Του Κώστα Χριστίδη*
Οι ψευδεπίγραφες “προοδευτικές δυνάμεις”, από το παλαιό, βαθύ ΠΑΣΟΚ έως τις νεοκομμουνιστικές συνιστώσες του κατακερματισμένου ΣΥΡΙΖΑ ή και όπου αλλού κατοικοεδρεύουν, όποτε ανέλαβαν την εξουσία για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα διακρίθηκαν για τον εξισωτισμό προς τα κάτω, την άγνοια του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και της παραγωγής πλούτου (ενώ έδειξαν ότι γνωρίζουν καλώς τα περί αρπαγής πλούτου …), τη διαρκή αύξηση των φορολογικών βαρών και τη διόγκωση της γραφειοκρατίας, την επιλεκτική εφαρμογή των νόμων, τη χρήση ή την ανοχή βίας (όπως, δειγματοληπτικά, καταλήψεις κτιρίων, εμπρησμοί λεωφορείων, άβατο των Εξαρχείων, κ.λπ.), την απροκάλυπτη προσπάθεια χειραγώγησης δικαστών, τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων (σχετική η με 13 – 0 απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου).
Μεταξύ των κομματικών σχηματισμών που απαρτίζουν τον κίβδηλο “προοδευτικό” χώρο μεγάλη δημοσκοπική άνοδο σημειώνει προσφάτως η “Πλεύση Ελευθερίας”. Η πρόεδρος της συγκεκριμένης ουσιαστικά μονοπρόσωπης … οπισθοδρομικής κομπανίας, η οποία ενίοτε χειρονομούσα σχηματίζει “καρδούλες”, στην πραγματικότητα διαπρέπει ως πωλήτρια μίσους. Ιδού τι δήλωσε κατά τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη (7.3.2025) : “Είμαστε όχι μόνο απέναντι σε μία επίορκη, βρώμικη κυβέρνηση αλλά απέναντι σε μία εγκληματική οργάνωση με δράση που κατατείνει να καλύψει εγκλήματα όπως των Τεμπών και των υποκλοπών” …
Με τη συγκεκριμένη κομπανία, αλλά και με αυτήν του δημοσκοπικά ευρισκόμενου πλέον στην έκτη θέση ΣΥΡΙΖΑ και της (δημοσκοπικά πάντοτε) … αθέατης Νέας Αριστεράς, συνυπέγραψε την πρόταση δυσπιστίας το ΠΑΣΟΚ, το οποίο υπό τη σημερινή ανέμπνευστη ηγεσία του οδηγεί σε λανθασμένες κατευθύνσεις και κάποια στελέχη του κόμματος με αξιόλογη πολιτική συγκρότηση. Εάν ο ολέθριος αυτός συνασπισμός επανεμφανισθεί πριν από τις επόμενες εκλογές – ή και μετά από αυτές – θα πρόκειται, κυριολεκτικά, για μία καταστροφική … συ-ντριμτίμ !
Μία άλλη πρόσφατη εξέλιξη, χαρακτηριστική της αναξιοπιστίας των οπισθοδρομικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης, είναι η στάση τους στο θέμα Τριαντόπουλου : ενώ μέχρι πολύ πρόσφατα εκόπτοντο για την παραπομπή των υπουργών στο φυσικό τους δικαστή, με κατάργηση της διαδικασίας του άρθρου 86 του Συντάγματος – η οποία έχει τεθεί ως ένα φίλτρο που προστατεύει τους υπουργούς από προφανώς αβάσιμες διώξεις – τώρα που ο συγκεκριμένος υπουργός παραιτείται της ανωτέρω “προστασίας” αντιδρούν με μία μεγαλοπρεπή κυβίστηση : ας καθυστερήσει και άλλο η απονομή δικαιοσύνης, αρκεί να έχουν τη δυνατότητα να εμφανίζονται καθημερινά ως τηλεοπτικοί εισαγγελείς … Θυμίζουν τον διάλογο μεταξύ του νεαρού δικηγόρου που διαδέχθηκε στο γραφείο τον έμπειρο πατέρα του και μια μέρα του είπε : – Πατέρα, θυμάσαι την υπόθεση Παπαδόπουλου που σερνόταν 20 χρόνια ; Ε, λοιπόν, την έκλεισα συμβιβαστικά ! Και ο πατέρας : – Τί λες, γιέ μου ; Εγώ με την υπόθεση αυτή πλήρωσα το σχολείο σου, τα φροντιστήριά σου, τις μεταπτυχιακές σπουδές σου, μέχρι και το γαμήλιο ταξίδι σου και εσύ πήγες και την έκλεισες ;
Τα παραπάνω, ασφαλώς, δεν σημαίνουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αλάθητη, πράγμα που άλλωστε αναγνωρίζει, σε κάποιο βαθμό, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, γι’ αυτό και προσπαθεί να διορθώσει ορισμένα λάθη με κινήσεις, όπως αυτή του ανασχηματισμού. Σε παλαιότερη αρθρογραφία μου είχα σημειώσει ότι “οι κίνδυνοι για την πολιτική κυριαρχία της κυβέρνησης μπορεί να προέλθουν μόνον από ενδεχόμενη αδυναμία της να τιθασεύσει το βαθύ και αναποτελεσματικό κράτος”. Στον τομέα αυτό, παρά τη νομοθέτηση (αλλά όχι πάντοτε, και την υλοποίηση) ορισμένων σωστών μέτρων, η κυβέρνηση δεν έχει να επιδείξει την τόσο απαραίτητη συνολική βελτίωση της κρατικής μηχανής. Σε αναζήτηση, λοιπόν, του χαμένου χρόνου, θα πρέπει να κινηθεί με ταχύτητα και συνέπεια, έτσι ώστε το κράτος να παύσει να είναι αδύναμο σε τομείς όπου θα έπρεπε να είναι πιο ισχυρό και να καταστεί πιο αδύναμο σε τομείς όπου θα έπρεπε να είναι λιγότερο ισχυρό, λιγότερο παρεμβατικό. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν, ενδεικτικά, η ασφάλεια, η άμυνα, η δικαιοσύνη, η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, και η τόνωση του ανταγωνισμού, ενώ στη δεύτερη κατηγορία, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, των παρεμβάσεων στην οικονομία και στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, η τήρηση αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων κ.α. Μερικά από τα παραπάνω τρωτά μπορεί και πρέπει να αντιμετωπισθούν και με συνταγματικές διατάξεις, ώστε οι όποιες βελτιώσεις να μη κινδυνεύσουν εάν στο μέλλον η διακυβέρνηση της χώρας περιέλθει, ‘’ο μη γένοιτο’’, σε συνασπισμό κατ’ όνομα προοδευτικών αλλά κατ’ ουσίαν … οπισθοδρομικών κομπανιών.
*Δικηγόρος – Οικονομολόγος
