Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Δεν είναι μόνο οι γαλλικές εκλογές που ταρακούνησαν τελευταία το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό. Μεγάλη εντύπωση προκάλεσε το αποτέλεσμα στις προεδρικές εκλογές στο Ιράν. Αυτό που συγκλόνισε τα πράγματα εκεί δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα των εκλογών. Αλλά η στάση των μουλάδων να επιτραπεί στον μετριοπαθή γιατρό Μασούντ Πεζεσκιάν, να κατέλθει στον εκλογικό στίβο. Για πολλούς βέβαια επικριτές του ιρανικού καθεστώτος οι εκλογές ήσαν προσχηματικές. Εκφράζουν δηλ τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Γι αυτό κσι υπήρξε τόσο μεγάλη άποχή και στις δύο φάσεις των εκλογών. Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Η ειδική επιτροπή που αξιολογεί τους υποψηφίους, κάτω απο το άγρυπνο μάτι του υπέρτατου ηγέτη Χαμενεί, σπάνια θα άφηνε κάποιον να κατέλθει υποψήφιος υποστηρίζοντας θέσεις “αιρετικές” η αντιθρησκευτικές. Ο Πεζεκσιάν όμως δεν έκρυψε τις αντιδεοντολογικές για το θεοκρατικό καθεστώς απόψεις του. Γιατί λοιπόν έγινε δεκτή η υποψηφιότητά του;
Μιά εκδοχή θα μπορούσε να είναι η σπόφαση του καθεστώτος να επιτρέψει κάποιες βάλβίδες ασφαλείας που να αφήνουν να εκφρασθούν ορισμένες δυσαρέσκειες κατά του συστήματος. Δεν αποκλείεται όμως την ίδια στιγμή το σύστημα να βλέπει την ανάγκη κάποιων αλλαγών ώστε το καθεστώς να εκτονώσει την αδιέξοδη πορεία του και να πορευθεί σε κάποια διαφορετική πολιτική κατεύθυνση. Αυτή είναι σίγουρα μιά αισιόδοξη εκτίμηση, αλλά τα πράγματα θα δειξουν αν είναι τα πράγματα έτσι η όχι. Πάντως αποψεις που αφήνουν τις γυναίκες ελεύθερες να ντύνονται όπως τους αρέσει και να ακολουθούν επαγγελματικές καρριέρες συνιστούν ανατρεπτικές ουσιαστικά πρωτοβουλίες για την εκεί κοινωνία. Η κυβέρνηση που εκεί θα σχηματισθεί και τα πρώτα βήματα που θα υιοθετηθούν θα δείξουν προς τα που ακριβώς θα οδηγηθούν οι εξελίξεις.
Στη Γαλλία, το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα εξέπληξε πολύ κόσμο. Σιγουρα όμως δεν στενοχώρησε την Λε Πεν και το κόμμα της. Ο εκλογικός ελιγμός του Μακρόν στόχευε στην ανάμιξη της Συσπείρωσης στις κυβερνητικές ευθύνες και στην συνεπακόλουθη πολιτική φθορά. Απώτερος σκοπός προφανώς ήταν η μείωση των δυνατοτήτων της Λε Πεν να διεκδικήσει την προεδρία της δημοκρατίας. Το σενάριο αυτό βέβαια ματαιώνεται μετά το τελικο εκλογικό αποτέλεσμα. Η νίκη Αριστεράς και Μεταρρυθμιστών του Μακρόν οδηγεί αναπόφευκτα σε κυβέρνηση κεντροαριστεράς. Ενός σχήματος με τεράστιες ευθύνες που θα έχει δημιουργήσει στον κόσμο πολύ μεγάλες προσδοκίες. Ενός σχήματος όμως με ελάχιστη εσωτερική συνοχή και ανυπέρβλητα δομικά προβλήματα. Ιδεολογικη ανομοιομορφία και σοβαρά ζητήματα δύσκολων πολιτικών απιφάσεων δεν προμηνύουν μακροημέρευση ούτε και σταθερότητα του όποιου σχήματος.
Αναπόφευκτα κερδισμένη θα βγει η Λε Πεν και η Συσπείρωση, που θα μπορούν να συνεχίσουν να ασκούν κριτική εκ του ασφαλούς και να εκμεταλλεύονται την όποια δυσαρέσκεια κατά της κεντροριστεράς θα προκύπτει απο τις πολιτικές της κυβέρνησης. Κατόπιν αυτού η Λε Πεν αναπόφευκτα θα φαντάζει το κύριο φαβορί της επερχόμενης προεδρικής αναμέτρησης. Με βάση αυτά τα δεδομένα, κερδισμένος των εκλογών υπήρξε μάλλον η Λε Πεν. Και χαμένος ο Μακρόν, του οποίου ο χειρισμός απέτυχε παταγωδώς.
