Του Σάκη Μουμτζή
Φαίνεται πως αυτή η κατάσταση με το ερευνητικό σκάφος στα διεθνή ύδατα και επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, θα συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. \
Όλα δείχνουν πως –εκτός δραματικού απροόπτου—εισερχόμαστε σε μια διαδικασία φθοράς και καταπόνησης δυνάμεων.
Στην Ελλάδα επανεμφανίστηκαν οι φωνές που υποστηρίζουν την προσφυγή στην Χάγη. Είναι οι φωνές της λογικής και της μετριοπάθειας, χωρίς εισαγωγικά.
Μόνο που η πρόταση τους πάσχει σε ένα κεντρικό σημείο. Για να γίνει η προσφυγή θα πρέπει να συναινέσει και η Τουρκία.
Εννοείται πως το αντικείμενο της προσφυγής θα είναι αποκλειστικά ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας. Είναι πάγια ελληνική θέση, αδιαπραγμάτευτη.
Από την άλλη την πλευρά η Τουρκία έχει αναδείξει ένα πακέτο ελληνοτουρκικών διαφορών που ουδεμία ελληνική κυβέρνηση μπορεί να το αποδεχτεί. Πώς θα πάμε στην Χάγη;
Η πρόταση αυτών που υποστηρίζουν την προσφυγή πάσχει. Έχει ένα διαδικαστικό κενό, που είναι βαθύτατα πολιτικό.
Πώς θα δεχθεί η Τουρκία να υπογράψει συνυποσχετικό με αντικείμενο μόνον την υφαλοκρηπίδα; Ας μας δώσουν πειστική απάντηση.
Αλλά υπάρχει και ένας πρόσθετος λόγος που η Τουρκία, στρατηγικά, δεν επιθυμεί την Χάγη. Εκεί, μετά βεβαιότητος, θα καταπέσει το βασικό της επιχείρημα πως τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Μπορεί η απόφαση του δικαστηρίου να δεχθεί για κάποια από αυτά μειωμένη επήρεια, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα υιοθετήσει την τουρκική θέση.
Συνεπώς, καλή είναι η Χάγη ως μια έκθεση ιδεών. Στερείται παντελώς ρεαλιστικής βάσης. Eίναι ένα πολύτιμο όπλο στον πόλεμο της προπαγάνδας, αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει εθνική στρατηγική.
Το αδιέξοδο της Χάγης το έχει αντιληφθεί η ηγεσία της Γερμανίας και καλεί την Ελλάδα και την Τουρκία σε διάλογο. Διάλογο όπως επί ποιας ατζέντας; Της ελληνικής ή της τουρκικής;
Τις χωρίζει άβυσσος.
Η Καγκελάριος θέλει να κάνει την δουλειά της. Να μην «καθίσει στραβή» στην προεδρία της στην ΕΕ. Τα υπόλοιπα ελάχιστα την ενδιαφέρουν.
Γι΄αυτό, πολύ σοφά, το ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών ουσιαστικά, με την υπογραφή της συμφωνίας με την Αίγυπτο, τορπίλισε αυτήν την προσπάθεια για έναν εφ΄όλης της ύλης διάλογο. Τέτοιες προσπάθειες έχουν γίνει πολλές, κατά το παρελθόν, και σε κάποιο στάδιο βάλτωσαν.
Υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από αυτόν του διαλόγου;
Μεταξύ των πολιτισμένων κρατών είναι ο μοναδικός δρόμος. Και αυτό το απέδειξε η πατρίδα μας όταν κατέληξε σε συμφωνία για την ΑΟΖ πρώτα με την Ιταλία και ακολούθως με την Αίγυπτο.
Και στις δύο περιπτώσεις έγιναν αμοιβαίες υποχωρήσεις. Έτσι επιτυγχάνονται οι συμφωνίες μεταξύ των πολιτισμένων κρατών.
Γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτό και με την Τουρκία; Γιατί ο γείτονας δεν επιθυμεί να κινηθεί με άξονα το διεθνές δίκαιο, αλλά με την ισχύ.
Επιδίωξη της Τουρκίας είναι να αποσπάσει κέρδη, με συμπεριφορά τραμπούκου, για να περιορίσει τις απαιτήσεις της που παραβιάζουν κατάφωρα το διεθνές δίκαιο.
Επειδή επικρατεί, εδώ και πολλές δεκαετίες, αυτή η αντίληψη στην τουρκική ελίτ, η στρατηγική της προσφυγής στην Χάγη είναι αδιέξοδη.
Ας το κατανοήσουν επιτέλους οι αιθεροβάμονες πως το πρόβλημα δεν είναι οι διαδικασίες, αλλά η ουσία της στρατηγικής της Τουρκίας.
Απέναντι σε αυτήν την επιθετική πολιτική, εμείς διαθέτουμε δύο όπλα. Τις Ένοπλες Δυνάμεις και τις διεθνείς συμμαχίες. Δηλαδή την ισχύ και την διπλωματία.
Τον τελευταίο καιρό αποδείξαμε πως χρησιμοποιούμε αυτά τα όπλα με επιτυχία.
