Του Ηλία Καραβόλια
«Μην ανοίγετε μια πόρτα που δεν θα μπορείτε να κλείσετε»
( Αραβική παροιμία )
Αναρωτιέμαι – καθώς εξελίσσεται στην Μ. Ανατολή ένα έντονο γεωπολιτικό παίγνιο που εμφανώς ξεπερνάει τα όσα βλέπουμε – αν κατανοούμε την θεατρική εκδοχή όρων που καθημερινά πλέον διαβάζουμε στα ΜΜΕ όπως «αναμένεται η απάντηση του Ισραήλ στο Ιράν» ή «περιμένουμε νέο χτύπημα της Χεζμπολάχ».
Αυτή η θεατρική αναμονή των αντιποίνων σε κάθε χτύπημα, αυτή η ανταποδοτική εκδοχή των πολεμικών επιχειρήσεων, δεν είναι παρά το μονίμως προσομοιωτικό σκηνικό της μεγάλης εικόνας που ξεπερνάει φυσικά τον ιστορικό αραβοϊσραηλινό πόλεμο.
Το καθημερινά εναλλασσόμενο θανατηφόρο πολεμικό παίγνιο στη Μέση Ανατολή είναι παράλληλα και ένα κομμάτι από το συνεχές παγκόσμιο σκηνικό αναδιάταξης ισχύος μεταξύ των μεγάλων πόλων ηγεμονίας στις διεθνείς σχέσεις.
Αυτά που συμβαίνουν εδώ και χρόνια εκεί κάτω ( στην πραγματικότητα πρόκειται για προαιώνιο ζήτημα ) δεν είναι απλά μια εκδοχή της ιστορικά χαώδους κατάστασης στην Μ. Ανατολή, ούτε ένα ακόμη επεισόδιο από τον γνωστό θρησκευτικό φονταμενταλισμό Εβραίων Αράβων ( ή το βολικό διπολικό αίτιο περί «σύγκρουσης των πολιτισμών», δηλαδή αυτό που αποδίδει τα πάντα στο αιώνιο σχήμα «Δύση εναντίον Ανατολής»)
Την τρομοκρατική επιχειρησιακή στρατηγική της Χαμάς, της Χεζμπολάχ, τις επιθέσεις του Ιράν αλλά φυσικά και την ακραία μιλιταριστική εκδοχή της ισραηλινής δολοφονικής πολιτικής επιβολής δήθεν «τάξης» στο χάος, δυστυχώς δεν πρέπει να τα βλέπουμε απομονωμένα από την ωμή πραγματικότητα : κάθε πόλεμος λιπαίνει τους ιμάντες της διεθνούς οικονομίας και έτσι επανεκκινεί τις καπιταλιστικές μηχανές της παραγωγής και τις αγορές.
Σκοτώνεται αθώος κόσμος στη Μέση Ανατολή για λόγους που δεν χωράνε στα μικροαστικά ψηφιακά πλέον μυαλά μας : αυτό το εναλλασσόμενο πολεμικό σκηνικό έχει γίνει κτήμα μας. Και δυστυχώς μοιάζει φυσιολογικό πλέον- κάτι σαν ένα ακόμη επεισόδιο σε τηλεοπτική σειρά – το να απαντά ο ένας στον άλλον με χτυπήματα, σε αυτό το θέατρο του πολέμου.
Και όλα αυτά χωρίς εμείς να σκεφτόμαστε καν ότι κάποια πλευρά θα μπορούσε ίσως και να σταματήσει, να επιλέξει δηλαδή να μην σκοτώσει αντιπάλους. Αυτή όμως ακριβώς η εκδοχή της δυνητικής παύσης παραμένει η αμετακίνητη σταθερά στο διεθνές συλλογικό ασυνείδητο του πολεμικού καπιταλισμού.
Και λέω ασυνείδητο γιατί «δουλεύει» έξω από την ανθρώπινη συνείδηση, μακριά από την ουμανιστική σύλληψη των πραγμάτων. Η ανθρωπότητα πορεύεται με αυτό το μοτίβο, με αυτό το μόνιμο συμπεριφορικό παίγνιο που στην πραγματικότητα ανήκει στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των ισχυρών που στηρίζουν ή αποτρέπουν πολέμους ανάλογα με τα συμφέροντα τους.
Και «ισχυροί» δεν είναι μόνο οι γνωστές τοπικές ή πλανητικές ηγεμονίες. Η δύναμη της θρησκείας, το εμπόριο, η ενέργεια, οι πρώτες ύλες, αποτελούν φορτία ισχύος που πολλαπλασιάζεται μέσω της εκθεσιακής αξίας της πληροφορίας στο διαδίκτυο. Βλέπουμε τους βομβαρδισμούς και τους νεκρούς και απλά ζούμε φυσιολογικά την θεματική προσομοίωση του πολέμου χωρίς στην πραγματικότητα να ξέρουμε πια πλευρά χτυπάει ποιους.
Το εύκολο είναι να επιλέξει κάνεις πλευρά (πχ είναι εμφανές ότι το Ισραήλ δεν υπολογίζει πόσοι αθώοι χάνονται εν ονόματι της δήθεν «δίκαιης άμυνας»)
Αυτή η συσκότιση για το συμπέρασμα του ποιος φταίει μας οδηγεί να ξεχνάμε το μείζον ερώτημα : ποιος θα σταματήσει ;
Και όλο αυτό συμβαίνει πάντα θυμίζω ξανά – εντός του παγκόσμιου αυτού πολεμικού καπιταλιστικού ασυνείδητου, εντός μιας υπερεθνικής ροής συμβάντων στον χωροχρόνο όπου όλα εξηγούνται και όλα μοιάζουν ανεξήγητα.
Αλλά είναι οι νεκροί τελικά αυτοί που δεν θα μάθουν ποτέ γιατί έχασαν την ζωή τους…
