Του Ηλία Καραβόλια
Δεν συγκρούστηκαν απλά δυο τρένα και χάθηκαν άδικα τόσοι νέοι άνθρωποι από την αγκαλιά των μανάδων τους.
Συγκρούστηκε το βάθος και το σκότος του κράτους με το βάθος και το σκότος του κέρδους.
Το λάθος κουμπί που πατήθηκε από ανθρώπινο χέρι- χωρίς να υπάρχει αυτόματη δικλείδα ασφαλείας και αντιστάθμισης του κινδύνου – το «πάτησε» ολόκληρο το πελατειακό σύστημα που στήθηκε μεταπολιτευτικά στον τόπο.
Οι ράγες, πάνω από τις οποίες σήμερα κάποιες χαροκαμένες μάνες κλαίνε τα παιδιά τους, είναι οι ράγες δεκαετιών ενός ανίκανου και φαύλου δημοσίου τομέα, που όταν ξεπουλήσει στους ιδιώτες αγαθά και υπηρεσίες κοινής ωφελείας, αμελεί συστηματικά τον εποπτικό του ρόλο.
Ζούμε σε ένα κράτος που μετά από δεκαετίες ευρωπαϊκών πόρων κατάφερε – λόγω πανδημίας και μόνο – να κάνει ψηφιακό το δημόσιο, και μεταξύ άλλων να δείχνουμε το δίπλωμα οδήγησης από το κινητό μας στον τροχονόμο…!
Αλλά αυτό το κράτος δεν έδωσε το ανάλογο βάρος στην ευθύνη και την προτεραιότητα, ώστε να διαχειρίζεται και να συντονίζει με σύγχρονα λογισμικά το δημόσιο αγαθό της ασφάλειας : τις γραμμές των τρένων, τις αυτόματες μπάρες στις διαβάσεις, ακόμη και αυτά τα ρημάδια τα φανάρια (μονίμως χαλασμένα )στο κέντρο της πόλεις.
Πως είναι δυνατόν, κακόμοιρε λαέ, να λογίζεις ως ασφάλεια μόνο τα δις για τις φρεγάτες και τα αεροπλάνα και όχι τα (πολύ λιγότερα) για τα αναγκαία και αυτονόητα;
