Επαίρονται οι κυβερνήσεις ότι είναι υψηλά, αλλά η πραγματικότητα είναι τα ποσά προέρχονται από ευρωπαϊκά δάνεια, που αξιοποιούνται μόνο ύστερα από έγκριση, από κρατικά δάνεια που αυξάνουν το ήδη ιλιγγιώδες δημόσιο χρέος και από διαθέσιμα δημόσιων φορέων και υπουργείων που είναι ελλειμματικά!!!
Του Δημήτρη Στεργίου
Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και θιασιώτης των “παράλληλων προγραμμάτων” (παράλληλο τραπεζικό σύστημα κλπ) Γιάννης Δραγασάκης πρότεινε, μεταξύ άλλων, «να θεσμοθετήσουμε το «μαξιλάρι» ως διαρκές εργαλείο θωράκισης της οικονομίας κατά την περίοδο κρίσεων. Επειδή ακούμε συνεχώς σε τηλεοπτικές ειδήσεις, σε δηλώσεις πολιτικών και σε ανακοινώσεις γι΄ αυτό το περιβόητο “μαξιλάρι”, διευκρινίζω ότι πρόκειτια για τα λεγόμενα επιστημονικώς “ταμειακά διαθέσιμα” για τα οποία επαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι άφησε ως κυβέρνηση και για τα οποία σπεύδει και η σημερινή κυβέρνηση, σε κάθε ευκαιρία (Βουλή, μέσα μαζικής επικοινωνίας), δια του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα να τα παρουσιάσει ότι εξακολουθούν να είναι σε υψηλό επίπεδα, πάνω από 36 δισ. ευρώ) και ότι “αν χρειαστεί να αξιοποιηθούν αυτά τα χρήματα για την αντιμετώπιση της πανδημίας”.
Αλλά, στην πραγματικότητα το “μαξιλάρι” αυτό περιέχει μόνο “αέρα κοπανιστό” και συνεπώς δεν μπορεί να αξιοποιηθεί κάτι που δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει σε κάποιο βαθμό, αυτό εξαρτάται από τη βούληση εκείνων που το “γεμίζουν”. Και για να γίνω πιο σαφής, επισημαίνω ότι το “μαξιλάρι” αυτό, δηλαδή τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας αποτελούνται από ποσά που προέρχονται από αλλότριες ακόλουθες πηγές και από συνετή διαχείριση, δηλαδή να δαπανούμε λιγότερα από ό,τι εσοδεύουμε:
Πρώτον, ένα μεγάλο ποσό (πάνω από 15 δισ. ευρώ) αποτελείται, κυρίως, από την τελευταία εκταμίευση από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας προς τη χώρα και τα “υπερ- πλεονάσματα” δήθεν της προηγούμενης περιόδου, των οποίων επιτρέπεται η αξιοποίηση ή η χρησιμοποίηση ύστερα από έγκριση του παραπάνω ευρωπαϊκού μηχανισμού. Επίσης, υπενθυμίζω ότι το 2020 σταματά, λόγω πανδημίας, και το “¨παραμύθι” του δήθεν υψηλού “ματωμένου” πρωτογενούς πλεονάσματος, που δεν ήταν τίποτε άλλο από “σταμάτημα πληρωμών” ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου κλπ. Κι αυτό το “πρωτογενές πλεόνασμα” γίνεται το 2020 ένα πολύ υψηλό (περίπου 10 δισ. ευρώ) “πρωτογενές έλλειμμα”!!!
Δεύτερον, ένα ποσό πάνω από 10 δισ. ευρώ αποτελείται από διαθέσιμα δημόσιων οργανισμών, δηλαδή οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, κοινωνικής ασφάλισης, δημόσιων επιχειρήσεων κλπ., που με νόνο αναγκάστηκαν να καταθέτουν να τα καταθέτουν σε λογαριασμούς στεην Τράπεζα της Ελλάδος και σε εμπορικές τράπεζες για ταμειακή διαχείριση, ύστερα από αίτημα και για συγκεκριμένο αντίστοιχο αναγκαίο ποσό. Δηλαδή, δεν φτάνουν ούτε για την ταμειακή διαχείριση των δημόσιων αυτών οργανισμών!!!
Τρίτον, πάνω από 10 πάλι δισ. Ευρώ είναι διαθέσιμα της Κεντρικής Διοίκησης, δηλαδή των υπουργείων, τα οποία κι αυτά δεν φτάνουν για την αντιμετώπιση των τρεχουσών δαπανών τους, αφού κι αυτή είναι ελλειμματική!!!
Τέταρτον, ένα μέρος προέρχεται από τα δάνεια που συνάπτει η χώρα μας και που προστίθενται στο ήδη ιλιγγιώδες χρέος (πάνω από 350 δισ. Ευρώ!), για το οποίο οι Έλληνες!!!
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του 2018, όταν “φούσκωσε” σημαντικά αυτό το “μαξιλάρι” με … αέρα. Τότε, όπως πάντοτε, οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου (ΕΔ) καλύφθηκαν από μακροπρόθεσμα δάνεια συνολικού ύψους 21,7 δισ.. ευρώ που εκταμιεύθηκαν από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), από κοινοπρακτική έκδοση ομολόγου σταθερού επιτοκίου, επταετούς διάρκειας, ύψους 3 δισ. ευρώ και αναχρηματοδότηση βραχυπρόθεσμου χρέους. Ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός του ΕΔ πραγματοποιήθηκε μέσω εκδόσεων εντόκων γραμματίων τρίμηνης, εξάμηνης και ετήσιας διάρκειας (για πρώτη φορά μετά τον Απρίλιο του 2010), καθώς επίσης και μέσω πράξεων διαχείρισης ταμειακής ρευστότητας υπό τη μορφή repo agreements, τις οποίες συνάπτει ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) για την αξιοποίηση των διαθεσίμων, κυρίως, των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης. Υπενθυμίζω ότι με την εκταμίευση της τελευταίας δόσης από τον ESM ύψους 15 δισ. . ευρώ ολοκληρώθηκε το τρίτο πρόγραμμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, στις 20 Αυγούστου 2018. Με τον τρόπο αυτό ενισχύθηκαν σημαντικά τα περιβόητα ταμειακά διαθέσιμα ασφαλείας (cash buffer), τα οποία σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα διαμορφώθηκαν με σε υψηλά επίπεδα, ωστόσο είχαν ως αποτέλεσμα μία αύξηση του δημοσίου χρέους για το 2018 κάτα 17 δισ. ευρώ!!!
Σημειώνω ότι στο τέλος του 2018, το σύνολο των δανείων που πήρε η χώρα μας μέσω των περιβόητων πρώτου, δεύτερου και τρίτου Μνημονίων ‘η προγράμματος στήριξης (GLF, EFSF, ESM) ανήλθε σε 243,7 ευρώ, τα οποία θα πληρώνουν οι Έλληνες σημερινοί και αυριανοί φορολογούμενοι με ετήσιες δόσεις περίπου 6 δισ. ευρώ έως το … 2070 και με τα οποία λεηλατήθηκαν η οικονομία και τα νοικοκυριά, αυξήθηκαν οι άνεργοι έως 1.500.000 άτομα και δοκιμάστηκαν και να δοκιμάζεται η χώρα μας από τη γνωστή εφιαλτική ύφεση επί δέκα χρόνια…
Αυτό είναι το περιβόητο …. “μαξιλάρι”…
