του Γιώργου Κράλογλου
Ζητάνε, μόνο με δηλώσεις, κέρδη στις εξαγωγές, στην κρουαζιέρα, στην ναυτιλία, στις μεταφορές αλλά αφήνουν να γίνει (αν δεν το φροντίζουν) άνω-κάτω η χώρα με απεργίες που έμμεσα “θωπεύουν” βασικοί οικονομικοί υπουργοί. Ζητάνε ιδιωτικές επενδύσεις και επενδυτές αλλά “κλαίνε” όταν υπογράφουν ιδιωτικοποιήσεις. Ζητάνε, μπροστά στις τηλεοράσεις, επιχειρηματικό διάλογο αλλά το στρίβουν… και δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο. Που το πάνε;
Ας ξεκινήσουμε από τα απλούστερα πέρα από αναπτυξιακούς νόμους, επενδυτικές πολιτικές και κίνητρα προσέλκυσης επενδύσεων. Από αυτά δηλαδή που πρέπει να απαντηθούν για να πάμε παραπέρα.
Ποιος είναι ο αρμόδιος κυβερνητικός παράγοντας για να συζητήσεις μαζί του σχέδια, συμπράξεις σε επενδύσεις ή μεγάλες διακρατικές συμφωνίες που να περιλαμβάνουν σημαντικά επενδυτικά προγράμματα;
Η μοναδική μεγάλη επένδυση του Ελληνικού είναι αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης προσωπικά του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του αντιπροέδρου και στενότατου συνεργάτη του Α. Φλαμπουράρη.
Η κυβέρνηση και το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ έβαλαν τα κλάματα για την επένδυση στο Ελληνικό και τράβαγαν τα μαλλιά τους που υποχρεώθηκαν να υπογράψουν μια σύμβαση της Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Για τον ΟΛΠ επίσης βγήκαν κραυγές θλίψης, του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι υπουργοί και τα στελέχη του θεωρούν φυσικότατες… τις ζημιές 15.000.000 ευρώ που προκάλεσαν στις επιχειρήσεις οι κινητοποιήσεις στο λιμάνι του Πειραιά. Το ίδιο θα γίνει σε ένα δεκαήμερο και στις μεταφορές επειδή η ΤΡΑΙΝΟΣΕ θα τροχοδρομηθεί προς την νέα ιδιοκτησία της…
Έτσι όμως θα προχωρήσει η πολιτική για τις επενδύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις διακρατικές συμφωνίες και την ανάπτυξη;
Με τον πρωθυπουργό, κατά περίπτωση, να υποκλίνεται στους επενδυτές και τον κυβερνητικό θίασο να φοράει πλερέζες για το κακό που τους βρήκε;
Με τον Φλαμπουράρη , πότε τον Παππά, πότε τον Πιτσιόρλα και πότε τον ίδιο τον Τσίπρα να φροντίζουν να πέφτουν οι υπογραφές για να περπατάνε οι συμβάσεις και ας ουρλιάζει η κυβέρνηση δεν αντέχει καμιά πολιτική σε βάθος χρόνου.
Δεν είναι άλλωστε και σοβαρή αυτή η απάντηση σε επιχειρηματίες που θέλουν να συνεργαστούν επενδυτικά με την Ελλάδα όταν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησή της δεν προσφέρεται για διάλογο ουσίας.
Ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι “εγκλωβισμένος” στις διαπραγματεύσεις. Και την είσπραξη φόρων και μόνο φόρων.
Ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης διαθέτει μόνο το γνωστό μειλίχιο χαμόγελό μαζί με την πρόθεσή του να λέει ναι σε όλα… Αυτά όμως δεν φτάνουν. Πρέπει να πείθει ότι όταν μιλάμε για επενδύσεις εννοούμε επενδύσεις σε όλη την κυβέρνηση και όχι μόνο στις προσωπικές του απόψεις…
Ο άλλος οικονομικός υπουργός, υπεύθυνος για τις μεταφορές και τις υποδομές, υπουργός Χρ. Σπίρτζης μιλώντας για επενδύσεις έχει κατά νου μόνο το κράτος, τις κρατικές επενδύσεις και άντε και κάποιες συμπράξεις για προσφερόμενους κρατικοδίαιτους.
Ο επίσης υπεύθυνος για την πολιτική οικονομικής ανάπτυξης στον τομέα ναυτιλίας υπουργός Θ. Δρίτσας είναι τόσο μακριά από την φιλοσοφία για ιδιωτικές επενδύσεις όσο ο Πειραιάς από το Χόνγκ-Κόνγκ. Για αυτό και οι Κινέζοι καλούν, δεύτερη φορά, τον πρωθυπουργό στο Πεκίνο μήπως και βγάλουν άκρη.
Ο πέμπτος του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ επίσης σε νευραλγικό σημείο των επενδύσεων υπουργός Ενέργειας Π. Σκουρλέτης δείχνει να θεωρεί μειωτικό να συνδιαλέγεται με ιδιώτες επενδυτές και γι αυτό περιορίζεται να τους ακούει να μιλάνε σε συνέδρια και άλλες συνάξεις και αυτό είναι όλο.
Αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πείσει σοβαρούς ιδιώτες επενδυτές να φέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα αλλά ούτε τους γνωστούς γυρολόγους, μεσάζοντες και κρατικοδίαιτους, που έχουν επισκεφτεί την Ελλάδα ως “βιτρίνες” για το ξέπλυμα χρήματος.
Αυτούς που τους γνωρίσαμε στην μεταπολίτευση πότε ως “τα νέα τζάκια της οικονομίας” και πότε “ως κεφαλαιούχους μιας νέας οικονομικής εποχής” αλλά εξαφανίστηκαν γιατί δεν τους χώραγε ο Κορυδαλλός…
Όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία αυταπάτη για την παντελή αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να φέρει επενδύσεις που θα εξασφαλίσουν και δουλειές στους 1.500.000 άνεργους.
Το γνωρίζουν αυτό όπως και ότι είναι εντελώς ανίκανοι να αναστρέψουν την ιλιγγιώδη κατηφόρα της οικονομίας. Συνεπώς η μιζέρια της ακυβερνησίας δεν μπορεί να είναι τυχαία. Είναι ο νέος κρίκος στην αλυσίδα των λόγων για να πέσουν κάτω από την πίεση του λαού. Να γυρίσουν στην αντιπολίτευση τώρα που διαθέτουν, ίσως, κάτι περισσότερο από το 4%. Δεν έχουν όμως το κουράγιο να φύγουν. Ψάχνουν για λόγους να πέσουν.
Πηγή : capital.gr
