Του Θάνου Τζήμερου
Ο Τσίπρας ετοιμάζεται για νέα δρομολόγια του ιπτάμενου γαϊδάρου. Θα αυξήσει, λέει, τις κρατικές δαπάνες και θα μειώσει τους φόρους, όπως υποσχόταν και το 2015. Θα διαγράψει τα χρέη, αλλά δεν θα λείψουν λεφτά από τις τράπεζες. Θα αυξήσει τις συντάξεις, αλλά θα στηρίξει και τη νέα γενιά εργαζομένων που με τις εισφορές τους πληρώνουν τις συντάξεις. Μα δεν καταλαβαίνουν οι ψηφοφόροι του ότι αυτά είναι αντιφατικά ζητούμενα και δεν γίνονται;
Μικρή σημασία έχει το τι καταλαβαίνουν. Ο αριστερός λειτουργεί με το συναίσθημα. Αισθάνονται ότι ξαναπροετοιμάζονται για μάχη κι αυτό τους ανεβάζει την αδρεναλίνη. Μα δεν αισθάνονται επίσης, ότι
κι αυτή τη μάχη θα την χάσουν, αν ξαναρχίσει το γαϊτανάκι των διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς; Το αισθάνονται αλλά τους αρέσει! Διότι όλη η ιστορία με την περήφανη αντίσταση στους κακούς τραπεζίτες, κεφάλαιο, λέσχες Μπίλντεμπεργκ, Νεφελίμ κ.λπ.) που τελικά δεν πετυχαίνει, και πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, είναι το πάγιο υλικό μυθοπλασίας του αριστερού.
Αδυνατώντας να κατανοήσει τον πραγματικό κόσμο, ο αριστερός μπορεί να προσλάβει τον εαυτό του μόνον ως θύμα. Διότι το θύμα δεν έχει καμμία ευθύνη. Ο νικητής πρέπει να διαχειρισθεί την πραγματικότητα, κι η πραγματικότητα έχει πάντα προβλήματα. Ο αριστερός απεχθάνεται τη διαχείριση. (Και ο αριστερίζων “δεξιός”, επίσης.) Η διαχείριση έχει να κάνει με δεδομένα και ζητούμενα, αλλά βο αριστερός δεν καταλαβαίνει τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί. Άλλωστε οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς! Και η καλύτερη διαχείριση, ακόμα και με τις ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, θα έχει πολλούς παραπονεμένους, διότι ποτέ τα χρήματα του φορολογούμενου δεν φτάνουν για να ικανοποιηθούν όλοι. Ο αριστερός όμως πουλάει ένα ιδανικό κόσμο. Ως όνειρο, διότι ως πράξη είναι εξ ορισμού ανέφικτος. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει αυτό να είναι όνειρο, είναι να το νοσταλγείς μόνιμα ως απώλεια: κι εκεί που ο γάιδαρος ήταν έτοιμος να απογειωθεί, ήρθαν οι κακοί (τραπεζίτες, κεφάλαιο, λέσχες Μπίλντεμπεργκ, Νεφελίμ κ.λπ.) και του ψαλίδισαν τα φτερά.
Άρα ο αριστερός επιδιώκει τη θυματοποίησή του. Αν μάλιστα μπορούσε να συμπαρασύρει στην πτώση του και τον κακό καπιταλισμό, θα έκανε μπίγκο. “Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!” Ο Τσίπρας είναι ο παρακμιακός Σαμψών του λαϊκισμού που, μολονότι η Δαλιδά των αγορών τον έχει κουρέψει γουλί, εξακολουθεί να πουλάει στο πόπολο την ελπίδα ότι κάποια μαγικά νταούλια – δεν μπορεί – θα βρεθούν, για να κάνει ξανά το νούμερο του. Δεν θα τα καταφέρει, το ξέρει κι ο ίδιος και αυτοί που τον ψηφίζουν, αλλά θα ζήσουν πάλι την ευτυχία, με κλειστές τράπεζες, να τραγουδάν στην ουρά του ΑΤΜ: “επέσατε θύματα αδέλφια εσείς, σε άνιση μάχη κι αγώνα.”
