Του Γιάννη Ρούντου*
Αλλεπάλληλες και με πλήθος συμμετεχόντων και βραβευομένων είναι οι εκδηλώσεις που εξελίσσονται σε ετήσιες θεματικές αξιολογήσεις για επιχειρηματικούς κλάδους, αλλά και αυτές των επιχειρήσεων για συνεργάτες και προσωπικό. Πραγματική «βιομηχανία», που θα πρέπει να προβληματίζει για το κατά πόσο αντιστοιχεί σε παραγόμενη, άξια αναγνώρισης, αξία.
Ποιά είναι η αλήθεια ενός Βραβείου; Ο αξέχαστος Αλέξανδρος Ταμπουράς, συνιδρυτής με τον Δημήτρη Κοντομηνά της Interamerican, αυτή την αλήθεια την είχε εκφράσει με τη σαφήνεια και πνευματικότητα που χαρακτήριζε τον λόγο του, κατά την τελευταία φορά που βρέθηκε ανάμεσα στην εταιρική κοινωνία.
Ήταν 97 ετών, δυόμισυ μήνες πριν τον θάνατό του: τον Αύγουστο του 2009, σε ένα θέρετρο της Ηλείας, όπου ευτυχώς προλάβαμε να τον τιμήσουμε. Καθηλωμένος σε ένα αμαξίδιο, είχε καθηλώσει και όλους τους καλεσμένους επί μια ώρα με την ομιλία του.
Είχε πει τότε: «…Πολλές φορές διερωτήθην, τί είναι ένα βραβείο. Είναι κάτι το οποίο ξεπερνάει όλα, σχεδόν, τα όρια μιας ρεαλιστικής εξήγησης. Δεν αποτιμάται με τίποτα. Να, λοιπόν, που βρέθηκε ο τρόπος να αμείβουμε ηθικά προσωπικότητες χωρίς την παρέμβαση των αθλίων χρημάτων – γιατί μερικές φορές είναι άθλια τα χρήματα…».
Εκεί, ο ίδιος είχε επιδώσει για πρώτη χρονιά και το Βραβείο Αξίας «Αλέξανδρος Ταμπουράς», που είχαμε θεσμοθετήσει για τον πλέον διακεκριμένο Συνεργάτη Πωλήσεων της εταιρείας (τα κριτήρια: αριστεία, ήθος, επαγγελματισμός, παραγωγική απόδοση διαρκείας).
Το θυμήθηκα διαβάζοντας για την απόφαση της Interamerican να θεσμοθετήσει άλλο ένα, ίσης αξίας Βραβείο στη μνήμη του Δημήτρη Κοντομηνά, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο.
Σημαίνει πολλά για το κύρος ενός θεσμού βράβευσης η αύρα μνήμης για τα πρόσωπα που φέρει η ονοματοδοσία, με γνώμονα το ανεξίτηλο ίχνος που άφησαν. Ανάλογες τιμές πρέπει να είναι διακριτές και φειδωλά μοναδικές.
Αξίζει να δούμε κάθε σχετική, «ειδικού βάρους» αναγνώριση όπως τα βραβεία «Αλέξανδρος Ταμπουράς» και «Δημήτρης Κοντομηνάς» απέναντι σε αυτά του συρμού, σε μια εποχή βιομηχανοποίησης βραβείων, που ευτελίζει την αξία τους. Συνήθη χαρακτηριστικά αυτής της σύγχρονης τάσης είναι αφ’ ενός η εμπορευματοποίηση (κόστος συμμετοχής και υποψηφιότητας, σύνδεση με χορηγίες κ.λπ.) και συνεπάγωγα, η μαζικοποίηση των βραβεύσεων (οι περισσότεροι να πάρουν την ικανοποίηση κάποιας διάκρισης, να φωτογραφηθούν χαμογελαστοί με τον αντίχειρα υψωμένο και στη συνέχεια να αξιοποιήσουν τη βράβευση με δημοσιότητα).
Δυστυχώς συμβαίνει σε πληθώρα βραβεύσεων, αυτές να εκπίπτουν στο επίπεδο αξίας της ύλης: ένα κομμάτι τυπωμένο πλεξιγκλάς από τα τόσα πολλά, που μετά από λίγα χρόνια δεν βρίσκει θέση ούτε σε αποθήκες… Όμως, ένα βραβείο δικαιώνεται εν τοις πράγμασι από τη διάρκεια μνήμης και καταξίωσης. Αρκετά από αυτά, είναι πραγματικής αξίας για τους βραβευόμενους, είτε είναι επιχειρήσεις είτε πρόσωπα.
Ειδικότερα για τα δύο βραβεία που έχει θεσμοθετήσει η Interamerican, το κύρος τους άγεται από δύο κορυφαίες, εμβληματικές για την ελληνική ασφαλιστική αγορά προσωπικότητες, που λειτούργησαν συμπληρωματικά και διαδοχικά σε μια περίοδο μετάβασης της αγοράς σε ρυθμούς διεύρυνσης και ανάπτυξης.
Ο μεν Αλέξανδρος Ταμπουράς εισήγαγε την ευγένεια και την πνευματικότητα στην ασφαλιστική ιδέα, ενώ ο Δημήτρης Κοντομηνάς την καινοτομία και την εκρηκτική ανάπτυξη. Μάλιστα όσον αφορά στην ανάπτυξη, μελαγχολούμε με τη στασιμότητα του μεγέθους της ασφαλιστικής αγοράς επί πολλά χρόνια γύρω στο 2% του ΑΕΠ, παρά τη μεγάλη κινητικότητα σε εξαγορές – συγχωνεύσεις και μετακινήσεις χαρτοφυλακίων. Κινήσεις, που μεταφράζονται σε ανακατανομή μεριδίων και συγκέντρωση στην ίδια πίτα η οποία δεν μεγαλώνει.
Είναι γεγονός πως ο Δ.Κ. άνοιξε δρόμους για την ασφάλιση στην Υγεία, τη Βοήθεια, τα επενδυτικά προϊόντα, την αγορά λοιπών υπηρεσιών πέρα από την ασφάλεια. Δημιούργησε πριν τριάντα χρόνια δέσμες υπηρεσιών που στο παρόν χαρακτηρίζονται «οικοσυστήματα» από νεόκοπους ψευδοκαινοτόμους, οι οποίοι παραβιάζουν «ανοικτές θύρες».
Προσωπικά, ευγνωμονώ την αγαθή τύχη για τα χρόνια που πέρασα εργαζόμενος πολύ κοντά και στους δύο. Και είχα σχεδόν διαισθητικά την πρωτοβουλία λίγο πριν φύγουν από τη ζωή, το 2009 για τον Αλέξανδρο Ταμπουρά και το 2019 για τον Δημήτρη Κοντομηνά, να οργανώσω και την τελευταία, τιμητική εκδήλωση γι’ αυτούς εκ μέρους της Interamerican. Και για τους δύο, πρόλαβα ευτυχώς να φιλοτεχνήσω το ταμπλό των «Ιδρυτών της Interamerican», που δεσπόζει στην είσοδο του εντευκτηρίου των κεντρικών γραφείων της εταιρείας με τα πορτρέτα τους, καθώς επίσης να εισηγηθώ την ονομασία των αιθουσών του αμφιθεάτρου (Α.Τ., 1ος όροφος) και του Διοικητικού Συμβουλίου (Δ.Κ., 6ος όροφος).
*Σύμβουλος Σχέσεων, Επικοινωνίας – Δημόσιας Εικόνας και Βιώσιμης Ανάπτυξης.
