Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
«Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων». Άρθρο 5 παρ. 2 του Ελληνικού Συντάγματος.
Τι είδους προστασία της ζωής παρέσχε η Πολιτεία στον άτυχο δεκαεννιάχρονο, που μπήκε σε ένα παιχνίδι του Λούνα Παρκ στην στο Πευκοχώρι και βγήκε νεκρός;
Για το τις πταίει ακούμε πολλά, μιας και όλοι αποποιούνται τις ευθύνες. Το κράτος δια του αρμοδίου γενικού γραμματέα, τα ρίχνει στην δήμαρχο Κασσάνδρας και αυτή με τη σειρά της επικαλείται αναρμοδιότητα. Κι όταν την στριμώχνουν με το έγγραφο της αστυνομίας που της εστάλη στις 9 Ιουλίου 2014 που επισημαίνει την απουσία αδειοδότησης, απαντά ότι δεν έχω προσωπικό.
Η απάντηση είναι : Να βγάλεις κυρία μου από τα γραφεία αρκετούς, που στρογγυλοκάθονται και ζεσταίνουν τις καρέκλες τους και να τους στείλεις να ελέγξουν αν το Λούνα Παρκ έχει άδεια ή όχι.
Η αναρμοδιότητα που επικαλείται, καταρρέει από την περσινή χρονιά, που αιτήθηκε αδείας ο ιδιοκτήτης του Λούνα Παρκ την 1η Ιουνίου και του δόθηκε προσωρινή άκουσον-άκουσον στις 22 Αυγούστου 2023.
Στο ερώτημα, γιατί δεν έγινε το ίδιο και φέτος, δεν υπήρξε καμιά απάντηση. Αλλά και η ΔΕΗ, που ηλεκτροδότησε το Λούνα Παρκ έχει κι αυτή ευθύνες. Για να ρευματοδοτήσει μια κατοικία ζητάει ένα τσουβάλι χαρτιά. Για το Λούνα Παρκ δεν ζήτησε τίποτα.
Κάποιος ιδιώτης μηχανικός, που εργάζεται σε μια από τις πιστοποιημένες εταιρίες, που παρέχουν πιστοποιητικά καταλληλότητας των μηχανικών μερών των παιχνιδιών, εμφανίζεται, ως μη όφειλε, να έχει κάνει πιστοποιήσεις για την καταλληλότητα, των εν λόγω παιχνιδιών.
Από που κι ως που, όταν υπάρχουν δύο εταιρίες πιστοποιημένες γι αυτή την δραστηριότητα. Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν είναι η πρώτη φορά που θρηνούμε θύματα νέα παιδιά από ακατάλληλα και ανασφαλή παιχνίδια, που η χρησιμοποίησή τους θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια των νέων που τα χρησιμοποιούν.
Υπήρξε και ένα πρόσφατο νομοθετικό πλαίσιο μετά από θανατηφόρο δυστύχημα, που έγινε το 2019 σε Λούνα Παρκ στον Αλμυρό Βόλου, που όμως δεν τακτοποίησε την αυθαιρεσία και το χάος, που επικρατεί στους πάσης φύσεως ελεγκτικούς μηχανισμούς της χώρας.
Το μπαλάκι της μετάθεσης των ευθυνών, γνωστό από καταβολής του νέου ελληνικού κράτους, και η κατοχύρωση της ατιμωρησίας των δημοσίων λειτουργών, μιας και ως άτομα οι δημόσιοι υπάλληλοι για πράξεις ή παραλείψεις δεν διώκονται, παραβιάζει το άρθρο 5 παρ. 2 του Συντάγματος, που ρητά αναφέρει ότι οι πολίτες της χώρας «απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής».
Η εκτελεστική εξουσία έχει ευθύνη, που νομοθετώντας μετά το δυστύχημα του 2019, δεν καθόρισε, όπως αποδεικνύεται, σαφώς τις αρμοδιότητες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, από τις αποκεντρωμένες Διοικήσεις και τις Περιφέρειες μέχρι τους Δήμους.
Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι το νομοθετικό πλαίσιο, που έγινε πρόσφατα για τα Λούνα Παρκ, δεν προστάτευσε τον δεκαεννιάχρονο, και εδώ το βάρος πέφτει στην κυβέρνηση, αλλά και η δημοτική αρχή δεν ενήργησε έγκαιρα προκειμένου να αποτρέψει το θανατηφόρο αποτέλεσμα.
Αντί λοιπόν να βγαίνει η κυρία δήμαρχος στα κανάλια για να εξηγήσει τα ανεξήγητα και αντί να παρακολουθήσει άλλους δήμους, όπως αυτόν της Κοζάνης, που δεν ενέκριναν την εγκατάσταση του εν λόγω Λούνα Παρκ, να ελέγξει αν κάποιοι στο δήμο της τα άρπαξαν, για να κάνουν τα στραβά μάτια και παράλληλα να απέχει των καθηκόντων της, μέχρις ότου ολοκληρωθεί η έρευνα.
Το γεγονός ότι ο χαροκαμένος πατέρας, που δούλευε σκληρά στην Αθήνα για να θρέψει την γυναίκα του και τα τρία αγόρια του, που ζούσαν στην Βόρειο Ελλάδα απειλεί, να πάρει το νόμο στα χέρια του, είναι ένα κακό σημάδι για την κοινωνία μας και για το κράτος δικαίου που τρίζει συθέμελα.
Ας το σκεφθούν όσοι κατέχουν θέση ευθύνης στο δημόσιο τομέα, κι ας αποφασίσουν αν οδηγούν με την συμπεριφορά τους σε μια κοινωνία τύπου Far West, την χώρα μας εν έτι 2024…
