Του Χρήστου Αλεξάνδρου
«Θεέ που νάρκαν δεν έσιεις ποττέ στην καλοσύνην
λυπήθου μας τζιαι δώσε πκιον χαράν στην Ρωμιοσύνην»
Βασίλης Μιχαηλίδης
Μόλις έγιναν γνωστά τα αποτελέσματα του ιστορικού δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου του 2004, το ίδιο βράδυ οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων Δημήτρης Χριστόφιας και Νίκος Αναστασιάδης, με δηλώσεις τους, θέλησαν να μειώσουν την αξία του συντριπτικού «Όχι». Από το ίδιο βράδυ και για εβδομάδες στη συνέχεια δηλωνόταν ότι δεν απορρίφθηκε η φιλοσοφία λύσης, δηλαδή η Διζωνική Ομοσπονδία, αλλά το συγκεκριμένο σχέδιο.
Εκφράστηκε ακόμα η άποψη ότι το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε για συγκεκριμένες του πρόνοιες, τουτέστιν, αν αυτές ήταν κάπως διαφορετικές, θα γινόταν αποδεκτό!! Εξ ου και η θέση του Αναστασιάδη να υπάρξουν άμεσες και γρήγορες διαπραγματεύσεις πάνω σε αυτές τις πρόνοιες, και να έλθει το σχέδιο ξανά σε δημοψήφισμα εντός έξι μηνών.
Εκείνο που εξέπλησσε με αυτές τις δηλώσεις ήταν η βεβαιότητα των εκφραστών τους. Από πού την αντλούσαν, τι στοιχεία είχαν και τις υποστήριζαν με τόσο πάθος; Nα θυμίσω εδώ τη δήλωση του ανεκδιήγητου Άλβαρο ντε Σότο στην ΕΡΤ το βράδυ του δημοψηφίσματος, ο οποίος σε μια κρίση ειλικρίνειας δήλωσε ότι «άλλα έλεγαν οι ηγέτες και τελικά άλλα ήθελε ο λαός».
Ήταν φανερό ότι ο Χριστόφιας και ειδικά ο Αναστασιάδης αισθάνονταν ηττημένοι και τελούσαν σε πανικό. Το 76% απειλούσε να τους σαρώσει πολιτικά. Για τις πιο πάνω δηλώσεις τους, που επαναλήφθηκαν πολλές φορές, είναι φανερό ότι δεν είχαν κανένα στοιχείο και ήταν αποτέλεσμα φόβου.
Αισθάνονταν φόβο, γιατί υποψιάζονταν και διαισθάνονταν ότι το σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε στην ολότητά του, και πολύ περισσότερο απορρίφθηκε η φιλοσοφία λύσης, η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Αυτό πιστεύω ότι είναι το βαθύτερο νόημα που εξέφραζε, αν όχι η ολότητα όσων ψήφισαν «Όχι», η συντριπτική τους πλειοψηφία: απορρίφθηκε η φιλοσοφία λύσης.
Η διαχείριση του «Όχι» από τον Τάσσο Παπαδόπουλο είναι ένα άλλο κεφάλαιο που χρήζει αρκετής συζήτησης. Ίσως το μεγαλύτερό του λάθος είναι που δεν εκδίωξε το ΑΚΕΛ από τη συγκυβέρνηση και να σχηματίσει κυβέρνηση από όλες τις δυνάμεις της παράταξης του «Όχι», από όλα τα κόμματα και ομάδες. Πάντως, σε κάθε συζήτηση για την πολιτική του Τάσσου στο Κυπριακό μετά το σχέδιο Ανάν, θα πρέπει να λαμβάνεται ιδιαίτερα υπ’ όψιν η λυσσώδης πολεμική που αναπτύχθηκε εναντίον του στο εσωτερικό, που τροφοδοτούσε και αυτήν του εξωτερικού.
Οι διάδοχοί του, όμως, Χριστόφιας και Αναστασιάδης είχαν όλη την ευχέρεια, σαν καλοί μαθητές που ήταν, και αν ήταν πραγματικοί δημοκράτες, επιδιώκοντας να ξεκαθαρίσουν πραγματικά το τοπίο, να προχωρούσαν σε ένα δημοψήφισμα με το ερώτημα, αν ο λαός εγκρίνει μια λύση δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας ή όχι.
Ασφαλώς κάτι τέτοιο δεν ήταν το αναμενόμενο από τους συγκεκριμένους, με τις ιδεοληψίες που τους κατατρύχουν και τις αφέλειες που τους διακατέχουν. Το αποτέλεσμα όμως το πληρώνει ο κυπριακός λαός, αφού δώδεκα χρόνια μετά βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, στο σημείο μηδέν. Και οι δύο πάλεψαν και παλεύουν για μια λύση διζωνικής, η οποία με τις πρόσθετες παραχωρήσεις μας αναγκαστικά δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια του σχεδίου Ανάν.
Ένα σχέδιο το οποίο, αν η κυβέρνηση Αναστασιάδη φέρει για δημοψήφισμα, είναι βέβαιο ότι θα απορριφθεί και πάλι, για να βρεθούμε έτσι ξανά κατά κυριολεξία στο σημείο μηδέν, με την ελληνική πλευρά -εξαιτίας αυτών των δύο μοιραίων πολιτικών- να βρίσκεται και πάλι υπό κατηγορία. Αν δεν το φέρει σε δημοψήφισμα και το απορρίψει ο ίδιος, και πάλι τα βλέμματα των ξένων θα είναι πάνω μας. Έτσι ή αλλιώς, έχουν περάσει τόσα χρόνια από την απόρριψη τού 2004 άγονα, με τις εξελίξεις εις βάρος μας, ενώ θα μπορούσαν να γίνουν πολλά προς την ορθή κατεύθυνση.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Πολιτικός Επιστήμονας-Ιστορικός
Πηγή : www.sigmalive.com
