Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τρία εκατομμύρια είναι οι Τούρκοι στη Γερμανία, ένα εκατομμύριο στη Γαλλία, τετρακόσιες χιλιάδες στο Βέλγιο και στην Ολλανδία και κάπου διακόσιες χιλιάδες στις σκανδιναβικές χώρες.
Συνολικά στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση κατοικούν περί τα πέντε εκατομμύρια Τούρκοι, οι οποίοι το 2050 δεν θα βρίσκονται μακριά από τα 10 εκατομμύρια.
Με πιο απλά λόγια, οι Τούρκοι της ΕΕ θα ξεπερνούν σε αριθμό τους αντίστοιχους πληθυσμούς 18 χωρών-μελών της Ένωσης. Μαζί με τον υπόλοιπο μουσουλμανικό πληθυσμό θα αποτελούν ένα πανίσχυρο πληθυσμιακό σύνολο, της τάξεως των 40 και παραπάνω εκατομμυρίων ανθρώπων. Σαφώς, δε, θα διαθέτουν και την ανάλογη πολιτική δύναμη, η οποία είναι ήδη ενεργή στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία. Όπως εξίσου αισθητή είναι και η παρουσία του Ισλάμ σε όλο και περισσότερες περιοχές των χωρών αυτών.
Η Τουρκία, έχοντας επίσης σήμερα στο έδαφός της κάπου 3 εκατομμύρια πρόσφυγες και 2.000-3.000 τζιχαντιστές στη διάθεσή της, σε συνδυασμό με τους 150 Τούρκους ιμάμηδες που κυκλοφορούν σε τζαμιά της Ευρώπης και της Βορείου Αφρικής, διαθέτει ένα σοβαρό όπλο στις σχέσεις της με την Ευρώπη, θρησκευτικό και πολιτικό. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, το επισημαίνει ο Wolfgang Munchau, ένας πολύ γνωστός Γερμανός αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας “Financial Times”, ο οποίος πρόσφατα έγραφε:
«Την ώρα που οι ηγέτες της EE “σέρνουν τα πόδια τους” για το θέμα της επιβολής ή όχι κυρώσεων στην Τουρκία, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δημιουργεί μια νέα τουρκική αυτοκρατορία, χρησιμοποιώντας “αντιπροσώπους” και προσφεύγοντας στις τουρκικές και ισλαμιστικές κοινότητες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας».
Με εξαίρεση δε τη Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση το όλο θέμα δεν το βλέπει στις πραγματικές και εξαιρετικά δυσάρεστες διαστάσεις του, οι οποίες πάνε πολύ πιο μακριά από διάφορες επιδείξεις ισχύος που ο Τούρκος πρόεδρος πραγματοποιεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Επιδείξεις που ενδεχομένως υποκρύπτουν απώτερες επιδιώξεις και άρα ως τέτοιες συνιστούν μεγάλη απειλή για το σύνολο της Ένωσης πέρα από Ελλάδα και Κύπρο.
«Ο Ερντογάν εμπνέει Τούρκους και μουσουλμάνους με ένα όραμα για μια σύγχρονη αυτοκρατορία που θα εκτείνεται από την Αφρική, θα διαπερνά την Ευρώπη και θα φτάνει στην Ασία. Μπορεί να μην τη βλέπετε στον χάρτη, όμως η “Νέα Τουρκία” γίνεται πραγματικότητα», γράφει στο EuroIntelligence ο Wolfgang Munchau.
Επισημαίνει δε ότι ο Τούρκος πρόεδρος, επιδιώκοντας αυτό το γεωπολιτικό «κέντημα», χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να κρατήσει την Ευρώπη χωρισμένη και ηθικά εκτεθειμένη.
Η Τουρκία έχει ήδη παρουσία στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Ασία. Έχει στρατιωτικές βάσεις στη Λιβύη, στο Αζερμπαϊτζάν, στο Ιράκ, στο Κατάρ, στη Συρία, στο Σουδάν, στη Σομαλία, στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και στην Αλβανία. Εμπλέκεται στρατιωτικά στους εμφύλιους πολέμους στη Λιβύη και στη Συρία και τώρα στο Αζερμπαϊτζάν εναντίον της Αρμενίας. Με αυτό τον τρόπο η Τουρκία επεκτείνει την εμβέλειά της στον Καύκασο.
Όπου πατήσει το πόδι του ο τουρκικός στρατός δημιουργεί πραγματικότητες επί εδάφους. Η ουδέτερη ζώνη στη βόρεια Συρία έχει μετατραπεί de facto σε ζώνη τουρκικής διοίκησης, όπου κυκλοφορούν η τουρκική λίρα και τουρκικά προϊόντα. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουν τα σύνορα, καθώς η ένωση με την Τουρκία αποτελεί καθημερινή εμπειρία. Από την Αφρική μέχρι την Ασία, ο Ερντογάν κινητοποιεί τους υποστηρικτές του.
Σύμφωνα με τον κ. Munchau, ο Ερντογάν ξέρει πώς να ενεργοποιήσει τις μεγάλες τουρκικές κοινότητες του εξωτερικού. Η μεγαλύτερη τουρκική διασπορά βρίσκεται στη Γερμανία. Παραδοσιακά η τουρκική διασπορά, η πλειοψηφία της οποίας στηρίζει τον Ερντογάν, ψηφίζει το SPD αλλά επίσης όλο και περισσότερο το CDU και τους Πράσινους. Τους τελευταίους μήνες, ο Ερντογάν έχει παίξει ένα διπλωματικό παιχνίδι με την Άνγκελα Μέρκελ. Στο τέλος, πήρε αυτό που ήθελε: δεν του επιβλήθηκαν κυρώσεις από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Με τον τρόπο αυτόν έδειξε στην τουρκική διασπορά τι είναι ικανός να κάνει».
Θα πρέπει δε, στο πλαίσιο αυτό, να μελετήσει κανείς πολύ προσεκτικά τους τουρκικούς χειρισμούς στις σχέσεις της χώρας με τη νέα ηγεσία των ΗΠΑ. Κατά τον δημοσιογράφο Πίτερ Σπίγκελ, επικεφαλής της έκδοσης των “Financial Times” στις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Τραμπ υπήρξε ο πιο φιλότουρκος ηγέτης από τότε που η Αμερική εκλέγει πρόεδρο. Παράλληλα δε είχε και επιχειρηματικές σχέσεις με το περιβάλλον Ερντογάν. Η έξοδός του από την προεδρία μπορεί να αποτελεί έτσι σοβαρό μείον για τον Τούρκο ηγέτη, πλην όμως δεν αναιρεί τους κρυφούς σχεδιασμούς του.
Ιδιαίτερα δε για έναν πραγματικό επαγγελματία της χειραγώγησης και της διαπραγμάτευσης, η διπροσωπία είναι μέρος της στρατηγικής του.
«Μόνο η Αίγυπτος είχε μέχρι στιγμής τα κότσια να θέσει κόκκινες γραμμές στη Λιβύη», γράφει. Και η Τουρκία συμμορφώθηκε. Αυτός είναι ο τρόπος για να προχωρήσουμε. Αν η Ευρώπη δεν «συμμαζευτεί» και αποφασίσει ποιες είναι εκείνες οι «κόκκινες γραμμές», τότε τίποτα δεν θα σταματά τον Ερντογάν.
Και μπροστά στην κατάσταση αυτή, η Ευρώπη δείχνει να αποφεύγει την ψυχρή θεώρηση της πραγματικότητας. Γιατί άραγε; Φοβάται τις ασύμμετρες απειλές που επικαλείται κατά καιρούς ο Ταγίπ Ερντογάν; Υπολογίζει το οικονομικό κόστος των όποιων κυρώσεων; Δεν θέλει αναταραχές στο εσωτερικό της; Υπάρχουν σοβαροί ενεργειακοί λόγοι που υπαγορεύουν αποχή στις τουρκικές προκλήσεις;
Όποιοι και αν είναι οι λόγοι της ευρωπαϊκής ηπιότητας έναντι της Τουρκίας, η σημερινή συγκυρία επιβάλλει στην ΕΕ να δείξει ποια είναι και τι θέλει. Και το κλίμα είναι ευνοϊκό για κάτι τέτοιο.
Η Τουρκία χάνει έδαφος, γιατί τα δεδομένα αλλάζουν στην περιοχή μας.
Πηγή: euro2day.gr
