Του Γιάννη Μεϊμάρογλου*
Οι «Χοροί» της εγχώριας Κεντροαριστεράς για την επικράτηση του «αδελφού» σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας καλά κρατούν. Και είναι όντως σημαντική επιτυχία νίκη αυτή του Όλαφ Σολτς που θα είναι κατά πάσα πιθανότητα και ο επόμενος γερμανός καγκελάριος.
Δεν πρέπει βέβαια να υποτιμήσει κανείς το γεγονός ότι η νίκη αυτή οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην καθίζηση των χριστιανικών κομμάτων, όπως και στο ότι η νέα γενιά προτίμησε να εκφράσει μαζικά τις ανησυχίες της για τις παγκόσμιες προκλήσεις μέσω των μικρότερων κομμάτων, των Πρασίνων και των Φιλελευθέρων, που είναι πλέον οι ρυθμιστές των εξελίξεων στη Γερμανία.
Πανηγυρίζοντας την επάνοδο του SPD στη θέση της πρώτης δύναμης του γερμανικού Κοινοβουλίου, οι ηγεσίες των κεντροαριστερών δυνάμεων της χώρας μας επιδίωξαν από την πρώτη στιγμή να την ερμηνεύσουν με τρόπο που να δικαιώνει την πολιτική τους. Φαίνεται να λησμονούν ότι για να φτάσουν σε αυτό το αποτέλεσμα οι γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες χρειάστηκε να απορρίψουν τις αντίστοιχες «ούτε ούτε» πολιτικές που τους οδήγησαν στον πάτο της κάλπης. Και προτιμούν επίσης να λησμονούν ότι ο Όλαφ Σολτς κέρδισε την αξιοπιστία του μέσα από τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα που έδειξε ως αντικαγκελάριος της Μέρκελ και υπουργός Οικονομικών της συγκυβέρνησης CSU-SPD, υλοποιώντας τις συμφωνημένες προγραμματικές θέσεις.
Η ηγεσία του νεόκοπου στις σοσιαλδημοκρατικές θέσεις ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμιά δυσκολία να οικειοποιηθεί τη νίκη του SPD. Με την ίδια ευκολία που είχε περάσει από την Αριστερά του Συνασπισμού στη Ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, στη συνέχεια στην επάρατο, τότε, Κεντροαριστερά και μετά στο στρατόπεδο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας διεκδικώντας ακόμα και την ιδιότητα του πλήρους μέλους. Ξεχνώντας επίσης ότι στη Γερμανία, ταυτόχρονα με τη νίκη του SPD, υπήρξε και η ολική κατάρρευση του ευρωπαϊκού «αδελφού» κόμματος Die Linke.
Αλλά και η ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής παρουσιάζει επιλεκτικά κενά μνήμης. Οι αναφορές στην περίοδο του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος του Κώστα Σημίτη είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες, ίσως γιατί το ίδιο το ΠΑΣΟΚ πρωτοστάτησε στη ματαίωση σημαντικών παρεμβάσεων όπως η μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό. Η μνήμη, ωστόσο, είναι κυριολεκτικά απούσα για την περίοδο της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, παρά το γεγονός ότι σε αυτή συμμετείχαν και σημερινά ηγετικά στελέχη του ΚΙΝΑΛ. Ο κοινοβουλευτικός αποκλεισμός του τότε προέδρου του ΠΑΣΟΚ υπογραμμίζει εμφατικά την αμνησία αυτή.
Οι νέες παγκόσμιες ανακατατάξεις, οι βαριές συνέπειες των διαδοχικών κρίσεων και η απειλή του κάθε λογής και απόχρωσης λαϊκισμού δεν αφήνουν περιθώρια για λογικές μέσων όρων και «ώριμων φρούτων». Η Δημοκρατική Παράταξη δεν μπορεί να θεωρήσει αποδεκτή τη δήλωση του Πρωθυπουργού ότι θα προχωρήσει σε νέες εκλογές εφόσον δεν κερδίσει την αυτοδυναμία με την απλή αναλογική. Ούτε, πολύ περισσότερο, να βολευτεί με αυτή τη δήλωση και να τη χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα για να αποποιηθεί τις ευθύνες που (θα) της αναλογούν.
Με αφορμή το γεγονός ότι τις μέρες αυτές υμνούμε όλοι το SPD, ας συνειδητοποιήσουμε ότι οι κυβερνητικές συνεργασίες δεν είναι αποτέλεσμα καλών προσωπικών ή κοινωνικών σχέσεων, αλλά προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων και συγκρούσεων μεταξύ διαφορετικών πολιτικών προγραμματικών προτάσεων προκειμένου να μη μείνει η χώρα ακυβέρνητη σε κρίσιμες περιόδους. Η διεύρυνση και ενίσχυση της Δημοκρατικής Παράταξης, ώστε να μπορεί να παρέμβει στις εξελίξεις από οποιαδήποτε θέση, είναι – το στοίχημα της επόμενης μέρας.
*εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metaithmisi.gr
