Του Κώστα Πάντζιου
Τα όσα συμβαίνουν με τον ανατολικό, υποτίθεται σύμμαχό μας στο ΝΑΤΟ, κατά τη γνώμη έγκυρων διπλωματικών παρατηρητών, ανάγονται πιο πολύ στη σφαίρα της πολιτικής ψυχολογίας, παρά στη σφαίρα της πολιτικής ή της γεωπολιτικής. Στη σφαίρα της εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης, η Τουρκία του Ερντογάν περνά μια άνευ προηγουμένου κρίση, καθώς η οικονομική δυσπραγία και η απώλεια εισοδήματος για δεκάδες εκατομμύρια Τούρκων πολιτών, έχουν δημιουργήσει νοσηρή κατάσταση, τόσο άσχημη, ώστε έγκυρες οικονομικές εφημερίδες της Ευρώπης να προβλέπουν ακόμη και την προσφυγή της χώρας αυτής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τον προσεχή χειμώνα.
Στην εξωτερική πολιτική του, το κράτος αυτό μεταφέρει τα εσωτερικά του αδιέξοδα, έτσι ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση να ομιλεί για κράτος που δεν ασχολείται καθόλου με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, ενώ οι ΗΠΑ, όταν δεν ασχολούνται με ασκήσεις τύπου «πρώτα η Αμερική», εν μέσω παγκοσμιοποίησης του πλανήτη, να ζητεί να σέβεται η Τουρκία τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Πρόκειται για το απόλυτο αδιέξοδο. Γι’ αυτό, κάθε τρεις και λίγο ο Πρόεδρος της Τουρκίας κάνει επίδειξη ανύπαρκτης ισχύος, με ψεύτικους ηρωισμούς στο Αιγαίο, με στόχο να εκβιάζει συνεχώς Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ, μήπως και κατορθώσει έτσι να βρει χρήματα να δανειστεί και να αποφύγει τη δαγκάνα του ΔΝΤ. Μέσα σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η κλιμακούμενη εχθρότητα της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, μια χώρα που εξελίσσεται συνεχώς, δεμένη γερά στο άρμα της Ενωμένης Ευρώπης, με θαυμαστό βιοτικό επίπεδο παρά τις δύο κρίσεις που έπληξαν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Πρόκειται για το απόλυτο δράμα της γείτονος χώρας. Και δεν είναι τυχαίο, που ιστορία με το Καστελόριζο δημιουργήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, την ίδια μέρα –ούτε καν την επόμενη– που η Ε.Ε. ανακοίνωσε την ιστορική απόφαση για τη δημιουργία του Ευρωομολόγου, με το όνομα «Ταμείο Ανάκαμψης» και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας επέστρεφε από τις Βρυξέλλες με ένα πακέτο χρηματοδοτήσεων ύψους 72 δις Ευρώ για τα επόμενα 7 χρόνια. Όσο για την Ε.Ε., έκανε το μεγάλο άλμα να συμφωνήσει σε ένα πακέτο 1,1 τρις Ευρώ, σε πρώτη φάση, έτσι ώστε το αλήστου μνήμης Σχέδιο Μάρσαλ να μοιάζει με ένα ασήμαντο χρηματικό έμβασμα. Και για να συμπληρωθεί το πορτραίτο της εκπληκτικής συμφωνίας των Βρυξελών, να προσθέσουμε ότι τα 750 δις ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, θα είναι χρήματα που θα δανειστεί η Ε.Ε. από τις διεθνείς αγορές χρήματος, με την ίδια και το νόμισμά της ως εγγύηση.
Όταν όλα αυτά συμβαίνουν στην Γηραιά Ήπειρο, που κάθε άλλο παρά «γηραιά» είναι, και όταν στις ΗΠΑ ο κ. Τραμπ βλέπει την έξοδό του από τον Λευκό Οίκο, τότε πώς να μην επιστρέφει η γειτονική χώρα στον λαϊκισμό και στην αδιαλλαξία, αφού δημιουργικά επιχειρήματα, πλέον, δεν διαθέτει για ένα καλύτερο μέλλον για τον τουρκικό λαό. Και να σκεφθεί κανείς πως η χώρα αυτή, όχι τόσα πολλά χρόνια πριν, θα είχε μπει άνετα στην Ε.Ε., με ό,τι θετικότερο θα συνεπαγόταν μια τέτοια εξέλιξη για τον τουρκικό λαό.
