Του Κώστα Πάντζιου
Όσο περνούν οι μήνες, τόσο πιο καθαρά φαίνεται πως στην γείτονα Τουρκία πλησιάζει ο χρόνος του «τέλους εποχής». Αυτό αποτελεί πλέον συνείδηση κάθε λογικού ανθρώπου, μέσα και έξω από τη χώρα αυτή, ιδίως στον γεωπολιτικό χώρο της Ευρώπης, όπου η μέχρι πρότινος πολιτική αντιπάθεια για την Τουρκία, έχει μεταβληθεί σε έντονη αντίθεση και συνήθως απόρριψη, λόγω των πράξεων της ηγεσίας της. Πρωτοστατεί η Γερμανία, η οποία μέχρι και ένα χρόνο πριν ήταν η χώρα που έφθανε να συγκρούεται με τους εταίρους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να στηρίξει το καθεστώς Ερντογάν, με τη μόνιμη δικαιολογία της τότε Καγκελαρίου κ. Άνγκελα Μέρκελ, πως στην Τουρκία είναι εγκατεστημένες και δρουν μερικές χιλιάδες γερμανικές εταιρείες, ενώ στη Γερμανία υπάρχουν Τούρκοι πολίτες που ψηφίζουν το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Αποδείχτηκε πως η όλη υπόθεση ήταν εντελώς λάθος πολιτική. Για τον απλούστατο λόγο, ότι η κυβέρνηση Ερντογάν δρούσε με όρους τριτοκοσμικής χώρας, όπου κατά κανόνα δεν υπάρχει πολιτική με προοπτικές, ούτε υπάρχει πολιτικός βίος με δημοκρατικό έλεγχο.
Γιατί τέλος εποχής; Διότι απλούστατα, το να τα βάζεις ως χώρα με ολόκληρο το Δυτικό Κόσμο συλλήβδην, δεν αποτελεί πολιτική με την κλασική και σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά μία πρακτική συνυφασμένη με πρόσκαιρη εμβέλεια, χωρίς μέλλον. Είναι ακόμη τέλος εποχής και όσον αφορά την πολιτική της αέναης μετακίνησης, όπως επίσης και όσον αφορά τα περίφημα «τόξα» προς τα Βαλκάνια, προς τη Μέση Ανατολή και αλλού, γιατί απέτυχαν όλα, δεν προσέφεραν τίποτα στον τουρκικό λαό, οδήγησαν τη χώρα αυτή στον πληθωρισμό του 80% και την οικονομία της στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.
Πρόκειται, κυριολεκτικά, για ένα δράμα, ένα παράδειγμα πολιτικής μιας χώρας προς αποφυγήν. Οι μόνοι που ενθουσιάζονται με τις επιλογές της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, είναι στην Ελλάδα κάποιοι που βρίσκονται ακόμα ψυχολογικά στο ότι η Δύση είναι βλαβερή για τη χώρα μας και άρα αυτοί οι άνθρωποι γοητεύονται από τον Πρόεδρο της γείτονος, που τα βάζει με τη Δύση και της προκαλεί προβλήματα. Βέβαια, αυτούς τους καλοπροαί-ρετους κατά τα άλλα συμπολίτες μας, τους διαφεύγει εδώ και χρόνια, πως η Ελλάδα είναι και αυτή πλέον Δύση, με όλες τις εξουσίες.
Τέλος εποχής για την γείτονα, είναι και το μέσα-έξω σε ΝΑΤΟ και Δύση, καθώς ο ηγέτης της γείτονος με αυτήν χώρας, ο κ. Πούτιν, αποδεικνύεται μετά ένα χρόνο, πως δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να νικήσει τον Δυτικό Ελεύθερο Κόσμο, με τον οποίο άνοιξε πόλεμο. Γι’ αυτό, ο κ. Ερντογάν, φρονίμως ποιών, έχει πλέον μήνες να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Ρωσίας.
Είναι απίστευτο, και όμως, μάλλον θα αποδειχθεί αληθινό. Σε μία χώρα, όπου οι δημοκρατικές διαδικασίες πάσχουν σοβαρά, είναι πλέον βέβαιο ότι στις 14 Μαΐου που θα γίνουν οι εκλογές, θα καταγραφεί το… δημοκρατικό τέλος εποχής!!! Δηλαδή, όπως σημειώνουν και οι πλέον έγκυροι πολιτικοί σχολιαστές, αυτή η ίδια η εκλογή, ανεξαρτήτως ποιο κόμμα θα κερδίσει, θα αποτελέσει πρόσχημα για ανατροπή μιας πολιτικής, η οποία έχει αποκόψει την Τουρκία από τη Δύση, χωρίς στο μεταξύ η χώρα αυτή να έχει αποκτήσει κάποια ερείσματα στην Ανατολή, για τον απλούστατο λόγο ότι θεωρείται παντελώς αναξιόπιστη.
Αυτό περιμένουν και στις ΗΠΑ, ασκώντας πράγματι αριστοτεχνική πολιτική, εδώ και δύο χρόνια, έναντι της Τουρκίας. Δεν κόβουν τις γέφυρες, δεν βιάζονται, δεν διευκολύνουν τη χώρα αυτή στο να βγει από το οικονομικό της δράμα, προκαλούν φοβερές δυσχέρειες στον εξοπλισμό της, καθιστούν την Ελλάδα αιχμή του δόρατος του Δυτικού Ελεύθερου Κόσμου στη Μέση Ανατολή. Και όλα αυτά, σε συνεργασία, την οποία άρχισε ο νέος Πρόεδρος κ. Τζο Μπάιντεν μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, με την Ευρωπαϊκή Ένωση, δίνοντας τον πρώτο ρόλο σ’ εκείνη. Αυτό κι αν είναι αριστουργηματική πολιτική!!!
Κατά τα άλλα, σε λίγους μήνες, εμείς πιστεύουμε πως θα ακούμε και θα βλέπουμε φιλοδυτικές προσεγγίσεις, που θα δυσκολευόμαστε να τις πιστέψουμε. Πραγματικό τέλος εποχής. Έτσι που έρχονται τα πράγματα, ο μοναδικός υποστηρικτής, μέχρι τότε, θα είναι ο πρωθυπουργός της Ουγγα-ρίας, ο οποίος πιστεύουμε πως αποτελεί μία θλιβερή πολιτική περίπτωση, η οποία όμως πιστοποιεί ότι η Δημοκρατία και οι δημοκρατικές και ανθρώπινες ελευθερίες είναι πάντα σύγχρονες. Κι ας έχουν περάσει 2.500 χρόνια από την εποχή του… Περικλή του Αθηναίου!!!
