Του Γιώργου Κράλογλου
Έφτασε η ώρα να μιλήσουν για “αυταπάτη” και οι εργατοπατέρες. Εκτός βέβαια των ευνοημένων της Βουλής και όσων τρύπωσαν σε Διοικήσεις ΔΕΚΟ και Τραπεζών από το 1981 μέχρι και το 2016. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους αποκλείει και από ρόλους κομπάρσου στο νέο θεατρικό σήριαλ που ανεβάζει με σενάριο τις ιδιωτικοποιήσεις. Από τον Σεπτέμβρη ξεχάστε ό,τι ξέρετε σήμερα για συνδικαλισμό.
Οι θεατρινισμοί τόσο των εργατοπατέρων όσο και συγκεκριμένων “ανταρτών” της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μακροημερεύσουν.
Τον Σεπτέμβρη, στη δεύτερη φάση της αξιολόγησης, θα κοπούν ότι περισσεύουν στον συνδικαλισμό και στους εργατοπατέρες από την εποχή του ΠΑΣΟΚ του 1981.
Ο νέος συνδικαλιστικός νόμος δεν θα γνωρίζεται ούτε από τους ίδιους… Απεργίες, αποφάσεις για κινητοποιήσεις, προνόμια συνδικαλιστών και άλλα “κεκτημένα του αγώνα” (γνωστά και ως “δώρα” για να κομματικοποιηθεί ο συνδικαλισμός) θα αποτελούν ιστορίες του χρονοντούλαπου…
Οι ανοχές που θα δείξει η κυβέρνηση σε απαιτήσεις των δανειστών, για τις ομαδικές απολύσεις, τις εργασιακές σχέσεις, τις συλλογικές συμβάσεις, τα επιδόματα, τα κουρέματα μισθών και τον συνδικαλισμό θα αποδείξουν με κάθε τρόπο ότι η κυριαρχία των θεσμών… πέρασε και στην απασχόληση.
Βεβαίως η επιμονή των δανειστών στα εργασιακά έχει επίκεντρο τους 35-40.000 εργαζόμενους σε ΔΕΚΟ και σε ελεγχόμενες και από το κράτος επιχειρήσεις.
Αυτό είναι που κυρίως τους ενοχλεί. Και σε αυτόν τον συνδικαλισμό είναι αποφασισμένοι να κόψουν ποδάρια… έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους τις ιδιωτικοποιήσεις του τρίτου μνημονίου.
Γιατί μετά από 18 μήνες, τον Ιανουάριο του 2018, η τότε δόση από τα 86 δισ. ευρώ του τρίτου μνημονίου θα καταβληθεί (σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή πιθανή διάδοχό της υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη) μόνο μετά από προσκόμιση, στο Eurogroup, πωλητηρίων του ΟΛΠ, του ΟΛΘ, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ των λεωφορείων, του 15-20% της ΔΕΗ, του 60% της ΔΕΠΑ, και μεγάλου μέρους συμμετοχών του κράτους στην ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΣ, τον ΟΤΕ, το Μετρό, τα ΕΛΠΕ, στο Ελ. Βενιζέλος, μαζί μετά υπόλοιπα κρατικά αεροδρόμια, τα λιμάνια, τις μαρίνες, και κάτι παραλίες αρχαιολογικών απαγορεύσεων…
Και επειδή και το 2018 θα έχουμε ανάγκη την δόση των δανεικών όσο έχουμε και σήμερα τα 10 δισ. ευρώ (αφού τίποτε δεν θα αλλάξει στην οικονομία ώστε να τα βγάζουμε πέρα όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Κύπρος) θα γίνει του σκοτωμού… σε πωλήσεις ΔΕΚΟ και κρατικής περιουσίας την διετία 2016 -2017.
Αυτό το αντιλαμβάνονται πολύ καλά οι δανειστές (πες τους και θεσμούς δεν πειράζει…) και είναι αποφασισμένοι να “συνδράμουν” με προαπαιτούμενα που θα αγγίζουν την καρδιά του συνδικαλισμού την ουσία των εργασιακών σχέσεων καθώς και τον ρόλο των κοινωνικών Εταίρων.
Πρόσθετος λόγος της άμεσης παρεμβολής των δανειστών και στα εργασιακά είναι ότι δεν τους συμφέρει να χάσουν την ευκαιρία που παρέχει η αριστερή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να ψηφιστούν μέτρα-βόμβες στην απασχόληση.
Γιατί αφενός θα περάσουν ευκολότερα με τους αριστερούς του Τσίπρα και αφετέρου θα τα αποδεχθεί έστω και σιωπηρά… η αξιωματική αντιπολίτευση για να φορτωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το κόστος των εργασιακών και να υποσχεθεί εκείνη τις διορθώσεις ως κυβέρνηση…
Οπότε όλα αυτά που προκαλούν, οι εργατοπατέρες, στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης είναι άνευ αποτελέσματος γιατί κανείς δεν μπορεί να δεσμευτεί να τα ικανοποιήσει.
Και επειδή πρώτος απ’ όλους το γνωρίζει ο υπουργός Θ. Δρίτσας “πατρονάρει”, εκ του ασφαλούς, τους συνδικαλιστές προσφέροντας, από την μια, τον αριστερισμό που έχει ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ, από την άλλη, κανείς δεν αμφισβητεί ότι θα συνεχίσει να ψηφίζει ναι στις ιδιωτικοποιήσεις.
Άλλωστε ο Τσίπρας στηρίζει το πρόγραμμα και το χρονοδιάγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων κυρίως στους δικούς του. Τους Φλαμπουράρη, Παππά, Σταθάκη, Σκουρλέτη, Σπίρτζη, Δρίτσα και Κατρούγκαλο.
Οπότε οι δευτερεύοντες θεατρικοί ρόλοι, που έχουν ανατεθεί στους Παππά, Σπίρτζη, Δρίτσα, Σκουρλέτη, Κατρούγκαλο με τις δήθεν αντιθέσεις στην πώληση κράτους, τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από μέρος της ίδιας κωμωδίας που παίζεται από χθες, στα μεγάλα λιμάνια της χώρας, ανάμεσα στα δάκρυα του Δρίτσα… Η ώρα να μάθουν και οι εργατοπατέρες τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερά δεν είναι καθόλου μακριά…
george.kraloglou@capital.gr
Πηγή : capital.gr
