Του Κωστα Πάντζιου
Το θολό πολιτικό και κομματικό τοπίο, τείνει να γίνει μία ρουτίνα στη χώρα μας. Σ’ αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι και εγκυρότεροι πολιτικοί αναλυτές. Αυτή η διαπίστωση, νομίζουμε ότι δεν θα είχε καμία σημασία, αν δεν διερευνούσαμε τη θέση των ηγεσιών των τριών κομμάτων που έχουν ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Και εννοούμε τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σ’ αυτήν τη διερεύνηση, τα πολιτικά δεδομένα και χαρακτηριστικά των ηγετών αυτών των τριών κομμάτων, είναι συγκεκριμένα. Είναι εντελώς αδιέξοδα. Που πάει να πει, σε απλή διατύπωση, ότι και ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης και ο κ. Ν. Ανδρουλάκης και ο κ. Σ. Φάμελλος, βρίσκονται στον αέρα, τελούν υπό προθεσμία στη θέση που κατέχουν τώρα, δηλαδή είναι υπό αντικατά-σταση. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Πολύ συγκεκριμένα: Ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης βλέπει εδώ και ενάμιση χρόνο μία ακατάπαυστη δημοσκοπική καθίζηση του κόμματός του, τέτοιας έκτασης, ώστε να προβλέπεται ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο του αριθμού των βουλευ-των του κόμματος αυτού να είναι από τώρα εκτός Κοινοβουλίου, αν γινόταν άμεσα εθνικές εκλογές. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που οι βουλευτές ομαδοποιούνται (στην εκδήλωση π.χ. του Υπουργού Άμυνας κ. Ν. Δένδια, παρέστησαν 62 βουλευτές της Ν.Δ.), ενώ οι δημόσιες διαφωνίες βουλευτών του κόμματος αυτού στις κυβερνητικές ενέργειες, έχουν καταστεί μία καθημερινή πραγματικότητα. Του κ. Κυρ. Μητσοτάκη σχεδόν τίποτα πλέον δεν του βγαίνει θετικό, ακόμη κι αν κάτι π.χ. είναι πράγματι θετικό, όπως π.χ. η αύξηση του κατώτατου μισθού. Κατά συνέπεια, ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης βρίσκεται υπό μία ιδιότυπη προσωρινότητα, καθώς πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι αναζητείται από δεκάδες βουλευτές του κόμματος η συγκυρία για να τεθεί θέμα εκλογής νέου αρχηγού –και πρωθυπουργού– από την Κ.Ο. της Ν.δ., σύμφωνα με τις καταστατικές διατάξεις. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, δύο ακόμη λόγοι συντρέχουν για κάτι τέτοιο. Ο ένας είναι η ανάγκη, όπως με πρόωρες εκλογές καταγραφεί το σημερινό δημοσκοπικό ποσοστό της Ν.Δ. του 25%-27%, που δεν είναι μικρό, αν μάλιστα συγκριθεί με τα δημοσκοπικά ποσοστά των άλλων κομμάτων. Ο άλλος λόγος είναι το ότι, έτσι όπως εξελίσσονται τα π0ράγματα, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συμμαχική. Και θεωρείται πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να μην είναι σε μία τέτοια κυβέρνηση συμμέτοχος η Ν.Δ. Μια πρόωρη εκλογή, λοιπόν, δεν θα κατέγραφε απλώς τη δύναμη της Ν.Δ., αλλά πιστεύεται πως με άλλον αρχηγό το κόμμα αυτό θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει στον σχηματισμό μη μονοκομματικής κυβέρνησης. Ένας ακόμη λόγος που συντρέχει για πρόωρες κάλπες, είναι να προλάβει η Ν.Δ. τη δημιουργία Λαϊκού Μετώπου στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Έχουμε νέα αμφισβήτηση του κ. Ν. Ανδρουλά-κη, για διαφορετικούς λόγους από εκείνη την αμφισβήτηση που ισχύει για τον κ. Κυρ. Μητσοτάκη. Εδώ, αμφισβητείται το σύνολο της πολιτικής πλατφόρμας του κόμματος, που λειτουργεί με ευπρέπεια μεν, αλλά χωρίς να αυξάνει την πολιτική του επιρροή στο εκλογικό σώμα. Το κύριο χαρακτηριστι-κό είναι, εν προκειμένω, ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα διχασμένο. Το μισό θέλει να ξαναστηρίξει κυβέρνηση με τη Ν.Δ. και το άλλο μισό, περίπου, θέλει να κάνει βήματα προοδευτικά. Επειδή αυτό είναι η επιτομή της έννοιας του αδιεξόδου, κυριαρχεί η τάση να αμφισβητηθεί πάλι ο κ. Ν. Ανδρουλάκης. Κι ας μην ωφελεί, κατά τη γνώμη μας, μια τέτοια εξέλιξη την ανέλιξη του κόμματος.
Τέλος, στον ΣΥΡΙΖΑ η προσωρινότητα του κ. Σ. Φάμελλου ως αρχηγού, θεωρούνταν από την αρχή ως δεδομένη. Το κόμμα, με την περίπτωση του κ. Στ. Κασσελάκη, πέρασε περιπέτεια που κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν έχει περάσει. Τα ποσοστά είναι καθηλωμένα στο 6,5%. Εδώ, η αμφισβήτηση της ηγεσίας δεν έρχεται από το εσωτερικό του κόμματος, αλλά από το… εξωτερι-κό!!! Συγκεκριμένα, δεν υπάρχει στην ουσία αμφισβήτηση του κ. Σ. Φάμελ-λου, αλλά συνειδητοποίηση των στελεχών, πως το κόμμα αυτό θα πρέπει να αυτοδιαλυθεί και τα στελέχη του να πλαισιώσουν το νέο κόμμα, το οποίο θα εξαγγείλει ο πρώην Πρόεδρός του κ. Αλ. Τσίπρας, σύμφωνα με πληροφορίες, αμέσως μετά τις γιορτές του Πάσχα.
Θα έχει επιτυχία το εγχείρημα; Αυτό θα το κρίνει ο λαός. Μόνο που αυτή τη στιγμή, εξακολουθεί να καταγράφεται μία «κοινωνική πλειοψηφία» που περιμένει και ελπίζει, πως μπορεί να πάνε τα πολιτικά μας πράγματα καλύ-τερα. Ο κ. Αλ. Τσίπρας έχει δύσκολο έργο μπροστά του. Να ανασυγκροτήσει ένα κατακερματισμένο πολιτικό χώρο. Ένας τρόπος του μένει, κατά τη γνώμη μας, να τα καταφέρει. Και αυτός είναι να «προσωποποιήσει την ελπίδα». Πολύ δύσκολο και αυτό. Αλλά όχι και αδύνατον!!!
