Του Τάσου Παπαδόπουλου
Πέρα από τα οικονομικά συμφέροντα και πέρα από τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, είναι προφανές, ότι αυτό που συνδέει τους Πούτιν-Ερντογάν, είναι η αυταρχική άσκηση της εξουσίας.
Στο club αυτό πολύ θα ήθελε να μετέχει και ο Τραμπ, όμως το αμερικανικό Σύνταγμα και οι πολλαπλές ασφαλιστικές δικλείδες του, δεν του παρείχαν την δυνατότητα να το φέρει τα μέτρα του και τον εμπόδισαν να φτιάξει με τους άλλους δύο, ένα αχτύπητο τρίο.
Πούτιν και Ερντογάν κατάφεραν να ελέγχουν όλες τις εξουσίες και να είναι οι ίδιοι και εκτελεστική και νομοθετική, αλλά και δικαστική εξουσία. Όσο για τα ΜΜΕ, την επονομαζόμενη τετάρτη εξουσία, κατάφεραν τα να τιθασεύσουν και να τα ελέγξουν ποικιλοτρόπως, με απειλές και λουκέτα, για όσους δεν συμμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις.
Το Σύνταγμα το τροποποιούν κατά βούληση. Ο πρώτος άλλαξε τον περιορισμό των δύο θητειών του Προέδρου, ενώ ο δεύτερος συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπο του Προέδρου καταργώντας ταυτόχρονα τον Πρωθυπουργό.
Όσο για τους πολιτικούς τους αντιπάλους, δεν έχουν καιρό για χάσιμο με αυτούς. Ο τσάρος τους στέλνει σε δίκες , άνευ λόγου και αιτίας με προαποφασισμένη την φυλάκιση τους, ενώ ο σουλτάνος πιο πρακτικός τους στέλνει στα μπουντρούμια, χωρίς να τους στείλει στο εδώλιο και χωρίς να απαγγελθούν για αυτούς, συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες κατηγορίες.
Αλλά και τους εσωκομματικους τους αντιπάλους έχουν μάθει να τους αποστρατευουν, για να μην γλυκαθούν και θελήσουν να πάρουν τη θέση του τσάρου ή του χαλίφη.
Το έκανε ο Πούτιν, που πέταξε έξω από την πρωθυπουργία στα καλά καθούμενα τον Μεντβέντεφ, με τον οποίο αποτελούσαν για πολλά χρόνια πολιτικό δίδυμο. Ανάλογες κινήσεις έκανε και ο Ερντογάν. Αρχικά με τον Γκιούλ συνιδρυτή του κόμματός του και στη συνέχεια με τον θεωρητικό του νέο-Οθωμανικού μεγαλείου, τον Νταβούτογλου.
Στόχος και των δύο η απόλυτη, η αυταρχική εξουσία. Με μανδύα κατ επίφαση δημοκρατικό, εξολοθρεύουν όσους θεωρούν σοβαρούς αντιπάλους τους, αφήνοντας να υπάρχουν στην πολιτική σκηνή, μόνο όσα κόμματα δεν τους ενοχλούν και δεν αποτελούν απειλή γι αυτούς. Έχουν στήσει τον όλο μηχανισμό της εξουσίας με τρόπο, που να εμποδίζει κάθε δυνατότητα στους πολιτικούς τους αντιπάλους, να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Χρησιμοποιούν τεχνολογία και θρησκεία για να παρεμβαίνουν και στις δημοκρατικές διαδικασίες άλλων χωρών. Από τη μια το παιχνίδι του Πούτιν με τα social media στις αμερικανικές εκλογές και από την άλλη τα τζαμιά και τα θρησκευτικά σχολεία, που στήνει ο Ερντογάν στην Ευρώπη με στόχο να φτιάξει έναν άτυπο θρησκευτικό στρατό στις υπηρεσίες του.
Στρατιωτικά εξοπλίζονται σαν αστακοί για παν ενδεχόμενο και δίνουν τεράστια ποσά για να αποκτήσουν όπλα μεγάλης ισχύος. Ο πρώτος κατασκευάζει νέα οπλικά συστήματα κι ο δεύτερος από κοντά αγοράζει ότι προσφέρεται σε ανατολή και δύση.
Παίζουν και με τα ενεργειακά ένα παραπλήσιο παιχνίδι. Ο Πούτιν με το φυσικό αέριο που το πουλάει στην Ευρώπη και μέσω αυτού την καθιστά σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη, και ο Ερντογάν αγοράζει από τη Ρωσία πυρηνικούς αντιδραστήρες, προσπαθώντας, παράλληλα, δια της αρπαγής, να αποκτήσει πρόσβαση στον ενεργειακό πλούτο άλλων χωρών.
Και οι δύο έχουν επεκτατικές βλέψεις. Μέσω «δημοκρατικών» διαδικασιών ο Πούτιν προσάρτησε την Κριμαία, ενώ πιο βίαιος ο Ερντογάν επιχειρεί να προσαρτήσει το βόρειο κατεχόμενο από το 1974 τμήμα της Κύπρου, με την πρόφαση την δημιουργία δύο κρατών στη Μεγαλόνησο.
Ο Ερντογάν εισέβαλε στη Συρία κυνηγώντας δήθεν Κούρδους τρομοκράτες, ενώ προσεταιρίστηκε τζιχαντιστές που χρησιμοποίησε ως δύναμη πυρός σε Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Βίοι παράλληλοι ενός τσάρου και ενός σουλτάνου. Ο πρώτος επιχειρεί να αποσπάσει την Τουρκία από το δυτικό στρατόπεδο και ο δεύτερος να εκβιάσει Αμερικανούς και Ευρωπαίους για να του ικανοποιούν όλα τα χατίρια και να κάνουν στραβά μάτια στην κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα του, με την απειλή ότι θα ενταχθεί στο άρμα της Μόσχας.
Η τετραετία Τραμπ οι περίεργες σχέσεις του με Πούτιν και Ερντογάν και η εχθρότητα του απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιούργησαν ρήγματα στο μέτωπο της Δύσης, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν αυταρχικοί ηγέτες που έφεραν Ευρώπη και Αμερική σε δυσμενή γεωπολιτική θέση.
Αν προσθέσει κανείς και τα εθνικά στενά συμφέροντα της κάθε χώρας στην Ευρώπη, βλέπε Γερμανία, καθώς και κάποιες πρώην ανατολικές χώρες, που αντικατέστησαν το κομμουνιστικό καθεστώς με ένα αντίστοιχο αυταρχικό βλέπε Ουγγαρία, Πολωνία, τότε γίνεται πιο καθαρό το θόλο τοπίο, που έχει δημιουργηθεί και οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις δείχνουν τη νέα ισορροπία τρόμου που διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Με αυτή την έννοια και η Ελλάδα οφείλει να μην βάζει όλα τα αβγά σε ένα καλάθι και να παίζει ευρύτερα γεωπολιτικά, αλλά και να προσεγγίσει πιο αποφασιστικά όσους παραμένουν και είναι σταθεροί φίλοι του ελληνισμού. Και ο νοών νοείτω…
