Του Θεοδόση Μπουντουράκη
Η έννοια του απείρου ανέκαθεν απασχόλησε την ανθρώπινη σκέψη. Και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μία ακριβής περιγραφή και ερμηνεία για το άπειρο. Ο Αϊνστάιν σε μία χιουμοριστική στιγμή είπε το περίφημο «Δύο πράγματα είναι άπειρα, το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Αν και για το Σύμπαν δεν είμαι σίγουρος.». Και, όντως, η ανθρώπινη βλακεία είναι συχνά και άπειρη και ακατανίκητη.
Αδιαφορώντας για τις επιταγές της πολιτικής ορθότητος θα πω ότι το ποσοστό των βλακών είναι ιδιαίτερα υψηλό στην κοινωνία μας, και δυστυχώς οι βλάκες μάλλον έχουν το πάνω χέρι σε πολλά σημαντικά θέματα. Οι βλάκες βλέπετε πέραν της βλακείας, διαθέτουν και τη δύναμη της σιγουριάς και της αυτοπεποίθησης την οποίαν στερούνται οι έξυπνοι, με αποτέλεσμα συχνά οι βλάκες να κάνουν κουμάντο και οι υπόλοιποι απλώς να υφίστανται τα αποτελέσματα της βλακείας τους.
Γνωρίζω ότι ακούγομαι αλαζονικός αλλά δεν πειράζει. Ας αγνοήσουμε για μία φορά τον καθωσπρεπισμό και την κονσέρβα της πολιτικής ορθότητος. Και διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να προστατευθούμε όλοι εμείς από τους βλάκες. Η πρώτη και προφανής απάντηση είναι διά της σιωπής και της αποχώρησης. Σύμφωνοι, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται πάντα, και μάλιστα είναι συχνά αδύνατον. Ειδικά σε περιπτώσεις όπου ο βλάκας λόγω θέσεως έχει στα χέρια του τη ζωή σου (π.χ. οδηγός ή πιλότος) ή λαμβάνει πολύ σημαντικές αποφάσεις για σένα και το μέλλον σου, (π.χ. πολιτικός.)
Υποτίθεται βέβαια ότι υπάρχουν αντικειμενικές διαδικασίες επιλογής. Για να γίνεις οδηγός περνάς εκπαίδευση και εξετάσεις. Και για να γίνεις πολιτικός εκτίθεσαι στην κρίση της λαϊκής ψήφου.
Όμως κατά τη γνώμη μου αυτά δεν αρκούν, διότι και στις δύο περιπτώσεις ισχύουν κριτήρια που αφορούν ορισμένες γνώσεις ή προσωπικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν περιλαμβάνουν τη διαπίστωση της στοιχειώδους νοημοσύνης του κρινομένου. Βέβαια, η νοημοσύνη και η κοινή λογική δεν είναι τόσο ευχερώς μετρήσιμα μεγέθη, όπως είναι η γνώση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, για παράδειγμα. Όμως υπάρχουν δοκιμασίες μέτρησης της απλής νοημοσύνης οι οποίες δυστυχώς περιορίζονται μόνον στον χώρο των ψυχολογικών εξετάσεων και διαγνώσεων. Και φυσικά όπως οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά διακρίνονται σε καλούς και κακούς, ψηλούς και κοντούς, έτσι διακρίνονται και σε ευφυείς και βλάκες. Μπορεί ένας χοντρός να γίνει ποδοσφαιριστής; Μάλλον όχι. Μπορεί μία άσχημη να γίνει μοντέλο; Ούτε.
Γιατί λοιπόν να μπορεί ένας βλάκας να γίνει μηχανοδηγός, πιλότος ή πολιτικός και να παίζει με την ύπαρξή μου;
Νομίζω λοιπόν ότι στις προϋποθέσεις επιλογής για τα συγκεκριμένα επαγγέλματα πρέπει να προστεθεί και ένα τεστ νοημοσύνης και κοινής λογικής. Βέβαια, η βλακεία ως παντοδύναμη μπορεί να ακυρώσει κάθε τεστ νοημοσύνης, αλλά εν πάση περιπτώσει τουλάχιστον ας γίνει μία προσπάθεια περιορισμού της, μήπως και γλιτώσουμε μερικά από τα δεινά της.
Θα μου πείτε ότι «εσύ που τα λες αυτά θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο και τους άλλους βλάκες». Κάθε άλλο. Φυσικά και δεν θεωρώ τον εαυτό μου έξυπνο. Αυτό που πάντα προσπαθώ να κάνω είναι να αναγνωρίζω πόσα λίγα γνωρίζω και πόσα πολλά αγνοώ, και να προσπαθώ να θέτω ερωτήματα. Από τη στιγμή που παύει κανείς να διερωτάται και να αμφισβητεί, περιέρχεται σε κατάσταση αυταρέσκειας και αποβλάκωσης. Και βλέποντας τόσους γύρω μας σε αυτήν την κατάσταση, προσπαθώ όσο μπορώ να αμυνθώ. Φοβούμαι όμως ότι είναι ένας αγώνας άγονος διότι οι συσχετισμοί είναι συντριπτικοί υπέρ των βλακών.
Υπάρχει θεραπεία στο φαινόμενο της προϊούσης αποβλάκωσης και των απειλητικών επιδράσεων που αυτή έχει στη ζωή μας; Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχει και νομίζω ότι αυτή έχει δύο σκέλη. Κατ’ αρχάς θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η στοιχειώδης νοημοσύνη θα πρέπει να συμπεριληφθεί ως ένα εκ των βασικών πλεονεκτημάτων κάθε ανθρώπου και θα πρέπει να συνυπολογίζεται σε κάθε αξιολόγησή του και όχι να αποσιωπάται εν ονόματι της πολιτικής ορθότητος, η οποία μας απαγορεύει να αναγνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε έξυπνους και βλάκες.
Και, δεύτερον, να συνειδητοποιήσουμε ότι ο μόνος τρόπος να καταπολεμηθεί, ή έστω να περιορισθεί η εξάπλωση της βλακείας είναι η εκπαίδευση και η μόρφωση. Βέβαια, η μόρφωση δεν μπορεί να μετατρέψει έναν βλάκα σε έξυπνο. Μπορεί όμως έναν αγράμματο βλάκα να τον κάνει εγγράμματο βλάκα. Και σίγουρα ο εγγράμματος βλάκας είναι λιγότερο επικίνδυνος από τον αγράμματο βλάκα, ο οποίος όπως διαπιστώνουμε κάθε μέρα είναι ο ορισμός της απόλυτης καταστροφής.
Βέβαια, όλα αυτά ακούγονται ρομαντικά, και όντως είναι. Θέλω όμως να πιστεύω ότι ολίγος ρομαντισμός δεν είναι ένδειξη βλακείας. Αλλά μπορεί και να πέφτω έξω!
Πηγή: newmoney.gr
