Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Ελάχιστοι φαίνεται να κατάλαβαν στην Ελλάδα τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους οι Βρετανοί κατά πλειοψηφία αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη. Το περισσότερο ανησυχητικό για εμάς είναι πως η κυβέρνηση των Αθηνών δεν φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει την ουσία του προβλήματος. Οι περισσότεροι Βρετανοί, όπως και άλλοι ευρωσκεπτικιστές σε άλλες χώρες της Ε.Ε., σιχαίνονται τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, την έλλειψη ευαισθησίας για τις παραδόσεις και τις αντιλήψεις των λαών των κρατών – μελών, καθώς και τον συγκεντρωτικό αυταρχισμό των ευρωπαϊκών εκτελεστικών οργάνων.
Κυρίως όμως οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη μανία φοροεπιδρομών που διακατέχει τα συλλογικά όργανα των Βρυξελλών με στόχο τη διατήρηση της ομοιογένειας ενός συστήματος κοινωνικο-οικονομικής οργάνωσης ξεπερασμένου και ουσιαστικά νεκρού. Η Ε.Ε. βρίσκεται σε κρίση, διότι ακριβώς οι λαοί απαιτούν περισσότερο σεβασμό, εσωτερική απελευθέρωση και λιγότερο αυταρχισμό. Δεν θέλουν φόρους, ούτε βέβαια δημόσια γραφειοκρατία και ούτε κατάπνιξη της ανεμπόδιστης ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Έχουν εκφρασθεί απόψεις πως οι εργαζόμενοι στις Βρυξέλλες και στην Ε.Ε. γενικότερα δεν είναι περισσότεροι από το κανονικό. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με την άποψη περί «λογικού» αριθμού ευρω-υπαλλήλων σε σχέση με υπαλλήλους λ.χ. του Δήμου του Μάντσεστερ. Στη Βρετανία οι υπάλληλοι Δήμων περιλαμβάνουν και προσωπικό νοσοκομείων, σχολείων, γενικών υποδομών (πολεοδομία, δημόσια έργα, υδροηλεκτρικά κ.ά.), ακόμη και αστυνομίας. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα περιλαμβάνουν ακόμη και ενόπλους εθνικής ασφάλειας και στρατού. Τι από όλα αυτά κάνουν οι εργαζόμενοι των Βρυξελλών κλπ;
Είχα πει κι άλλη φορά πως το σύνολο των υπαλλήλων της Πολιτείας του Οχάιο ή της Ινδιάνας στις ΗΠΑ είναι λιγότεροι από όσους απασχολούνται λ.χ. στην Περιφέρεια και τον Δήμο του Πειραιά. Και με περισσότερες αρμοδιότητες. Το ζήτημα μάλιστα είναι πως οι υπάλληλοι των Βρυξελλών απασχολούνται σε ζητήματα που κάνουν δυσκολότερη τη ζωή των κατοίκων της Ευρώπης και όχι ευκολότερη. Απόδειξη οι χιλιάδες κανονισμοί που προωθούν και ψηφίζονται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Που σε μορφή βιβλίου θα ξεπερνούσε τις 17.000 σελίδες! Και που ουδέποτε έχει ελεγχθεί αν εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους έχουν θεσμοθετηθεί.
Με άλλα λόγια. Οι διαφωνούντες με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις επιλογές της απαιτούν περισσότερο νεοφιλελευθερισμό και λιγότερο κρατισμό. Σε πλήρη αντίθεση δηλ. με τις διαπιστώσεις των περισσότερων σχολιαστών στην Ελλάδα αλλά και με τις διακηρύξεις της ελληνικής κυβέρνησης. Όποιος δεν το διακρίνει αυτό εθελοτυφλεί η ζει σε άλλο πλανήτη.
Εκεί που πλειοψήφισε το «Μένουμε» είναι οι περιοχές που συντηρούνται με μεγάλες κοινοτικές επιδοτήσεις (Σκωτία, Β. Ιρλανδία, κομμάτια της Ουαλίας – περιοχή Αμπερίστουιθ), κάποια κοσμοπολιτικά αστικά, χρηματιστηριακά και εξαγωγικά κέντρα (περιοχές του Λονδίνου, του Νιούκαστλ και κάποια Λιμάνια).
«Φεύγουμε» ψήφισαν όλες σχεδόν οι μεσοαστικές και οι σχετικά εύπορες περιοχές, οι ξενοφοβικές εργατικές γειτονιές και όλα τα σημεία συγκέντρωσης οικισμών (σχετικά εύπορων) συνταξιούχων (Nοτιοανατολικά , Νότια και Νοτιοδυτικά – Κορνουάλη) –που ανοήτως πίστεψαν πως τα ποσά της βρετανικής συμμετοχής στον προϋπολογισμό των Βρυξελλών θα μεταφερθούν σε αυξήσεις συντάξεων και στην υγεία!
Πρόσφατα ο πρωθυπουργός μίλησε για «αποτυχία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης» των προβλημάτων της Ευρώπης. Ποια διαχείριση όμως είναι νεοφιλελεύθερη; Οι φορολογικές επιδρομές ουδέποτε έχουν κοπάσει, ενώ ο καταιγισμός κανονισμών (που ενσωματώνονται στις εθνικές νομοθεσίες) εξοντώνει κάθε ιδέα ελεύθερης αγοράς, καταδυναστεύει την Ευρώπη –και ιδιαίτερα κάθε προσπάθεια επενδύσεων– με γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και αξεπέραστα εμπόδια.
Οι Ευρωπαίοι σκεπτικιστές που γίνονται θύματα λαϊκισμού και εύληπτων συνθημάτων εντοπίζουν εύκολα αυτά τα αδιέξοδα και συναισθάνονται άμεσα τα εμπόδια που απειλητικά ορθώνονται. Νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Ευρώπη. Υπάρχει κρατισμός, κεντρικός πολιτικός αυταρχισμός και κατάπνιξη της ατομικής οικονομικής δημιουργικότητας. Αυτά όλα, μαζί με μπόλικο εθνικιστικό λαϊκισμό, οδήγησαν στην έξοδο της Βρετανίας. Και αυτά κινδυνεύουν να οδηγήσουν το ευρωπαϊκό όνειρο σε χρεοκοπία.
