Του Παύλου Παπαδάτου
Η έντονη συζήτηση που γίνεται τελευταία από διάφορους εργατοπατέρες για τις ομαδικές απολύσεις και για τον 13ο και 14ο μισθό, μου δημιούργησε μία απορία: Ας υποθέσουμε ότι μία επιχείρηση που απασχολεί 100 εργαζομένους οδηγείται σε αδιέξοδο και η μοναδική σωτηρία της είναι η απόλυση του 50% των εργαζομένων της.
Δηλαδή, ή η επιχείρηση να κλείσει και να χάσουν 100 άνθρωποι τη δουλειά τους, ή να μείνει ανοιχτή και να τη διατηρούν οι μισοί. Πιστεύω ότι αν όντως κάποιος ήθελε το καλό των εργαζομένων, θα προτιμούσε να παραμείνει η επιχείρηση ανοιχτή και να έχουν εργασία οι 50 εργαζόμενοι, από το να κλείσει και να αφήσει στον δρόμο και τους 100 εργαζομένους, μαζί με χρέη στο δημόσιο και στην αγορά.
Μπορεί λοιπόν να μου εξηγήσει κάποιος γιατί όλες οι κυβερνήσεις, οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις, οι συνδικαλιστές, οι εργατοπατέρες και τα λαϊκίζοντα Μέσα προτιμούν να χάσουν τη δουλειά τους και οι 100 εργαζόμενοι και όχι μόνο οι 50; Την απάντηση θα τη δώσω ο ίδιος: Γιατί η συνασπισμένη ηλιθιότητα του λαϊκισμού είναι ανίκητη!
Εξ άλλου, η μοιρολατρία, η καταστροφολογία, η απαισιοδοξία και η αντιδραστικότητα είναι στην ημερήσια διάταξη! Οι ίδιοι άνθρωποι που απαιτούν να μειωθούν οι δαπάνες του δημοσίου, συγχρόνως διαμαρτύρονται ότι τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε γάζες. Διαμαρτύρονται ότι το δημόσιο δεν έχει αρκετούς υπαλλήλους, ώστε να εξυπηρετούνται οι πολίτες και συγχρόνως διαμαρτύρονται γιατί υπάρχουν υπεράριθμοι υπάλληλοι στο δημόσιο!
Και κοντά σε όλους αυτούς έχουμε και τα εγχώρια συμφέροντα που έως και την ύστατη στιγμή πασχίζουν να ακυρώσουν οποιαδήποτε σοβαρή επένδυση πάει να γίνει στη χώρα, λες και κάποιο κομμάτι γης, όπως π.χ το Ελληνικό, θα μεταφερθεί εκτός Ελλάδος!
Ιδιώτες και κυρίως επιχειρηματίες χρωστούν στο κράτος 88 δις ευρώ, αλλά διαμαρτύρονται γιατί το κράτος μαζί με τις ΔΕΚΟ τους οφείλει 6.6 δις! Φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τα 40 και πλέον δις μαύρου χρήματος που κυκλοφορεί ετησίως στην αγορά και το οποίο εάν φορολογείτο δεν θα είχαμε την ανάγκη κανενός μνημονίου.
Αν είχαμε όμως μία, έστω και ελάχιστα, σοβαρή κυβέρνηση που να μας έπειθε ότι το φως στην άκρη του τούνελ είναι φως αυγής και όχι φως τραίνου που έρχεται κατά πάνω μας, ίσως αντέχαμε ακόμη και μεγαλύτερες θυσίες! Ας είμαστε όμως λίγο αισιόδοξοι. Ίσως και να είναι τελικά φως αυγής!
Σημείωση
Φυσικά δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να μην συμμετάσχουν στην τελική αποδόμηση του κατ’ ευφημισμόν κράτους μας και οι δικηγόροι. Δεν τους έφθανε που πολλές φορές η απόδοση «δικαιοσύνης» γίνεται μετά από δέκα χρόνια, τώρα θέλουν να μην αποδίδεται ποτέ!
