Και αλλά παραμύθια για αφελείς η κάτι άλλο
Του Γιάννη Πρετεντέρη
Επρεπε να μπει ο Πούτιν στην Ουκρανία για να μάθω ότι «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει».
Ομολογώ πως έως τότε ποτέ δεν είχα ακούσει ότι οι καρδιές ψηλώνουν. Και πάντα θεωρούσα πως όταν οι καρδιές πονούν, τρέχουμε στο Ωνάσειο, δεν υψώνουμε τη γροθιά μας.
Αλλά υποθέτω πως αυτή η καρδιολογική αγωγή διατυπώθηκε «ποιητική αδεία».
Στον χώρο της ποίησης άλλοτε οι καρδιές ψηλώνουν κι άλλοτε «πάει ο κάβουρας το βράδυ, βρίσκει το τσαρδί ρημάδι».
Στον χώρο της πολιτικής τα πράγματα είναι λίγο πιο μπερδεμένα. Δεν γίνεται ποτέ «κάποιος πόλεμος» στον οποίο πολεμούν «κάποιοι άνθρωποι» και σκοτώνονται «κάποιοι άλλοι άνθρωποι».
Οι πόλεμοι, όπως και οι άνθρωποι, προσδιορίζονται. Για παράδειγμα, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και οι Ρώσοι σκοτώνουν Ουκρανούς και Ουκρανάκια. Τα νεκρά Ουκρανάκια σίγουρα δεν θα προλάβουν να ψηλώσουν.
Βεβαίως η αγάπη για την ειρήνη είναι ένα παγκόσμιο και πανανθρώπινο συναίσθημα. Επί δεκαετίες εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωναν υπέρ της ειρήνης.
Αλλά στη Δυση. Στη Σοβιετική Ενωση δεν θυμάμαι να διαδήλωσε ποτέ κανείς.
Μετά διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, βγήκαν στη φόρα οι λογαριασμοί, δημοσιοποιήθηκαν τα εμβάσματα και καταλάβαμε ότι οι ειρηνόφιλοι έπαιρναν και το χαρτζιλίκι τους.
Γιατί όχι; Ειρηνιστές ήταν οι άνθρωποι. Δεν ήταν τζαμπατζήδες.
Τώρα κάποιοι μέμφονται «την επέκταση του ΝΑΤΟ» (Αντ. Λιάκος, «Αυγή», 20/3). Ωραία, μόνο που ποτέ και πουθενά το ΝΑΤΟ δεν επεκτάθηκε με εισβολή ή κατάκτηση.
Επεκτάθηκε επειδή ελεύθεροι λαοί κι ανεξάρτητες χώρες αποφάσισαν με δημοκρατικές διαδικασίες να γίνουν μέλη του όπως είχαν δικαίωμα. Ποιος θα το αμφισβητήσει; Μόνο ο Πούτιν με τα τανκς.
Και όταν βλέπω ότι διάφοροι βλακέντιοι πετούν κόκκινες μπογιές σε καναδέζικα πλοία του ΝΑΤΟ στον Πειραιά επειδή οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία, περιμένω να δω και το χαρτζιλίκι.
Διότι υποθέτω πως όταν πέσει ο Πούτιν, θα μάθουμε καλύτερα τι πρόβλημα υπήρχε με την επέκταση του ΝΑΤΟ, γιατί κάποιοι αναλυτές ή δημοσιογράφοι προτρέπουν τους Ουκρανούς να παραδοθούν για «να σταματήσει η αιματοχυσία» και γιατί ο Ζελένσκι είναι «άχρηστος ήρωας ή χρήσιμος ηλίθιος» («Εφ. Συν», 18/3).
Για όλους αυτούς του λόγους λοιπόν η θεωρία ότι «είμαστε με τον άνθρωπο» είναι μπαλαμούτι.
Διότι οι άνθρωποι έχουν ονοματεπώνυμα. Για παράδειγμα, είμαι με έναν συγκεκριμένο «άνθρωπο που λέγεται Ζελένσκι» και υπερασπίζεται τη χώρα του, αλλά καθόλου με έναν άλλο «άνθρωπο που λέγεται Πούτιν» και πολεμάει να ξεχαρβαλώσει τη χώρα του διπλανού.
Ονόματα, λοιπόν. Και οι σιροπιαστές γενικούρες για καρδούλες, γροθίτσες και ανθρωπάκια αλλού.
Πόλεμος στην Ουκρανία: Πώς οι Ρώσοι «τυφλώνουν» την αντίπαλη αεράμυνα
Πηγή: tanea.gr
