Ο Μπομπ Χόουπ, φανατικός γκολφέρ, είχε δώσει τον ακόλουθο ορισμό του γκολφ: «Είναι μια εφεύρεση για να παρατείνει τη ζωή άχρηστων ανθρώπων».
Παρακολουθώντας, στο πρόσφατο συνέδριο της Ν.Δ., την παρέμβαση του κ. Σαμαρά, θυμήθηκα τον ορισμό του διάσημου Αμερικανού ηθοποιού. Τηρουμένων των αναλογιών, μπορούμε να πούμε ότι ορισμένα προνόμια που συνοδεύουν τους τέως Πρωθυπουργούς και, κυρίως, η εκλογή χωρίς σταυρό και το ιδιαίτερο γραφείο στη Βουλή, πρόκειται για «εφεύρεση που παρατείνει τον πολιτικό βίο πολιτικών που έχουν κλείσει τον κύκλο τους».
Όταν ένας πολιτικός καταφέρνει να φτάσει στο αξίωμα του Πρωθυπουργού, η παράταση του πολιτικού του βίου με «τεχνητή αναπνοή», εκλογή χωρίς σταυρό, αποτελεί, κατά κανόνα, πρόβλημα για τον διάδοχό του στο κόμμα ή την κυβέρνηση. Γιατί διακατέχεται από το άγχος δικαίωσης της πολιτικής του και εξαγνισμού των λαθών του. Το πρόβλημα επιδεινώνεται με την παραχώρηση ιδιαίτερου γραφείου στο Κοινοβούλιο. Στην πράξη λειτουργεί ως πόλος έλξης δυσαρεστημένων βουλευτών με στόχο την υπονόμευση του νέου ηγέτη.
Ως προς τα υπόλοιπα προνόμια, εφ’ όρου ζωής γραμματεία, ασφάλεια, κρατικό αυτοκίνητο κ.λπ., αποτελούν αναχρονισμό σε μια σύγχρονη δημοκρατία. Πρέπει να έχουν ημερομηνία λήξης. Μετά την πάροδο 5-7 ετών από την επιστροφή στην ιδιωτική ζωή, πρέπει να καταργούνται. Η τομή αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιας βαθύτερης μεταρρύθμισης του πολιτικού μας συστήματος. Δεν αμφισβητώ την πολύτιμη αξία της εμπειρίας τους. Αυτή, όμως, θα μπορούσε να αξιοποιείται με άλλο τρόπο. Η συγκρότηση ενός συμβουλευτικού οργάνου, παρά τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από διατελέσαντες Πρωθυπουργούς, θα ήταν μια πολύ πιο χρήσιμη κι υγιής λύση.
Η περίπτωση του Α. Σαμαρά επιβεβαιώνει την ορθότητα των παραπάνω παρατηρήσεων. Επέλεξε τη στιγμή που το συνέδριο της Ν.Δ. σηματοδοτούσε την έναρξη μιας μακράς προεκλογικής περιόδου, κατά την οποία προέχει η ενότητα και η συσπείρωση της παράταξης, να υπονομεύσει και τα δύο. Άσκησε άδικη κι αδικαιολόγητη κριτική σε δύο κρίσιμους τομείς. Την ιδεολογική ταυτότητα της Ν.Δ. και την ακολουθούμενη πολιτική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
«Δεν υπάρχει κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά», είπε, εγκαλώντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη για «μετάλλαξη της ιδεολογικής ταυτότητας της Ν.Δ. «Η Ν.Δ. δεν είναι και δεν μπορεί να γίνει Ποτάμι», κατέληξε. Αγνοεί, προφανώς, ότι ο Κων. Καραμανλής, στην ιδρυτική διακήρυξη της 4ης Οκτωβρίου 1974, προσδιόρισε τον ιδεολογικό προσανατολισμό της Ν.Δ. ως την παράταξη που «συγκροτείται από έμπειρες κι υγιείς δυνάμεις, αλλά κι από νέες προοδευτικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις… πέρα από τις παραπλανητικές ετικέτες της Δεξιάς, του Κέντρου και της Αριστεράς». Την αρχή αυτή έκανε πράξη ενσωματώνοντας κορυφαίες κεντρώες προσωπικότητες, όπως τους Ε. Αβέρωφ και Κων. Τσάτσο το 1955, τους Κων. Μητσοτάκη και Αθ. Κανελλόπουλο του 1977. Επανίδρυσε δε δύο φορές τον κομματικό φορέα που ηγείτο, προκειμένου να διευκολύνει την προσέλκυση πολιτικών δυνάμεων «από τη δημοκρατική Δεξιά μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς». Αυτόν τον πολιτικό προσανατολισμό υπηρετεί σήμερα ο Κυρ. Μητσοτάκης.
Επικρίνοντας την πολιτική στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο κ. Σαμαράς κατήγγειλε το «λόμπι του κατευνασμού», που επεξεργάζεται την «εύκολη τακτοποίηση των εθνικών μας θεμάτων» και οδηγεί στις «Πρέσπες του Αιγαίου». Υπενθύμισε τη διαφωνία του για την έναρξη των «διερευνητικών συνομιλιών», γιατί , όπως είπε, «με πειρατές δεν κάνεις διάλογο». Εισέπραξε πληρωμένη απάντηση από το Νίκο Δένδια ο οποίος υπενθύμισε ότι πολλές φορές , ο «πατριωτισμός» χρησιμοποιήθηκε για να καλύψει «ιδιοτελείς προσωπικές ατζέντες». Προσθέτω και να χτιστούν πολιτικές καριέρες, σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Ο κ. Σαμαράς επαναλαμβάνει τον παλαιό εαυτό του. Σε όλη τη διαδρομή του επένδυσε στα εθνικιστικά ανακλαστικά όχι μόνο της Δεξιάς αλλά και της «πατριωτικής» Αριστεράς (Α. Λεντάκης, Χρ. Λαζαρίδης). Επί ζημία των εθνικών συμφερόντων. Πρωτοστάτησε στην απόρριψη του «πακέτου Πινέιρο», που απέδιδε στα Σκόπια την ονομασία «Νόβαματσεντόνια». Η μαξιμαλιστική θέση «ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγό της» είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα ”Μακεδονία” απ’ όλες σχεδόν τις χώρες πλην της Ελλάδας. Η επικράτηση των αντιλήψεων αυτών είχε ως μοιραίο αποτέλεσμα την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αντίστοιχες αντιλήψεις συνέβαλαν στην εισβολή και την κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία και σήμερα στην απειλή αναγνώρισης δύο ανεξάρτητων κρατών.
Το λόμπι της «απραξίας και της ακινησίας» που εκφράζεται και από τον κ. Σαμαρά, αρνείται το διάλογο με την Τουρκία καθώς και την προσφυγή στη Χάγη για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, με την αυταπάτη ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των ελληνικών συμφερόντων. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Προσφυγή στη Χάγη είχε υιοθετήσει ο Κων. Καραμανλής, όπως υπενθύμισε πρόσφατα ο Ε. Βενιζέλος για να του επιτεθούν οι υποστηρικτές του λόμπι της ακινησίας. Ο ισχυρισμός ότι ελλοχεύει κίνδυνος «εύκολης τακτοποίησης» των εθνικών συμφερόντων» αποτελεί βολικό στρουθοκαμηλισμό. Ποια δικαιώματα υπερασπίζεσαι όταν δεν μπορείς να τα ασκήσεις; Υπενθυμίζω ότι λίγο έξω από τα έξι μίλια στον Πρίνο, στη θέση Μπάμπουρα, υπάρχει πολύ μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου. Καμμιά, όμως, κυβέρνηση εδώ και πενήντα χρόνια δεν έδωσε άδεια γεωτρήσεων.
Η πολιτική που εφαρμόζει ο Κυρ. Μητσοτάκης στα εθνικά μας θέματα αποτελεί την πλέον ολοκληρωμένη πολιτική που είχε ποτέ η χώρα. Και αναγνωρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λάου, διακομματικά. Την αμφισβητούν οι κύριοι Τσίπρας και Σαμαράς.
Θα περίμενε κανείς ότι ο Α. Σαμαράς, έχοντας κατακτήσει το ανώτατο πολιτικό αξίωμα με την παράταξη που στο παρελθόν είχε πληγώσει ανατρέποντας την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θα συνεισέφερε θετικά στον αγώνα του Κυριάκου Μητσοτάκη να τιθασεύσει την καταιγίδα των κρίσεων με την οποία είναι αντιμέτωπη η χώρα, αλλά κι ολόκληρος ο κόσμος, εδώ και δύο χρόνια. Πράττει, ακριβώς, το αντίθετο.
«Όλα μπορούν να αλλάξουν εκτός από τον χαρακτήρα του σκορπιού», μας θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο.
