Δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός κ. Κυρ. Μητσοτάκης θα έχει το ίδιο τέλος με τον αρχιδικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου, είμαι όμως βέβαιος ότι ο κύριος καθηγητής έχει εντρυφήσει στις πρακτικές του Γκαίμπελς.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Ο καθηγητής κ. Νίκος Μαραντζίδης, ως εκ της ειδικότητάς του στην πολιτική επιστήμη και στην επικοινωνία, γνωρίζει πολύ καλά ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ούτε η μυστική αστυνομία Σεκουριτάτε, ούτε η περιβόητη Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας. Γνωρίζει επίσης ακόμη καλύτερα ότι ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, έφτασε στην εξουσία μέσα από διαδικασίες και εκλογές που ποτέ δεν ίσχυσαν στην Ρουμανία του Τσαουσέσκου και στην Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ.
Όμως, ο κ. Μαραντζίδης γνωρίζει και κάτι άλλο. Ως ειδικός στις δημοσκοπήσεις βλέπει ότι η λαϊκή εκτίμηση στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού, σε σύγκριση με την αντίστοιχη του προηγούμενου, είναι πολύ μεγάλη και υπό αυτή την έννοια αποτελεί ισχυρό συγκριτικό πολιτικό πλεονέκτημα για τον κ. Μητσοτάκη. Και αυτή η διαφορά, είναι πρόβλημα για τις «προσδοκίες» του κ. Μαραντζίδη. «Βλέπει» ότι ο κ.Μητσοτάκης θα μπορούσε να προσελκύσει ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής κεντροαριστεράς και να οικοδομήσει μια μοντέρνα πολιτική παράταξη του 21ου αιώνα.
Αυτό δεν αρέσει στον κ. Μαραντζίδη και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Προσωπικά πιστεύω ότι ο καθένας κοιμάται όπως στρώνει και από τους φίλους του μπορούμε να υποθέσουμε ποιος είναι. Τελεία και παύλα. Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Μαραντζίδης, στην αρθρογραφία του στην Καθημερινή, θέλησε συνειδητά να επηρεάσει ένα δημοκρατικό κοινό μέσα από ιστορικά αμαλγάματα γκαιμπελικού και σταλινικού τύπου. Παράλληλα όμως, έκανε και με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Διότι με την αρθρογραφία του και τις δήθεν αθώες αναφορές του σε Τσαουσέσκου και Στάζι, εξυπηρετεί και αυτούς που μέσα στη Ν.Δ. «αγωνίζονται» να αποτρέψουν ανοίγματα προς το κέντρο υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρούν ότι υπό τις σημερινές διεθνείς πολιτικές και οικονομικές συνθήκες, ένα τέτοιο άνοιγμα θα άλλαζε το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα και άρα θα περιθωριοποιούσε δομές και ιδεολογήματα πάνω στα οποία «κτίσθηκε» τα 200 τελευταία χρόνια το πελατειακό κράτος και κυρίως η φαυλοκρατία του.
Με κάθε τρόπο λοιπόν πρέπει να αποφευχθεί η προσπάθεια περαιτέρω πορείας του δειλού εκσυγχρονισμού που επιχειρείται, με αδεξιότητα, στη χώρα, όπως αυτό συνέβη και στην εποχή του Κ. Σημίτη.
Αν την περίοδο 1996-2004 το τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, η παλαιοδεξιά Ν.Δ. και η εμφυλιοπολεμική αριστερά δεν είχαν αντιδράσει και ματαιώσει ισχυρές μεταρρυθμίσεις στη χώρα, η σημερινή Ελλάδα, θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Θα ήταν μια ανοικτή και επιχειρούσα κοινωνία. θετική απέναντι στη γνώση και την αριστεία, ιδιότητες κάποιοι την απορρίπτουν.
