Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Το βιβλίο «Woke, η καθολική αποδόμηση έθνος – φύλο – φυλή», που επιμελήθηκε ο Γιώργος Καραμπελιάς και εκδόθηκε από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις», είναι για την ώρα η πληρέστερη και εγκυρότερη περιγραφή ενός φαινομένου «ακυρωτικής κουλτούρας», το οποίο επιδέχεται διιστάμενες ερμηνείες, αλλά δεν παύει να αποτελεί τον προθάλαμο ενός πραγματικού πνευματικού ολοκαυτώματος.
Το φαινόμενο της «αφύπνισης» (woke) από όποια σκοπιά και αν το δει κανείς, δεν παύει να είναι χιτλερικού τύπου πνευματικό σαπωνοποιείο και ας μας λένε κάποιοι όποια παραμύθια θέλουν.
Ιδού μεταξύ άλλων τι γράφουν στην εισαγωγή του βιβλίου woke οι Γ. Καραμπελιάς και Γ. Ρακκάς, παρουσιάζοντας γεγονότα που λένε πολλά:
«Τον Ιανουάριο του 2022, η συγγραφέας της σειράς των βιβλίων του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, αποκλείστηκε από την προβολή του έργου «Χάρι Πότερ: 20th Anniversary – Return to Hogwarts», με πρωτοβουλία της Warner Media, γιατί είχε προβεί σε δηλώσεις που υποστήριζαν την… ύπαρξη γυναικείου φύλου και θεωρήθηκαν τρανσφοβικές! Η συγγραφέας της εμβληματικότερης, στην εποχή μας, νεανικής μυθοπλασίας αποκλείστηκε για λόγους «πολιτικής ορθότητας» από το ίδιο της το έργο!
Η βιομηχανία του Χόλυγουντ θα επιβάλει τα κριτήρια της νέας πολιτικής ορθότητας των woke (αφυπνισμένων) στην απονομή των Όσκαρ γενικότερα: στο εξής, ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί να δίνεται παρά μόνο σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.ο.κ.
Μάλιστα, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί μια μαύρη προσωπικότητα, ο ηθοποιός θα πρέπει είναι τόσο μαύρος όσο και εκείνος τον οποίο υποδύεται· η Ζόε Σαλντάνα που υποδύθηκε τη Νίνα Σιμόν, επικρίθηκε ως «ανεπαρκώς μαύρη» για τον ρόλο.
Καθόλου τυχαία άλλωστε, στην απόλυτη Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023. Και την χαρακτηρίζουμε έτσι διότι ξετυλίγει το σύνολο της ιδεολογικής παλέτας του κινήματος. Τη φυλετιστική επανάσταση και την απόρριψη της «λευκότητας», τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών, οι οποίοι υποτάσσονται, τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, και τη γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό.
Η πρωταγωνίστρια είναι η έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, παντρεμένη με έναν χαζούλη συμπατριώτη της, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα από τους «κακούς», αντί για ρόπαλο, κραδαίνει ένα κοντάρι τυλιγμένο με την αμερικανική σημαία.
Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, υποχωρεί στο τέλος μπροστά στη γυναικεία αλληλεγγύη. Και στην τελική σκηνή, όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στον θρίαμβο τους, ανασυστήνοντας μια νέα μορφή οικογένειας, τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του, ενώ ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος.
Αυτό το κινηματογραφικό έργο, που καλλιτεχνικά βρίσκεται πολύ κάτω του μετρίου, «θριάμβευσε» μόνο και μόνο επειδή εικονογραφεί τη νέα πολιτική και ιδεολογική ορθότητα του Χόλυγουντ…»
Στις ΗΠΑ γκρεμίζουν τα αγάλματα του Τζορτζ Ουάσιγκτον, μετονομάζουν τα σχολεία που φέρουν το όνομα του Αβραάμ Λίνκολν. Στα πανεπιστήμια, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, απαιτούν την αφαίρεση από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, των έργων του Πλάτωνα, του Σαίξπηρ και άλλων εμβληματικών προσωπικοτήτων, καθώς «τα έργα τους προωθούν τον ρατσισμό, τη δουλοκτησία, τη λευκή υπεροχή και την πατριαρχία».
Στα όσα αποκαλυπτικά γράφουν οι Γ. Καραμπελιάς και Γ. Ρακκάς, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι στις ΗΠΑ, οι «αφυπνισμένοι» (τρομάρα τους) φοιτητές της ιατρικής ζήτησαν από τις πανεπιστημιακές αρχές να καταργηθεί και ο όρκος του Ιπποκράτη, καθ’ όσον ο θεμελιωτής της ορθολογικής ιατρικής θεωρείται επικίνδυνος γιατί απάλλαξε την ιατρική επιστήμη από προκαταλήψεις, δαιμονολογίες και δεισιδαιμονίες της εποχής του, που οι σημερινοί «γίγαντες της σκέψης» θεωρούν ύποπτες.
Επίσης, κατά την εκτίμησή τους, απορριπτέα είναι και η λέξη «Hellas», ως μήτρα του δυτικού πολιτισμού. Θεωρείται ότι είναι υπεύθυνη για τον συστημικό ρατσισμό της Δύσης στο σύνολό της. Για κάποιους από αυτούς τους νέους «γίγαντες του σκέπτεσθαι», είναι ανάγκη να έλθει στο προσκήνιο ο διαμορφωτικός ρόλος που διαδραμάτισε η «Hellas» στο ευρωπαϊκό αποικιακό σχέδιο.
Μια και «η φυλή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ιδέας του έθνους. Η λευκότητα και η φυλετική υπεροχή έδωσαν μορφή στην ιδέα/ιδανικό της «αρχαίας Ελλάδας», άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στους όρους της νεοελληνικής νεωτερικότητας, και εξακολουθούν να διαμορφώνουν και να τροφοδοτούν εμφανώς τους κυρίαρχους λόγους στην ελληνική δημόσια σφαίρα».
Αν καταλαβαίνω καλά, η αρχαία Hellas κατηγορείται πρώτον, γιατί κάποιοι Έλληνες σκέπτονταν και ακόμα χειρότερα, ήσαν και λευκοί!
Σε τελευταία ανάλυση, η Ελλάδα της σκέψης και του πολιτισμού, κατηγορείται από την ιδεολογία της ακύρωσης για την πολιτιστική της κληρονομιά. Και δεν απέχει πολύ η ώρα που θα ζητηθεί και η κατεδάφιση του Παρθενώνα, γιατί αυτός αποτελεί κορυφαίο σύμβολο στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό!
Αυτή είναι μια θλιβερή πραγματικότητα, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου όπως επισημαίνουν οι Γ. Καραμπελιάς και Γ. Ρακκάς, το woke κίνημα, στη Δύση, στοχεύει στη μειονοτικοποίηση των ευρωπαϊκής καταγωγής πληθυσμών και ταυτόχρονα στην «εξαφάνιση» των φύλων μέσα από την άρνηση μιας βιολογικής σεξουαλικής ταυτότητας – ανοίγοντας ουσιαστικά τον δρόμο προς τον μετάνθρωπο.
Στην Ελλάδα, ήδη, σε ορισμένους κύκλους, η αναφορά σε φοιτητές και φοιτήτριες έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «τα φοιτητά».
Το βασικό τέχνασμα, μέσω του οποίου επιχειρείται η φίμωση κάθε διαφορετικής φωνής, είναι η «ακροδεξιοποίηση» της πολιτικής διαφωνίας: Όποιος αμφισβητεί την πολιτική ορθότητα «νομιμοποιεί τον ακροδεξιό λόγο» και καταδικάζεται σε εξοστρακισμό.
Άλλωστε στην πρωτοπορία του κινήματος woke, παγκοσμίως, βρίσκονται οι «αντίφα», που έγιναν ευρέως γνωστοί στη διάρκεια των διαδηλώσεων για τον Τζωρτζ Φλόυντ, το καλοκαίρι του 2020, ενώ, στην Ελλάδα, έχουν καταστεί διάσημοι με το σύνθημά τους «Να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς».
Και εις άλλα με υγεία…
Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.
Πηγή: euro2day.gr
