Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Εκτός τόπου, χρόνου και πολιτικής πραγματικότητας η έκθεση του Μαριο Ντράγκι για το μέλλον της Ευρώπης. Με άγνωστο βέβαια το ύψος των αποζημιώσεων για τους συντάκτες της Αλλα δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ανάμεσα στους “σοφούς” της Ευρώπης, η και οπουδήποτε αλλού, για να διαπιστώσει πως με μερικές εκατοντάδες δισ. μπορείς να διορθώσεις το πρόβλημα παραγωγικότητας που αντιμετωπίζει η ΕΕ. Οι μεγάλες δαπάνες, κατά γενική εκτίμηση, μπορουν να εξαγοράσουν την εξοδό τους απο μια κρίση. Το αντικείμενο όμως της μελέτης κάποιων σοφών θα πρέπει να είναι ο τρόπος εξασφάλισης τέτοιων τεράστιων πόρων. Κι όχι η δυνατότητα διάθεσής τους.
Η Ευρώπη προσπάθησε στη διάρκεια της πανδημίας να εξασφαλίσει μεγάλους πόρους μεσα απο κεντρικό δανεισμό. Κατι παρόμοιο με αυτό που προτείνει τωρα ο Βτράγκι για την παραγωγικότητα και την οικονομία. Τότε ομως η ομοφωνία εξασφαλίσθηκε με μεγάλη δυσκολία λόγω επιφυλάξεων των χωρών της Βόρειας Ευρώπης. Και το θεμα, υγεία, ηταν εξαιρετικά ευαίσθητο, όπως και τα ποσά ησαν ποκύ χαμηλά Πως είναι δυνατόν τώρα να εξασφαλισθεί τέτοιου ύψους χρηματοδότηση; Οι γνωστοί κρατικοδίαιτοι φορείς, τα σχετικά lobbies και οι ακόλουθοι του εν γένει ευρωπαικού project – συνήθως με το αζημίωτο – βρήκαν στις ιδέες Ντράγκι την εκπλήρωση του ευρωπαικού ονείρου. Μεγάλες δηλ δαπάνες, κανονισμούς επι κανονισμών κι’ εξυπηρέτηση των κατεστημένων επιχειρηματικών συμφερόντων – ώστε να μην αλλάξει ποτέ τίποτα. Ενώ θέλουν να μιμηθούν τις ΗΠΑ ξεχνούν το βασικό δίδαγμα που προκύπτει απο την δική τους πρόοδο. Αεναες δηλ αλλαγές των πάντων, σε όλα τα επίπεδα. Πόσες αμερικανικές επιχειρήσεις, που ησαν κυρίαρχες στο ξεκίνημα του προηγούμενου αιώνα, εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα; Καντε μια σύγκριση με την Ευρώπη. Και θα νοιώσετε αμέσως το πρόβλημα.
Οσοι σκέφτονται μια υγιή δημοσιονομική πολιτική και περιορισμό δαπανών απο τα πράγματσ θα σταθούν απέναντι στην έκθεση. Δεν γίνεται λχ πουθενά λόγος για πολλες ευρωπαικές καταστρεπτικές πολιτικές. Που έχουν προκαλέσει την σημερινη στασιμότητα. Οπως η λεγόμενη “πράσινη ανάπτυξη” που εξωθεί τα λαικά στρώματα σε οικονομική δυσπραγία. Οπως και η απόλυτη συνοδοιπορεία με τις ΗΠΑ στον πόλεμο στην Ουκρανία. Οπου η Ευρώπη υφίσταται οικονομική αφαίμαξη ενώ οι ΗΠΑ και η Ρωσία σωρεύουν κέρδη κι’ ενισχύονται. Δεν μπορεί ο Νότος να φέρει μόνος του το βάρος της ενεργειακής επάρκειας της Ουκρανίας ενω ο Βορράς παρακολουθεί και οι ΗΠΑ οικονομικά κερδίζουν. Η Ευρώπη ήταν πολύ ψηλά στην κλίμακα της οικονομικής ευημερίας. Ξόδεψε ουσιαστικά πολλούς πόρους για άχρηστα προγράμματα ώστε τελικά να βρεθεί στο δρόμο της παρακμής. Τότε έπρεπε να είχε υπάρξει αντίδραση. Κι ο κ. Ντράγκι είναι συνυπεύθυνος, γιατί βρισκόταν τότε σε θέσεις ευθύνης. Απο ποιούς ζητάει τώρα να αγοράσουν την έξοδό τους απο τον δρόμο της υποβάθμισης;
Αυτοί που στηρίζουν κατ’ αρχήν την έκθεση είναι όσοι εκπροσωπούν χώρες η φορείς που σίγουρα ειναι χρεωμένοι η έχουν την τάση να δημιουργούν μεγάλα χρέη. Μεταξύ τους και η Ελλάδα. Ποιός όμως θα πληρώσει τον λογαριασμό γιά ολα αυτά; Γιατί η Ελλάδα να υφίσταται τις συνέπειες, κυρίως οικονομικές, μιάς πολιτικής που ξοδεύει για την ενεργειακή επάρκεια της Ουκρανίας και που περιθωριοποιεί τον φτηνό λιγνίτη γιατί δεν τολμά να αντισταθεί στις εντολές των ευρωπαίων περιβαλλοντολόγων και προπαγανδιστών της κλιματικής αλλαγής; Γι’ αυτό ακριβαίνει το ρεύμα και γίνονται σταδιακά απλησίαστα πολλά καταναλωτικά προιόντα. Μόνο αν αντιδράσουμε στις πολιτικές αυτές μπορεί να βγούμε απο τα αδιέξοδα. Κι οχι με τις μυθικές δημόσιες δαπάνες που οραματίζεται ο κ. Ντράγκι. Η Ευρώπη βρίσκεται δε δρόμο παραλογισμού. Μπορεί να εξέλθει με θετικές πολιτικές ενέργειες κι’ οχι με πλάνα δυσθεώρατων δαπανών, που θα οδηγήσουν σε νεα τραγικά οικονομικά αδιέξοδα
