Της Εύας Παπαδοπούλου
Εβδομάδα 9η – απομένουν 43 εβδομάδες.
Μετά την άγρια Αφρική, διανύω ήδη, δυο εβδομάδες στην πολυδιάστατη Ινδία.
Η αλήθεια είναι πως όταν σχεδιάζεις ένα ταξίδι μεγάλης διάρκειας, όσο και να προγραμματίσεις εκ των προτέρων κάθε λεπτομέρεια, τα απρόοπτα πάντα παραμονεύουν και πρέπει να αντιμετωπίζεις διάφορα διαδικαστικά στην πορεία.
Την συγκεκριμένη στιγμή έχω να λύσω τα εξής προβλήματα: έχω ένα μήνα ελεύθερο για ανεξάρτητη περιπλάνηση και ακόμα δεν έχω σχεδιάσει τι θα κάνω.
Το μόνο που ξέρω, είναι ότι λαχταρώ απελπισμένα ήλιο και θάλασσα και πως έχω μπουχτίσει με την παγωνιά. Επιπλέον τον Φεβρουάριο θα πάω στην Κίνα και πρέπει να βγάλω βίζα και να αλλάξω την πτήση μου για το Πεκίνο.
Όλα αυτά πρέπει να γίνουν από ένα μέρος όπου το ηλεκτρικό ρεύμα έρχεται όποτε του καπνίσει, το ιντερνέτ είναι – στην καλύτερη περίπτωση- πολύ αργό, οι ιστοσελίδες δεν έχουν τις σωστές πληροφορίες, τα τηλέφωνα δεν λειτουργούν και όταν λειτουργούν, δεν βρίσκεται κανείς από την άλλη πλευρά να το σηκώσει!…
Με τις παραπάνω δυσκολίες και ταλαιπωρίες, χρειάστηκα δυο ολόκληρες εβδομάδες για να οργανώσω τα επόμενα βήματα μου και δεδομένου ότι η υπομονή δεν είναι μια από τις αρετές μου, τα επίπεδα του στρες είχαν χτυπήσει κόκκινο!
Η εθελοντική εργασία συνεχίζεται κανονικά, ενώ τα απογεύματα κάνουμε μαθήματα μαγειρικής με την συμπαθέστατη Auntie Gi, η οποία έχει δεδομένη την κυριαρχία της στην κουζίνα. Έτσι, συνεχώς μας κατσαδιάζει όταν κάτι δεν το κάναμε σωστά και γελάει καλόκαρδα με την αδεξιότητα μας!
Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009
Η Σάντρα, η οποία είναι από την Σουηδία, μια από τις πιο εξελιγμένες κοινωνικά χώρες, έχει πάρει πολύ ζεστά τον ρόλο της ενδυνάμωσης για κοινωνική ανάπτυξη των νεαρών γυναικών στην Ινδία.
Αποφάσισε μάλιστα, αντί να κάνουμε επισκέψεις στα σπίτια του χωριού, να οργανώσουμε μια ομάδα που θα διδάσκουμε αγγλικά και παράλληλα θα μιλήσουμε στα κορίτσια για διάφορες επιλογές ζωής, σπουδές και άλλες δραστηριότητες.
Συμφώνησα να τη βοηθήσω, έχοντας όμως τους ενδοιασμούς μου, γιατί πιστεύω ότι σε κάθε χώρα που πάμε, πρέπει είμαστε επισκέπτες. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι, να παρατηρούμε και να μαθαίνουμε τον τρόπο σκέψης των άλλων λαών (όσο και να μην συμφωνούμε μαζί τους) και όχι να τους επιβάλουμε τον δικό μας τρόπο.
Την πρώτη μέρα στην ομάδα είχαμε 23 κορίτσια, γεμάτα ενθουσιασμό να μάθουν για μας και φυσικά το «γνωστό θέμα» ήταν το πρώτο στην ατζέντα τους (και για όποιον δεν το μάντεψε: το αν είμαστε παντρεμένες).
Την δεύτερη μέρα, ωστόσο, κανένα κορίτσι δεν ήθελε να έρθει στο μάθημα και η Σάντρα έφτασε στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, αφού δεν μπορούσε να καταλάβει πως ήταν δυνατόν να μην ενδιαφέρονται!!!
Οι νεαρές Ινδές έκαναν την Σάντρα να συνειδητοποιήσει πως όχι μόνο δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά κάτι ακόμη χειρότερο: ότι ο κόσμος δεν θέλει να αλλάξει.
Τα μαθήματα έληξαν άδοξα! Όσο για μένα, ήταν η καλύτερη μου, διότι είχα τα δικά μου προβλήματα και έτσι πήγα στην πόλη, να βρω ένα ιντερνέτ καφέ που να λειτουργεί!
Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Άλλο ένα παγωμένο βράδυ, παραμονή Πρωτοχρονιάς, στον καταυλισμό και προσπαθώ να βρω άκρη μπροστά στον υπολογιστή (εκμεταλλευόμενη το ότι έχουμε ηλεκτρικό την δεδομένη στιγμή) παλεύοντας με όλες τις διαδικαστικές δυσκολίες που προανέφερα.
Μέσα στο σκοτάδι και την ησυχία του γραφείου, ακούω κάτι που έχω να ακούσω εδώ και μήνες: «Καλησπέρα!». Ελληνικά! Απίστευτο!
Ένας Έλληνας στο πιο απίθανο μέρος! Το όνομα του, Ηρακλής. Ζει στη Φιλανδία με την σύζυγο του, εργάζεται σε μια εταιρία που οργανώνει εθελοντισμό και ήρθε να δει το μέρος που δουλεύουμε!
Αλλάξαμε Χρόνο όλοι μαζί, στο θεοσκότεινο ύπαιθρο (το ηλεκτρικό έπεσε πάλι) γύρω από την απαραίτητη φωτιά, με μπύρες και παράφωνα Πρωτοχρονιάτικα τραγούδια από τις χώρες μας!
Σίγουρα αξέχαστη Πρωτοχρονιά και για πρώτη φορά, στην ενήλικη ζωή μου, που δεν παίρνω «μεγάλες αποφάσεις» για τον νέο χρόνο, αφού αν και ξεπαγιασμένη σε ένα τυχαίο χωριό στο βορρά της Ινδίας, αισθάνομαι ευτυχισμένη και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο! (Ίσως ένα καλοριφέρ για την επόμενη εβδομάδα!!).
Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010
Το πρωί ξεκινάμε για την ορεινή Νταραμσάλα, όπου βρίσκεται το σπίτι του Δαλάι Λάμα και η εξόριστη κυβέρνηση του Θιβέτ. Αποφασίσαμε με την Σάντρα να κλείσουμε ένα VIP δωμάτιο με την ελπίδα να κάνουμε ντους χωρίς κουβά και να κοιμηθούμε σε θερμοκρασία πάνω από 10 βαθμούς…
Λίγο πριν φύγουμε χαιρετηθήκαμε με τον Ηρακλή, ο οποίος μου έδωσε την κάρτα του. Και τότε, αποκαλύπτεται η σύμπτωση των συμπτώσεων: Σ΄ αυτήν την άκρη του κόσμου, ο Ηρακλής είναι ο γιος του οδοντιάτρου μου, στην Αθήνα! Λένε πως όποια πέτρα και αν σηκώσεις ένα Έλληνα θα βρεις, αλλά όχι και έτσι!
Στον δρόμο για την Νταρμασάλα, περάσαμε από την Νορμπιλίνγκα – θιβετιανή Σχολή Καλών Τεχνών – και μείναμε άφωνες με την απίστευτη δεξιοτεχνία των καλλιτεχνών αλλά και από την θρησκευτική τους τέχνη.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ανεβήκαμε με λαχτάρα δυο – δυο τα σκαλιά για να σκαρφαλώσουμε στον έκτο όροφο που ήταν το δωμάτιο μας. Το VIP δωμάτιο! Και πραγματικά, ήταν ότι περιμέναμε: δηλαδή, κρεβάτι με στρώμα, θέρμανση, (ο κουβάς σταθερός στο μπάνιο φυσικά!!) ωραίο ρουστίκ ντεκόρ και σαλονάκι στη μέση του οποίου, ένας κορμός δέντρου ερχόταν από τον κάτω όροφο και τέλειωνε στο ταβάνι!!!…
Υποθέσαμε ότι οι Βουδιστές, κάποια δέντρα τα θεωρούν ιερά και δεν επιτρέπεται να τα κόψουν, άρα κτίζουν γύρο από αυτά…
Αφού ταχτοποιηθήκαμε στο «VIP δωμάτιο μας» αποφάσισα να γνωρίσω καλύτερα την Νταρμασάλα, μια πόλη που σφύζει από μοναχούς με τις πορτοκαλί στολές και τα ξυρισμένα κεφάλια, πήγα στο ναό και στο Μουσείο Θιβετιανής Ιστορίας.
Ήταν γεμάτο εκθέματα και στιγμιότυπα από την χαμένη πατρίδα – ακόμα μια πικρή σελίδα της παγκόσμιας ιστορίας – και ο χρόνος σταμάτησε μπροστά σε ένα ματωμένο πουκάμισο. Σκούπισα τα μάτια μου και έφυγα γρήγορα.
Περιπλανήθηκα στις αγορές, έπιασα κουβέντα με τους ντόπιους και κατέληξα σε μια ταράτσα να πίνω μπύρα και να τρώω καταπληκτικά θιβετιανά εδέσματα.
Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010
Δίωρη πεζοπορία για να δούμε ένα «φημισμένο» καταρράκτη της περιοχής, ο οποίος τελικά ήταν νερό με το σταγονόμετρο, με μια λακκούβα από κάτω!
Επιστρέψαμε απογοητευμένες στη βάση μας και τι ωραία έκπληξη μας περίμενε: μια μικροσκοπική σόμπα στο δωμάτιο!
Καινούρια λέξη: Ρούκο, που σημαίνει «σταμάτα». Λέξη που υπήρξε ιδιαίτερα χρήσιμη για μένα και στο σχολείο, αλλά και για να φρενάρω διάφορους επίμονους μικροπωλητές.
Καινούρια γεύση: Το υπέροχο γλυκό που μας έφτιαξε η Auntie Gi, που είναι τριμμένο φρέσκο καρότο και καρύδα, σοταρισμένα με βούτυρο και ζάχαρη! ΤΕΛΕΙΟ!
Καινούριος ήχος: Τα κάλαντα στα Φιλανδικά, Σουηδικά και Γερμανικά
1: Περήφανοι για την τέχνη τους, η μοδίστρα και ο σύζυγος της, μιας και ράψαμε στο μαγαζί τους μια τυπική ινδική ενδυμασία.
2/ 8: Νορμπιλίνγκα, Θιβετιανή σχολή καλών τεχνών. Εξαιρετικά εντυπωσιακή η Θρησκευτική τέχνη αλλά και η δεξιοτεχνία των φοιτητών – καλλιτεχνών.
3/ 4/ 5/ 6/ 7: Ζωγραφική, εργόχειρο, ξυλογλυπτική
9: Η Δαραμασάλα σκαρφαλωμένη στα 1.700 μ. πάνω από την θάλασσα
10: Ο κορμός στη μέση του «VIP δωματίου»!
11: Μικρός καταρράκτης
12: Ο καταυλισμός μας
13: Πρωινό με θεά τα Ιμαλάια
14: Ο Μπίμπο, ο μικρότερος μαθητής μας, ενάμιση μόλις χρόνων. Η κόκκινη βούλα στο κέντρο του μετώπου του, σημαίνει « καλή τύχη» διότι είχε τα γενέθλια του εκείνη τη μέρα.
