Στη σκιά της επετείου από τη δολοφονική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου του 2023 και με αφορμή την ισραηλινή αντεπίθεση εναντίον της Χεζμπολάχ, ο Γάλλος στοχαστής και συγγραφέας Πασκάλ Μπρικνέρ,φίλος του ιστοτόπου μας στον οποίον έχει δώσει δύο σημαντικές στο παρελθόν συνεντεύξεις, γράφει στο γνωστό και υψηλής κυκλοφορίας γαλλικό περιοδικό Le Point, ότι «ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τους μουλάδες της Τεχεράνης».
«Ήρθε η ώρα, να τεθεί τέλος στους μουλάδες της Τεχεράνης που δολοφονούν τον λαό τους, κρεμούν γυναίκες και βασανίζουν τους αντιπάλους τους. Η εξαφάνιση αυτής της κυβέρνησης θα αποτελούσε ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια για τη συμφιλίωση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών», γράφει, μεταξύ άλλων, ο Γάλλος στοχαστής και συνδέει τον Πούτιν με το ιρανικό καθεστώς, τονίζοντας:
«Δύο έθνη σώζουν σήμερα την τιμή του ελεύθερου κόσμου: η Ουκρανία και το Ισραήλ, λεία των ίδιων εχθρών, αφού ο Πούτιν και ο Χαμενεΐ συνδέονται με μια συνθήκη φιλίας υποστηρίζοντας αμφότεροι τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους Ταλιμπάν. Πρέπει τώρα να χτυπήσουμε το χταπόδι στο κεφάλι, κι αυτό πριν το Ιράν αποκτήσει τη βόμβα. Αν χαθεί αυτή η ευκαιρία, θα πρόκειται για έγκλημα κατά της ελευθερίας και ντροπή για τους Δυτικούς ηγέτες».
Πιό αναλυτικά, στο άρθρο του ο Πασκάλ Μπρικνέρ γράφει
“Ας φανταστούμε λίγο το φθινόπωρο του 1989, ενώ οι άνθρωποι πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα ξεσηκώνονταν ενάντια στη σοβιετική κυριαρχία, η Ουάσιγκτον, το Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο να ζητούσαν από τους διαδηλωτές να μείνουν ήσυχοι και να περιμένουν καλύτερες μέρες – δυστυχώς, αυτή ήταν η θέση του Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος, φοβούμενος την επανένωση της Γερμανίας, υποστήριξε το πραξικόπημα των νοσταλγών της ΕΣΣΔ κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1991. Τσέχοι, Πολωνοί, Ούγγροι δικαίως θα μας είχαν αποκηρύξει. Δεδομένων των αναλογιών, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή σήμερα μας προσφέρει τη μοναδική ευκαιρία να βάλουμε ένα τέλος στο καταστροφικό καθεστώς της Τεχεράνης από το 1979. Είναι ένα στρατηγικό περιθώριο που δεν θα έχουμε την τύχη να ξαναβρούμε σύντομα.
Από τότε που το Ιράν δημιούργησε τον «άξονα της αντίστασης» κατά του εβραϊκού κράτους, οι proxies του, Χαμάς, Χεζμπολάχ, Χούθι, έσπειραν αμείλικτα τον θάνατο στην περιοχή, αδιαφορώντας για τη μοίρα των Παλαιστινίων, απλώς ενδιαφερόμενοι για τα συμφέροντα του προστάτη τους. Ο ισλαμιστικός καρκίνος που εξαπλώθηκε σε όλο τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων των Σιιτών και των Σουνιτών, από τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και γέννησε αυτές τις αναρίθμητες μεταστάσεις που είναι η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος (ακόμα κι αν μισούν ο ένας τον άλλον) και οι πολλαπλές σέκτες τζιχαντιστών που προέρχονται από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και υποστηρίζεται από την Τεχεράνη.
Για όλη αυτή την κατάσταση η Γαλλία έχει ιδιαίτερη ευθύνη, αφού φιλοξένησε και προστάτευσε στο Neauphle-le-Château, το 1978 και το 1979, τον μελλοντικό Αγιατολάχ Χομεϊνί, εξαιτίας μιας τυφλωμένης υπό τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν Δεξιάς ενθαρρυμένης από τη διανόηση εκείνων των χρόνων, συμπεριλαμβανομένου του Μισέλ Φουκώ, ο οποίος χαιρέτισε τα γεγονότα στο Ιράν ως «πνευματική επανάσταση» και περιέγραψε τον Χομεϊνί ως «Άγιο άνθρωπο».
Ο Ιρανός φιλόσοφος Dariush Shayegan το είχε επαναλάβει πολλές φορές: η πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας θα επιφέρει ισχυρό πλήγμα στο πολιτικό Ισλάμ και θα αναγκάσει τις αραβο-μουσουλμανικές κοινωνίες να εγκαταλείψουν σταδιακά τον θρησκευτικό σκοταδισμό για πιο πολιτισμένες προσαρμογές στη νεότερη εποχή. Οι τύραννοι σε όλο τον κόσμο έχουν στραμμένη την προσοχή τους στη στάση του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Ευρώπης: ένας και μόνο δισταγμός, μια σειρά καθυστερήσεων, πολύ ήπια αντίποινα, θα ήταν ευλογία για τον Πούτιν, τον Σι Τζινπίνγκ, τον Ερντογάν. Θα σήμαιναν ότι ο δυτικός κόσμος είναι αδύναμος και μπορεί να πέσει σαν ώριμο φρούτο.
Όποια μορφή κι αν πάρουν τα αμερικανοϊσραηλινά αντίποινα -παράλυση του συστήματος ηλεκτροδότησης, καταστροφή στρατιωτικών και πυρηνικών υποδομών, στοχευμένη εξουδετέρωση των ηγετών των Φρουρών της Επανάστασης-, ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στους μουλάδες της Τεχεράνης που δολοφονούν τον λαό τους, κρεμούν γυναίκες και βασανίζουν τους αντιπάλους τους. Η πτώση αυτής της κυβέρνησης θα αποτελούσε ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια για τη συμφιλίωση μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Δύο έθνη σώζουν σήμερα την τιμή του ελεύθερου κόσμου: η Ουκρανία και το Ισραήλ, λεία των ίδιων εχθρών, αφού ο Πούτιν και ο Χαμενεΐ συνδέονται με μια συνθήκη φιλίας, υποστηρίζοντας αμφότεροι τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ και τους Ταλιμπάν. Πρέπει τώρα να χτυπήσουμε το χταπόδι στο κεφάλι, κι αυτό πριν το Ιράν αποκτήσει τη βόμβα. Το χάσιμο αυτής της ευκαιρίας θα ήταν έγκλημα κατά της ελευθερίας και ντροπή για τους Δυτικούς ηγέτες.”
