Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Τόσα χρόνια γράφω και μιλάω για το μεταναστευτικό. Ανθρωποι με σταματούν στο δρόμο και μου εκφραζουν την συμπάθεια και την υποστήριξή τους γι’ αυτά που λέω. Το ερώτημα για εμένα είναι αν κάτι από αυτά φθάνουν σε επίσημσ αυτιά. Κι αν γίνεται τίποτα πάνω στη γραμμή αυτών που υποστηρίζω.
Πριν από λίγα 24ωρα στις Βρυξέλλες συναντήθηκαν οι ηγέτες της ΕΕ για να συζητήσουν και πάλι για το θέμα αυτό. Χωρίς την φορά αυτή να υπαρχει συνεννόηση μεταξύ τους για το τι πρέπει να γίνει. Και στον απόηχο μάλιστα των μονομερών αποφάσεων της Γερμανίας για κλείσιμο συνόρων και της Ιταλίας για μεταφορά αιτούντων άσυλο σε τρίτες χώρες (συγκεκριμμένα στην Αλβανία, με πιθανή τελική κατάληξη στην Ελλάδα). Ακούσαμε την κα Φον ντερ Λάιεν να τονίζει πως η Ευρώπη θα πάρει μέτρα κατά των χωρών που δεν δέχονται επιστροφή μεταναστών, κόβοντας οικονομικές ενισχύσεις. Μα το ίδιο ακριβώς είχα τονίσει στον τότε Επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο (πριν πόσα χρόνια;) σε δημόσια συζήτηση. Κα είχε απαντήσει πως η ΕΕ μελετούσε το μέτρο! Ταχύτατα τα αντανακλαστικά της Ευρώπης…!
Τωρα το ζήτημα είναι πως η Γερμανία, παραβιάζοντας κάθε κανόνα της ΕΕ, κλείνει τα σύνορά της κουρελιάζοντας ουσιαστικά την Συμφωνία Σένγκεν. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν. Χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Επειδή βέβαια είναι η Γερμανία. Εμας τρέμει το φυλλοκάρδι μας, μήπως τυχόν και διαμαρτυρηθεί κάποια Ολλανδική η Σκανδιναβική “ευαίσθητη καρδιά” αν τυχόν εφαρμόσουμε την νομοθεσία μας για την παραβίαση των συνόρων της χώρας. Και τώρα, που υπάρχει η σχετική ευκαιρία, γιατί δεν το κάνουμε; Το ζήτημα είναι σχετικά απλό. Εμείς με τις πράξεις μας, η μάλλον με την αδράνειά μας, το κάνουμε περίπλοκο. Αν αποφασισουμε ποιοί είναι οι στόχοι, τότε εύκολα καθορίζονται τα μέσα. Το θέμα δεν είναι οι διακινητές η οι συμπεριφορές γειτονικών χωρών. Το ζήτημα κατά κύριο λόγο αφορά τις δεκάδες χιλιάδες που αποφασίζουν να ρισκάρουν χρήματα η ακόμα και την ζωή τους για να έλθουν ως εδώ. 0 στόχος προφανώς είναι τα σύνορα να προστατεύονται. Καμμία χώρα δεν επιθυμεί να γίνει ξέφραγο αμπέλι. Κι αυτό που ισχύει για την Γερμανία, την Βρετανία και την Αυστρία ποιός μπορεί να το αρνηθεί λχ στην Ελλάδα και στην Ιταλία;
Κάποιοι ομιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα. Από πότε σε αυτά περιλαμβάνεται η ελεύθερη μετακίνηση από χώρα σε χώρα; Το πέτυχε η ΕΕ με τις λεγόμενες 3 ελευθερίες (ανθρώπων, αγαθών και υπηρεσιών). Και υπήρξε μεγάλο επίτευγμα. Που τώρα δείχνει, εν μέρει, να καταρρέει. Δεν υπήρξε όμως παγκόσμια μέρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γι’ αυτό ακόμη υπάρχουν κράτη και σύνορα. Μπαίνουν ελεύθερα οι Ρώσοι, οι Κινέζοι η οι Ινδοί στην Ευρώπη; Η, κι αντίστροφα, οι ευρωπαίοι σε χώρες των BRICS; Πως λοιπόν είναι ανθρώπινο δικαίωμα να υποδέχεται η Ευρώπη ελεύθερα Αφρικανούς η Ασιάτες; Και το αντίστροφο δεν είναι…
Η λύση δεν είναι δύσκολη. Και τώρα είναι ευκαιρία. Που ολοι παραβιαζουν ευρωπαικούς κανονισμούς και διαράξεις. Οποιος παραβιαζει αυθαίρετα σύνορα συλλαμβάνεται κι εφαρμόζευαι ο νόμος. Ισχύει για όλους το ιδιο. Είτε είναι μουσουλμάνοι απο την Μέση Ανατολή, είτε Τούρκοι, Ρώσοι, Μαυριτανοί η Βραζιλιάνοι. Οποιος επιθυμεί άσυλο δεν παραβιάζει σύνορα η διασχίζει με καρυδότσουφλα θάλασσες. Υποβάλει αίτηση σε νόμιμα entry points η στα προξενεία της χώρας. Χωρίς κίνδυνο και χωρίς χρηματοδότηση παράνομων διακινητών. Ολοι οι άλλοι επαναπατρίζονται. Δεν θα αναγκαστούμε κι εμείς, οπως οι φιλεύσπλαχνοι κάποτε Σουηδοί, να βγάλουμε τον στρατό στο δρόμο. Πολιτισμός δεν σημαίνει καλλιέργεια κι’ αποδοχή του χάους. Τα ελεγε κάποτε και προειδοποιούσε στη Βρετανία ο Ηνοχ Πάουελ. Και τον ειρωνεύονταν. Τωρα τον θυμούνται κι αναρωτιούνται: “στερνή μου γνώση…”
