Της Εύας Παπαδοπούλου
Εβδομάδα 10η – απομένουν 42 εβδομάδες.
Εννέα εβδομάδες συνολικά έχουν περάσει από την Αφρική έως την Ινδία και νοιώθω πως πήρα για τα καλά το «βάπτισμα του πυρός»!
Έχω πλέον την αυτοπεποίθηση του ταξιδευτή και προσμένω με ανυπομονησία να δω, τι άλλο θα προκύψει σ΄ αυτή την μεγάλη περιπέτεια.
Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010
Κατοικώντας μόνιμα στο Λονδίνο, πίστευα πάντα ότι είμαι αρκετά εξοικειωμένη με την ομίχλη, που είναι κομμάτι της καθημερινότητας μου. Ομολογώ ωστόσο, ότι η ομίχλη στα Ιμαλάια, έτσι όπως την έζησα, είναι μια εντελώς ξεχωριστή εμπειρία:
Εκεί που καθόμασταν στην ταράτσα και αγναντεύαμε τον επιβλητικό όγκο των χιονισμένων βουνών, απολαμβάνοντας ξεπαγιασμένοι νοστιμότατους υδατάνθρακες στο πρωινό, βλέπουμε ξαφνικά να ανεβαίνει προς το μέρος μας, σαν κύμα από την πλαγιά, ένα σύννεφο.
Μέσα σε λίγα λεπτά δεν μπορούσαμε να δούμε ούτε στα δυο μέτρα. Και αφού μας κάλυψε, και μας έθαψε, έτσι απλά, διαλύθηκε και ο ήλιος εμφανίστηκε ξανά… Κάτι σαν σκηνή από ταινία θρίλερ να πω!
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Έπειτα από τρεις εβδομάδες και πάρα πολλές ώρες γιόγκα και διαλογισμού, έφτασε η στιγμή να κάνω την αυτοκριτική μου, να παραδεχτώ την πραγματικότητα και να πω δυνατά, το ανείπωτο: πως ΔΕΝ μου λέει τίποτα η γιόγκα και ο διαλογισμός, πως ΔΕΝ θα βρω ποτέ την Νιρβάνα, πως ΔΕΝ τα καταλαβαίνω όλα αυτά, πως τα βαριέμαι και πως θέλω να βγω έξω να κάνω ποδηλασία, ορειβασία και καγιάκ!!! Κάπως έτσι, άδοξα τελείωσε η πνευματική μου αφύπνιση…
Τέταρτη 6 Ιανουαρίου 2010
Σήμερα μυηθήκαμε στα μυστικά «στολισμού» χεριών με φυτική βαφή χέννας, η οποία χρησιμοποιείται παραδοσιακά στην Ινδία, από τις γυναίκες στους γάμους:
Με ένα μικροσκοπικό χωνί (σαν το κορνέ που έχουμε για την σαντιγί) σχεδιάζουμε πάνω στα χέρια μας, με την πηχτή πρασινωπή ουσία (τη χέννα) που μυρίζει χορτάρι. Στην συνέχεια περιμένουμε να ξεραθεί και όταν πλυθεί μένει ένας όμορφος κοκκινωπός διακοσμητικός «λεκές»!
Πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα, το οποίο όμως γρήγορα γίνεται χάλια όταν ξεθωριάσει, γιατί μετατρέπεται σε πραγματικό λεκέ και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να απαλλαγείς από αυτόν. Θέλει τον χρόνο του και μπόλικα σαπουνίσματα μέχρι να εξαφανιστεί.
Επίσκεψη -και πάλι- σε ορφανοτροφείο της περιοχής. Έχω παρατηρήσει το συχνό φαινόμενο να πηγαίνουν οι εθελοντές σε ορφανοτροφεία και ιδρύματα κοινωνικής ωφέλειας και το μόνο που μπορώ να βρω σαν εξήγηση είναι, πως αυτά τα μέρη έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από περισσότερα χέρια βοηθείας και το σημαντικότερο, θετικά χαμόγελα.
Το κτήριο μεγάλο και προσεγμένο. Οι κοιτώνες τον κοριτσιών και των αγοριών μικροί ενώ τα κορίτσια είναι πολύ περισσότερα από τα αγόρια. Η ηλικία τους, κυμαίνεται από 18 μηνών έως 18 χρονών και το σχολειό τους, βρίσκεται μέσα στο χώρο του ορφανοτροφείου.
Στις ελεύθερες ώρες, τα μεγαλύτερα παιδιά φροντίζουν τα μικρότερα, ενώ η επαγγελματική τους εκπαίδευση περιλαμβάνει τέχνες όπως, ραπτική, κατασκευή επίπλων και χειροτεχνία.
Όλα δείχνουν, ότι και τα παιδιά χωρίς γονείς, μπορούν να έχουν δυνατότητες και ευκαιρίες επαγγελματικής επιλογής, σε σχέση με τα παιδιά που μεγαλώνουν με κανονικές οικογένειες. Ιδιαίτερα τα κορίτσια.
Μια ακόμα πτυχή της αυστηρής Ινδικής κοινωνικής κουλτούρας.
Η επίσκεψη μας συνεχίστηκε στον χώρο όπου φιλοξενούνται παιδιά με ειδικές ανάγκες. Φαίνονται χαρούμενα, ιδιαίτερα όταν παίζουν με μερικά αξιολάτρευτα κουταβάκια που υπάρχουν τριγύρω.
Εντυπωσιαστήκαμε από τις προσπάθειες του προσωπικού για επανένταξη των παιδιών, τα οποία μάλιστα έκαναν μαθήματα χειροτεχνίας και κατασκευής κεριών, που τα πουλούσαν στους ναούς.Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010
Το να μάθεις να φοράς σάρι, θέλει γνώση και τέχνη. Ποτέ τόσο πολύ ύφασμα δεν με έκανε να νιώσω, τόσο θηλυκό. Μάθαμε για την τεχνική που διπλώνεις το ύφασμα, γύρω από το σώμα, ώστε να καλύπτει τον ένα ώμο και μετά να πέφτει κομψά στο πάτωμα και πόσο ελάχιστα αποκαλύπτεται λίγη σάρκα αλλά και πόσο σέξι είναι!
(Ανυπομονώ να παντρευτεί μια Ινδή φίλη μου στο Λονδίνο για να έχω την ευκαιρία να φορέσω το σάρι που αγόρασα!).
Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
Τα μαθήματα τελείωσαν. Το πρόγραμμα μας εδώ, ολοκληρώθηκε. Πακετάρω τον σάκο μου για το ατελείωτο ταξίδι επιστροφής στο Δελχί που αρχίζει σε λίγο…
Τώρα είναι η στιγμή για την μυστική ιεροτελεστία του ταξιδευτή: την ανταλλαγή βιβλίων. Όπου υπάρχουν εθελοντές, υπάρχουν και βιβλία που σε περιμένουν σε κάθε καταυλισμό.
Ξεκινάς το ταξίδι σου με ένα βιβλίο και σε κάθε σταθμό, εφόσον το έχεις διαβάσει, το ανταλλάσεις με ότι βρεις στην βιβλιοθήκη από τα βιβλία που άφησαν εκεί, προηγούμενοι εθελοντές.
Η όλη διαδικασία έχει ενδιαφέρον, αφού δεν ξέρεις ποτέ, τι υπάρχει και τι θα αναγκαστείς να διαβάσεις! Εγώ πάντως με τον τρόπο αυτό μυήθηκα στο chick -lit , λογοτεχνικό είδος με αποκλειστικά γυναικεία θέματα ,που δεν είχα διαβάσει ποτέ μου!!!
Ωστόσο και η μικρή αυτή απόλαυση, χάνεται σιγά – σιγά με την καθιέρωση των ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών.
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
Μέρα εξερεύνησης στο Νέο Δελχί. Τριγυρίζουμε με την Σάντρα στην παλιά πόλη, για να δούμε τον τάφο του Χιουμανγιούν, το μεγάλο Τζαμί και να ανακατευτούμε μέσα στο πολύβουο χρωματιστό πλήθος. Καταλήγουμε σε ένα αρκετά πολυτελές εστιατόριο για ένα τελευταίο κάρυ, αφού αύριο οι ταξιδιωτικοί μας προορισμοί με την Σάντρα χωρίζουν.
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010
Να κάτι που πάντα ήθελα να κάνω: παίρνω ταξί για το αεροδρόμιο, ΧΩΡΙΣ εισιτήριο. «Ποια η επόμενη πτήση για Βομβάη;».
«Σε 45 λεπτά;»… Έφυγα!
Προσγειώνομαι στην ζεστή, γεμάτη υγρασία Βομβάη χωρίς πρόγραμμα. Πάω στις πληροφορίες του αεροδρομίου: «Ποιο είναι σχετικά οικονομικό ξενοδοχείο στο κέντρο;».
Και μετά τα απαραίτητα παζάρια συμφωνούμε στην τιμή, παίρνω ταξί και φτάνω στην περιοχή Κολόμπο. Μια σοφίτα το «σπίτι» μου για τις επόμενες τρεις μέρες, με πάνω από 35 βαθμούς Κελσίου αλλά με αιρκοντίσιον!! Μια χαρά!! Και επιτέλους μόνη, μιας και μοιράζομαι διάφορα δωμάτια εδώ και 40 μέρες!
Ζέστη και υγρασία αφόρητες, αλλά δεν με νοιάζει γιατί σήμερα είμαι σχεδόν ευτυχισμένη που έκανα κάτι «διαφορετικό»: έφαγα πίτσα και κάθισα στο δωμάτιο διαβάζοντας το βιβλίο μου!
Αύριο έχω «ειδική» αποστολή, που σημαίνει να βγάλω κινέζικη βίζα στην Ινδία, όντας Ελληνίδα πολίτης, μόνιμος κάτοικος Αγγλίας!! Καλά, έχει να “πέσει” πολύ γέλιο.
Καινούρια λέξη: Ίσως όχι και τόσο, αλλά ο Ανανάς, είναι ίδια λέξη!!
Καινούρια γεύση: Μάνγκο Λάσι, ένα από τα αγαπημένα μου ροφήματα που είναι γιαούρτι χτυπημένο με μάνγκο.
Καινούριος ήχος: Η ηχορρύπανση που φτάνει σε επίπεδα τρέλας, μπροστά στο τζαμί όπου υπάρχουν παζάρια με χιλιάδες κόσμο και οι μικροπωλητές να φωνάζουν με στεντόρειες φωνές προσπαθώντας να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους.
1: ομίχλη στα Ιμαλάια
2/ 10: μαθήματα χέννας
3: Ναός με πρόσοψη ένα από τους ζωόμορφους θεούς του Ινδουϊσμού
4/ 5/ 6: Νέο Δελχί, ο τάφος του Χιουμανγιούν, χτισμένος το 1562
7: Τζάμα Μάστζιντ, Δελχί, το τεράστιο και πιο γνωστό τζαμί στην Ινδία
8: Λεπτομέρεια από το Δελχί
9: Αυτό δεν είναι το παραδοσιακό σάρι αλλά κάτι αντίστοιχο
