Της Εύας Παπαδοπούλου
Εβδομάδα 4η – απομένουν 48 εβδομάδες
Πέρασαν ήδη δύο συναρπαστικές έβδομες στη Νότιο Αφρική. Τώρα, βρίσκομαι στην Ζιμπάμπουε. Στόχος εθελοντική εργασία με αντικείμενο τα λιοντάρια, και φυσικά «γνωριμία» με την χώρα και τους ανθρώπους της.
Ωστόσο, την πρώτη κιόλας εβδομάδα, είχα μια αναποδιά: με χτύπησε ελονοσία, όπου είδα τον χάρο με τα μάτια μου.
Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009
Νοιώθω πλέον πολύ καλά με την υγεία μου, γεμάτη ενέργεια και έτοιμη για δράση. Έτσι, αποφασίζω να γνωρίσω περισσότερο τους συνταξιδιώτες μου: ένα μάτσο διαφορετικών ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες, από τις τέσσερις άκρες της γης. Αυτό που μας συνδέει είναι το πάθος για ταξίδια, για περιπέτεια, για την φύση και τα ζώα.
Ολοκληρώνοντας τις καθημερινές μας ασχολίες, τα βράδια μαζευόμαστε γύρο από το τραπέζι και η κουβέντα κατά κανόνα αρχίζει με τα «καλύτερα» και τα «χειρότερα» μιας κουραστικής μέρας. Στην συνέχεια ανταλλάσσουμε ιστορίες και εμπειρίες από τα ταξίδια μας, και όλοι ζηλεύουν όλους.
Γιατί όταν είσαι ταξιδευτής, ποτέ και τίποτα δεν είναι αρκετό!! Πάντα υπάρχει ένας τόπος που δεν έχεις πάει, ένα φαγητό που δεν έχεις δοκιμάσει και πάει λέγοντας… Η απληστία είναι στη ανθρώπινη φύση υποθέτω…
Και η κουβέντα μας, τις περισσότερες φορές κλείνει με τους ντόπιους, να σχολιάζουν την πολιτική κατάσταση αναπολώντας τα χρόνια εκείνα που η Ροδεσία ήταν «το διαμάντι της Αφρικής».
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2011
Οι καταιγίδες είναι συχνό φαινόμενο εδώ. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε λασπότοπους, τα ρυάκια ξεχειλίζουν και χρειάζεται μεγάλη προσαρμοστικότητα από ένα ξένο, να συνηθίσει αυτήν την κατάσταση.
Σήμερα περάσαμε την μέρα μας με τα μεγάλα λιοντάρια. Μια εμπειρία που αν δεν την ζήσεις, δύσκολα εξηγείται.
Κάτι που παρατηρώ σχετικά με τους ντόπιους, είναι η τάση τους να φλερτάρουν ασταμάτητα τους ξένους (ανεξαρτήτως ηλικίας, οικογενειακής κατάστασης και εμφάνισης) και δεν πιστεύω πως είναι η «απαράμιλλη» ομορφιά μας, που οδηγεί σε τέτοια συμπεριφορά!!
Η αλήθεια είναι ότι γι αυτούς τους ανθρώπους, εμείς είμαστε το «εισιτήριο» για ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από την Ζιμπάμπουε.
Πάντως, όλο το σκηνικό μου φαίνεται αστείο, καθώς οι επίδοξοι «γαμπροί» μας περιτριγυρίζουν, όπως οι μέλισσες το μελίσσι.
Το βράδυ πήγαμε για ένα ποτό στο Victoria Falls Hotel. Πολυτελές κομψό ξενοδοχείο, απομεινάρι της αποικιοκρατίας, όπου απολαύσαμε καταπληκτικά κοκτέιλ, μόνο με $3.
Εκεί δοκίμασα ένα από τα καλύτερα κοκτέιλ που έχω πιει μέχρι σήμερα, φτιαγμένο με μάνγκο, ρούμι και τσίλι, ενώ η Κάθυ μας έλεγε πως πρέπει να ζούμε μόνο με φυτικά προϊόντα, η Γαβριέλλα εξιστορούσε τον έρωτα της με ένα ντόπιο, ο Στέφαν μιλούσε για την ερωτική του απογοήτευση – επίσης με ντόπια – και ο Μάικλ, σιωπηλός, έπινε ως την λήθη…
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Η απίστευτη διαφορετικότητα των λαών, είναι η αίσθηση που ζω συχνά σε αυτό το ταξίδι, όπως τώρα, με την επίσκεψη μας σε ένα «θεραπευτή» κοντινού χωριού, ο οποίος μας ξενάγησε στο «σπίτι» του: σκόρπιες καλύβες σε κυκλική διάταξη.
Μια για αυτόν και τη γυναίκα του, μια για τις κόρες τους, μια για τους γιους, μια καλύβα είναι κουζίνα, μια άλλη αποθήκη τροφίμων, και τέλος μια καλύβα για τον νεόνυμφο γιο του. Μας μίλησε για την ζωή τους, τονίζοντας πως όλα όσα χρειάζονται τα παίρνουν από την γη, και πως έτσι, ζουν ευτυχισμένοι.
Δηλώνουν ευτυχισμένοι. Χωρίς ιντερνέτ, τηλεόραση, και iphone – και χωρίς κάποιος να τους λέει, τι να αγοράζουν και πως, πρέπει να ζουν! Η άλλη όψη του νομίσματος.
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Ακόμα μια μέρα με τα λιοντάρια. Η ζέστη αφόρητη. Το μεσημέρι, όταν κάνουμε διάλειμμα, οι οδηγοί μαζεύονται στην σκιά των ψυγείων που φυλάγεται το κρέας των λιονταριών και τραγουδούν κρατώντας τον ρυθμό με αδιάκοπη κίνηση.
Ο ήχος τους θυμίζει γκόσπελ και οι φωνές τους πανέμορφες. Είναι η «καλύτερη» στιγμή της ημέρας: αραχτή στη σκιά ενός δέντρου, να τους ακούω φτιάχνοντας κοσμήματα από φλοιό δέντρου και χάντρες.
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Σήμερα θα περάσουμε το βραδύ μας στο νησί Τσούντου, στη μέση του ποταμού Ζαμβέζη. Διασχίζουμε το Εθνικό Πάρκο Hwange και φτάνουμε στην όχθη όπου μας περιμένει μια σχεδία. Φορτώνουμε τα σακίδια μας και όλοι μαζί, (οδηγοί και εθελοντές, περίπου δέκα άτομα) ξεκινάμε ενθουσιασμένοι να πλέουμε στο ποτάμι, όταν στη μέση τις διαδρομής, η μηχανή σταματά απότομα!
Το ρεύμα μας παρασέρνει, αν και είμαστε αρκετά κοντά στο νησί. Επειδή όμως γύρω μας υπήρχαν κροκόδειλοι, κάνεις δεν τολμάει να βουτήξει για να τραβήξει την σχεδία στην όχθη.
Οι οδηγοί μας έχουν πανικοβληθεί, αλλά εμείς το «διασκεδάζουμε» αφού δεν έχουμε υποψιαστεί καν, την σοβαρότητα της κατάστασης.
Ο «από μηχανής θεός» είναι ο κορμός ενός πεσμένου δένδρου στο ποτάμι που μας σταματάει καθώς σκαλώνει στο κάγκελο της σχεδίας! Όχι για πολύ. Το ρεύμα είναι τόσο δυνατό που σπάει το κάγκελο.
Ωστόσο, σπρώχνοντας την σχεδία είμαστε πλέον 1.5 μετρό από το νησί. Ένας οδηγός πηδάει στο νερό και μας τραβάει έξω… Το βράδυ, γύρο από την φωτιά, συζητάμε τι έγινε και γελάμε. Τέλος καλό, όλα καλά.
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Υπέροχο ξημέρωμα στο νησί. Αφού πρώτα εξερευνήσαμε την γύρω περιοχή, επιστρέφουμε για μπάνιο στην παραλία που βρίσκεται στην μύτη του νησιού. Η χρυσόλευκη άμμος, λεπτή σαν πούδρα, τρίζει με ένα παράξενο ήχο κάτω από τα πόδια μας.
Μπάνιο στην Ζιμπάμπουε, σημαίνει συνύπαρξη με τους ιπποπόταμους που κολυμπάνε στα 500 μέτρα, αλλά και με τους κροκόδειλους τους οποίους οι οδηγοί μας, απομακρύνουν χτυπώντας και κάνοντας φασαρία στο νερό !!
(Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τα ελληνικά νησιά που μοιάζουν μικροί παράδεισοι.)
Κυριακή 29 Νοέμβριου 2009
Επίσκεψη σε ορφανοτροφείο της περιοχής. Τα παιδιά, τρέχουν κοντά μας με ενθουσιασμό. Τα περισσότερα ξυπόλυτα, με ρούχα «ξένα» στα κορμάκια τους, και μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπα τους.
Μπαίνω στον χώρο τους κάπως διστακτική – δύο μικρά οικήματα όλα κι όλα – και ξαφνικά ένα μικρό χεράκι γλίστρα απαλά μέσα το δικό μου. Ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε, με λευκό φουστάνι και τεράστια θλιμμένα μάτια με κοιτάζει επίμονα και με κρατάει σφιχτά σαν να ήμουν πάντα εκεί. Σαν να μην ήταν να φύγω ποτέ, σαν η παρουσία μου εκεί, να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο…
Προσπαθώ να κρύψω αμήχανα την συγκίνηση μου, «παίζοντας» μαζί της με την κάμερα. Όμως το μόνο που θέλει είναι να κρατάει το χέρι μου… Κάποια στιγμή πηγαίνω στην κουζίνα να μαγειρέψω σάτσα, και εκείνη κάθεται σιωπηλά διπλά μου και με κοιτάζει με ένα ήρεμο λυπημένο βλέμμα.
Η γλώσσα ήταν εμπόδιο και η επικοινωνία ελάχιστη αλλά τόσο βαθιά…
Αργότερα έμαθα πως την έλεγαν Ζήμπου. Είχε χάσει την μητέρα της από AIDS και ήταν και αυτή οροθετική. Ένοιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει…
Ξανά «αντίο» με τους φίλους εθελοντές και υποσχέσεις ότι δεν θα χαθούμε. Την επόμενη μέρα φεύγω για την Ναμίμπια.
Καινούρια λέξη: «kiba», σημαίνει λευκοί άνθρωποι και είναι αυτό που φώναζαν τα παιδιά όταν μας έβλεπαν στο τζιπ.
Καινούργια γεύση: manketi tree. Ξηροί καρποί σαν καρύδια, όπου τους μαζεύαμε από τις ακαθαρσίες των ελεφάντων, διότι «ψήνονται» στο στομάχι τους!! Σπάζαμε το σκληρό εξωτερικό με μια πέτρα και ναι, είναι εξαιρετικά νόστιμοι!
Καινούριος ήχος : το «τρίξιμο» της άμμου, όταν την πατούσαμε στο νησί Τσούντου
Ένα χρόνο μετά: η Κάθυ , ύστερα από ταξίδι δεκαοκτώ μηνών επέστρεψε στην Αυστραλία και δουλεύει ως χειροπράκτης.
Η Γαβριέλλα εξακολουθεί να πηγαίνει συχνά ταξίδια στην Αφρική, ελπίζοντας πάντα να βρει τον έρωτα της ζωής της.
Ο Στέφαν επέστρεψε στη δουλεία του. Τον συνάντησα δέκα μήνες αργότερα στην Αυστραλία.
Ο Μάικλ, γύρισε στην Αμερική όπου σπουδάζει ζωολογία, ενώ ο Mr Victoria Falls και ένας ακόμα οδηγός μας, παντρεύτηκαν Αγγλίδες εθελόντριες και μετακόμισαν στην Αγγλία…
1: παιδιά πάνε στο σχολείο
2: Τάξη σχολείου: τέσσερις τοίχοι και ένας παλιός πίνακας
3: Παιχνίδια στο διάλειμμα
4: χαμαιλέοντας
5: Η κουζίνα του μάγου θεραπευτή στο χωριό
6: Το όχημα που κυκλοφορούσαμε. Πιστέψτε με, δεν είχε καθόλου πλάκα στις ξαφνικές μπόρες!
7: Τόσο κοντά μα τόσο μακριά! Προβληματισμός στην σχεδία
8/ 9: Νησί Τσούντου, η σχεδία -επιτέλους- στην παραλία!
10/ 11: Τζελάνι και Τζιαπάτι, τα τρισχαριτωμενα λιονταράκια
13/ 14/ 15/ 16: Κάνου και Κάμι, τα δυο μεγαλύτερα λιοντάρια
17: Η μικρή Ζήμπου, κρατάει το χέρι μου. Μια «στιγμή» που θα κουβαλάω για πάντα στην καρδιά μου.
18/ 19: Διδάσκοντας στο σχολείο
