Της Εύας Παπαδοπούλου
Εβδομάδα 7η – απομένουν 45 εβδομάδες.
Πέρασαν έξι περιπετειώδεις εβδομάδες στην Αφρική. Καιρός να αλλάξω σκηνικό… Νέος προορισμός: Ινδία.
Μετά από ταξίδι 24 ωρών σε αεροδρόμια και αεροπλάνα, φτάνω στο Νέο Δελχί, μέσα από μια διαδρομή αρκετά ανορθόδοξη: από το Γιοχάνεσμπουργκ πάω στο Νέο Δελχί, μέσω Χονγκ Κονγκ!!! Όπως περίπου να πηγαίνεις από Αθήνα – Θεσσαλονίκη, μέσω Κρήτης!
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Άφιξη στην Ινδία. Πρώτη εντύπωση χρώματα, θόρυβος, πολυκοσμία, το αντίθετο της Αφρικής.
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009
6.00π.μ μόλις γνώρισα τις άλλες δυο εθελόντριες: την Σάντρα, μια 38αρα Σουηδέζα, που έχει πάθος με την Ινδία και μια 50αρα Γερμανίδα, την Μαρίνα η οποία λατρεύει τις μπύρες…
Μετά το πρωινό, οδηγός μας, μας πηγαίνει στον σταθμό των λεωφορείων, όπου το όχημα στο όποιο επιβιβαστήκαμε είχε τα εξής ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: ξύλινη πόρτα, ανεμιστηράκια παντού, φωτάκια και γιρλάντες, ενώ οι επιβάτες μπορούσαν να πάνε μπροστά για να καπνίσουν.
Εκείνο που δεν ήταν ορατό – και το διαπιστώσαμε έπειτα από επτά ώρες τρόμου – είναι πως στην Ινδία δεν υπάρχει λογική ούτε κανόνες στην οδήγηση. Παρ΄όλα αυτά, φτάσαμε σώες στην Άγκρα!
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009Αφού απολαύσαμε το ξημέρωμα από το υπέροχο Ταζ Μαχαλ και περιπλανηθήκαμε στους πολύβουος δρόμους και τα πολύχρωμα παζάρια, τα γεμάτα χρώματα, κάθε λογής μυρωδιές, εκεί όπου ανακατεύονται λαϊκά κομψοτεχνήματα με φρούτα, λαχανικά και μετάξια, ξεκινήσαμε για την Τζαϊπούρ. Εκεί,πρόκειται να φιλοξενηθούμε από μια οικογένεια της βασιλικής κάστας του Ραζαστάν.
Μας υποδέχθηκαν, η Κρίσνα, η σύζυγος, (μια μικροκαμωμένη γυναίκα, με έξυπνα μάτια και ένα εντυπωσιακό κόκκινο και μπλε σάρι) και ο άντρας της. Το σπίτι τους μεγάλο άδειο και παραμελημένο, θυμίζει παλιές καλές εποχές μιας ευημερίας που έφυγε ανεπιστρεπτί: άδειοι βρώμικοι τοίχοι, παλιά παράταιρα έπιπλα τα οποία σχεδόν χάνονται μέσα σε ένα τόσο μεγάλο χώρο. Ένα σπίτι που δεν είναι σπιτικό, που δεν έχει τίποτα προσωπικό εκτός από μια βιτρίνα σε μια πλευρά της τραπεζαρίας, μέσα στην οποία η Κρίσνα φυλάει με κάθε φροντίδα όλα τα ενθύμια, κάρτες και δώρα από τους εθελοντές που έχει φιλοξενήσει. Μικρά παράθυρα στον κόσμο…
Στο σπίτι έμεναν επίσης οι γονείς του συζύγου και ο 12 χρόνος γιος το ζευγαριού. Με το καλωσόρισμα η πρώτη ερώτηση είναι αν είμαστε παντρεμένες.
Αποφεύγουν να σχολιάσουν την απάντηση μας και αμέσως μετά ρωτούν τι δουλεία κάνουν οι γονείς μας. Σε καμιά περίπτωση πάντως, δεν τους περνάει από το μυαλό να ρωτήσουν τι δουλεία κάνουμε εμείς!!!
Η Κρίσνα μας εξηγεί μαζί με τον άντρα της, ότι ο λόγος που φιλοξενεί εθελοντές είναι γιατί πάσχει από κατάθλιψη, επειδή στην κάστα της δεν της επιτρέπεται να δουλεύει, ούτε καν να βγει από το σπίτι χωρίς την συνοδεία ενός μεγαλύτερου σε ηλικία άντρα. Το βράδυ στο δωμάτιο, μαζί με τις άλλες εθελόντριες, προσπαθούσαμε να χωνέψουμε την διάφορα κουλτούρας…
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Αφού πήραμε το πρωινό μας μαζί με την Κρίσνα, πήγαμε να παρακολουθήσουμε βασικά σεμινάρια ινδικής γλώσσας και θρησκείας. Δεν θα ξεχάσω την έκφραση της όταν φεύγαμε, ενώ εκείνη έπρεπε να μείνει πίσω, και την λαχτάρα της όταν επιστρέφαμε το απόγευμα για να μάθει τι κάναμε ‘εκεί έξω’ όλη μέρα, στον κόσμο έξω από το σπίτι, ένα κόσμο όπου δεν της επιτρέπονταν να επισκεφτεί…
Καθώς τρώγαμε και συζητούσαμε για την μέρα μας, μπαίνει ο πεθερός της στο δωμάτιο και τότε η Κρίσνα σηκώνεται και καλύπτει το πρόσωπο της. Αργότερα μας εξήγησε ότι στην κάστα της, απαγορεύεται να μιλάει ή να κοιτάζει τον πεθερό της…
Πριν πάμε για ύπνο η Κρίσνα προσπαθώντας όλο περιέργεια να μάθει για τα δυτικά έθιμα, μας έδειξε τα άλμπουμ του γάμου της και μας εξήγησε ότι ο γάμος διαρκεί 14 μέρες και πως είδε για πρώτη φορά τον άντρα της την ημέρα του γάμου.
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Πρωινό μαζί με την Κρίσνα, και μετά επίσκεψη στο εντυπωσιακό φρούριο Αμπέρ. Το απόγευμα πήγαμε σινεμά. Το να βλέπεις Bollywood στην Ινδία είναι ξεχωριστή εμπειρία. Αρχικά κανόνες όπως, απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση, απαγορεύεται η χρήση κινητών, απαγορεύεται να μιλάς στο σινεμά, ΔΕΝ ισχύουν !
Εκείνο όμως που μας άφησε κατάπληκτες είναι, πως όταν αρχίζει η μουσική και τα χορευτικά (όλες οι ινδικές ταινίες τα έχουν) τότε, οι θεατές σηκώνονται και χορεύουν! Η ταινία χάλια αλλά η ατμόσφαιρα… εκρηκτική!!!
Αργότερα, ήπιαμε ένα ποτό, συζητώντας με τον πεθερό της Κρίσνα για μια ώρα περίπου, περισσότερο χρόνο δηλαδή από όσο θα μιλήσει εκείνη μαζί του, σε όλη την ζωή της! Και είναι κρίμα, γιατί είναι και οι δυο όμορφοι, αξιόλογοι άνθρωποι…
Τι καλύτερο για το τέλος της ημέρας, από ένα ολόσωμο μασάζ! Μετά από μια ώρα είμαι βουτηγμένη στα λάδια από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά απόλυτα χαλαρωμένη!
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Μας ήταν δύσκολο να αποχαιρετήσουμε την Κρίσνα. Μια τόσο έξυπνη δυναμική γυναίκα, με τα γεμάτα ενέργεια μάτια της, να μας λέει αντίο πίσω από τον καγκελωτό φράκτη του σπιτικού της…
Ήθελα να την πάρω μαζί μου, να της δείξω τον κόσμο, αλλά ξέρω ότι αυτή είναι μία άλλη κουλτούρα και πρέπει να την σέβομαι και να μην νιώθω έτσι: Θυμό και αδικία…
Μπροστά μας έχουμε ένα πολύ μακρύ ταξίδι: πρώτα πάμε στον σταθμό με τούκ – τούκ, το οποίο είναι τρίκυκλο μηχανάκι. Έπειτα 7 ώρες με το λεωφορείο έως το Νέο Δελχί και μετά ολονύκτια διαδρομή με τραίνο. Προορισμός μας η ΗimachalPradesh, ορεινή περιοχή του βορρά.
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Συνεχίζουμε το ταξίδι σε μια ορεινή δαιδαλώδη διαδρομή προς την Σουνγκούλ. Μία αξέχαστη διαδρομή 5 ωρών με μίνι βαν το οποίο δεν υπήρχαν καθρέφτες και η προσπέραση γινόταν ανάλογα με την περίπτωση: είτε από δεξιά είτε από αριστερά, στην ανηφόρα, στο βουνό, δίπλα στον γκρεμό, πάνω στη στροφή, όπως τελικά βόλευε τον οδηγό (πραγματικά roller coster).
Επιτέλους, φτάνουμε στη Σουνγκούλ, ένα χωριό στα 1500 μέτρα ύψος πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Κάνει πολύ κρύο…
Πηγαίνουμε στον καταυλισμό όπου μας περιμένουν η υπέροχη μαγείρισσα Auntie Gi, (τις επόμενες ήμερες είχαμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε τις απίθανες τοπικές συνταγές της) και οι οδηγοί μας.
Το κρύο αφόρητο και το δωμάτιο που μοιράζομαι με την Σάντρα ΔΕΝ έχει θέρμανση! Η τουαλέτα είναι τούρκικη και ντους κάνεις με δυο κουβάδες (ένα με ζεστό και ένα με κρύο νερό). Εκεί συναντήσαμε και τους υπόλοιπους εθελοντές. Το βράδυ η θερμοκρασία έπεσε δραματικά και για να κοιμηθώ χρειάστηκε να βάλω όσα ρούχα είχα πριν κουρνιάσω μέσα στο πινγκ μπαγκ.
Αύριο αρχίζουμε εθελοντική εργασία.
Καινούρια λέξη: Ναμαστέ, που σημαίνει: «γεια σου ή γεια σας». Είναι ο τυπικός ινδικός χαιρετισμός που συνοδεύεται με τα χέρια ενωμένα στο στήθος και μια μικρή υπόκλιση.
Kαινούρια γεύση: Τσάι Μασάλα. Εκπληκτικό τσάι με μπαχαρικά βρασμένο στο γάλα. Πραγματική απόλαυση.
Καινούριος ήχος: Ατελείωτες διαφορετικές κόρνες που σε τρελαίνουν. Η Αθήνα μοιάζει ήσυχη όαση μπροστά στην ηχορύπανση της Ινδίας!
9/ 10/ 11/ 19: Στιγμές από το Νέο Δελχι.
15: Υπαίθρια κουζίνα
13: Στο λεωφορείο
14: Μαϊμούδες παντού
16/ 17/ 18: Αγελάδες παντού επίσης
30/ 31/ 32/ 33/ 34/ 35: Υπέροχο Ταζ Μαχάλ
2/ 3: Προς το εντυπωσιακό φρούριο Αμπέρ
4/ 5/ 6/ 7: Φρούριο Αμπέρ
8: Δίπλα στο καζάνι το οποίο τάιζε πάνω από 600 άτομα!!!
20: Σινεμά
22: μικρός ναός
27/ 28: Ροζ πόλη
24: Στο βάθος τουαλέτες… Μερικοί τολμηροί τις επισκέφθηκαν…
36: Ηimachal Pradesh
37: Έτοιμη για ύπνο!
