Της Εύας Παπαδοπούλου
Εβδομάδα 8η – απομένουν 44 εβδομάδες.
Βρίσκομαι ήδη στην Ινδία και συγκεκριμένα βόρεια στην ορεινή περιοχή Ηimachal Pradesh (που σημαίνει περιοχή των Χιονισμένων Βουνών) στα δυτικά των Ιμαλαΐων.
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Αφού «επιβιώσαμε» από την πρώτη νυχτερινή παγωνιά, η Αuntie Gi η μαγείρισσα, η οποία θυμίζει παχουλή αξιολάτρευτη θεία, μας αποζημιώνει ετοιμάζοντας ένα τοπικό νοστιμότατο πρωινό που ζέστανε τα κοκαλάκια μας! Η θέα των Ιμαλαίων συγκλονιστική, αρκετή για να ξεχάσω την ταλαιπωρία του να κοιμάσαι στους 3 βαθμούς Κελσίου.
Η μέρα αρχίζει με ξενάγηση στην κοντινή πόλη Παλαμπούρ και επίσκεψη στα σχολεία που θα δουλέψουμε. Στην συνέχεια κάναμε βόλτα στην Σουνγκούλ – το χωριό που μέναμε. Τα σπίτια του μοιάζουν σκόρπιες πινελιές χρώματος πάνω σε ένα καμβά από πράσινο, ρυάκια, ποτάμια, φυτείες τσαγιού και μπαμπού.
Αρχίσαμε και μαθήματα γιόγκα και διαλογισμού, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την γιόγκα των δυτικών γυμναστήριων και κέντρων, ήταν περισσότερο πνευματική ιεροτελεστία και λιγότερο άσκηση. Στο τέλος κάθε μαθήματος μάλιστα, ο δάσκαλος μας, μας ζητούσε να γελάσουμε δυνατά για να διώξουμε από μέσα μας την αρνητική ενέργεια και να νοιώσουμε όμορφα, κάτι που λειτουργεί λυτρωτικά θα έλεγα….
Το βράδυ, η Αuntie Gi, μας σέρβιρε ένα υπέροχο κάρυ με ρύζι και πίτες τσιαπάτι. Και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φάει καθόλου κρέας από τότε που ήρθα στην Ινδία – σε αντίθεση με την Αφρική που έφαγα ότι κυνήγι ήταν διαθέσιμο!
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
Το πρωί ξεκινήσαμε εθελοντική διδασκαλία με μαθητές υπέροχα πιτσιρίκια μεταξύ ενάμιση έως τεσσεράμισι χρονών, με ζωηρόχρωμα ρούχα και τεράστια μαύρα πανέξυπνα μάτια. Το «μάθημα» γίνεται στο ύπαιθρο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση πως, τόσο μικρά παιδιά καταφέρνουν να πειθαρχούν περιμένοντας να τους πούμε πότε έχουμε διάλειμμα, για να πάνε στην …άκρη του γκρεμού και να κάνουν την ανάγκη τους.
Το μεσημέρι μας περίμενε άλλο ένα εκπληκτικό χορτοφαγικό κάρυ από την Αuntie Gi που το απολύσαμε στην ταράτσα του καταυλισμού, με θέα τα Ιμαλάϊα….Ο ήλιος ψηλά, και η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά…Τι καλύτερο από ένα υπνάκο στο γρασίδι πριν αρχίσουμε επισκέψεις στα σπίτια του χωριού…
Το σύμβολο της Σβάστικας, για τους Ινδούς, είναι ιερό σύμβολο «καλής τύχης» και το συναντάς έξω από την πόρτα των περισσότερων σπιτιών. Τα σπίτια είναι μικρά, περιποιημένα με πολλά έντονα χρώματα. Επισκέψεις στις οικογένειες όπου επαναλαμβάνεται σταθερά η ερώτηση: «είσαστε παντρεμένες ;;;»
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009
Η πιο όμορφη στιγμή με τα παιδιά, όταν τους πλέναμε τα χεράκια, βασική εκπαίδευση για τον περιορισμό εξάπλωσης μικρόβιων.
Η πιο «κουφή» πολιτισμικά στιγμή, όταν σε κάποια επίσκεψη μας σε οικογένεια του χωριού αποπειραθήκαμε να ρωτήσαμε αν σκοπεύουν να σπουδάσουν τα κορίτσια τους… Απάντηση ΔΕΝ πήραμε από την οικοδέσποινα η οποία μας κοιτούσε με φανερό οίκτο διότι δεν είμαστε, τι… Παντρεμένες!!! Το χάος μεταξύ πολιτισμών στο μεγαλείο του.
Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009
Τελειώνοντας το μάθημα, πήραμε ένα υπερφορτωμένο λεωφορείο και αφού «βιώσαμε» μια εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη ορεινή διαδρομή, φτάνουμε στον προορισμό μας: μια κοινότητα εξόριστων από το Θιβέτ, οι οποίοι, μας επέτρεψαν να μπούμε στον πολύχρωμο ναό τους και να ακούσουμε τις ψαλμωδίες τους.
Στην επιστροφή,στάση σε ένα μικροσκοπικό εστιατόριο όπου φάγαμε συγκλονιστικό Θιβετιανό φαγητό το οποίο είναι συνδυασμός κινέζικου και ινδικού, αλλά πολύ πιο ελαφρύ.
Παραμονή Χριστουγέννων και αποφασίζουμε να γιορτάσουμε δυτικό τρόπο! Η Μαρίνα πήγε να πάρει αρνί για να ψήσουμε στη φωτιά το βράδυ, ενώ το μενού περιελάμβανε ακόμα πατάτες στη χόβολη, σαλάτα και μήλα μαγειρευτά με μπαχαρικά…
Ανάψαμε φωτιά, φτιάξαμε μια αυτοσχέδια ψησταριά και όλα πήγαιναν καλά. Πεινάμε μπύρες και ψήναμε… Όταν όμως σερβιριστήκαμε, μια περίεργη σιγή κυριάρχησε στην παρέα, μέχρι που κάποιος ρώτησε: “Τι είναι αυτό που τρώμε;”.
Το «αρνί» αποδείχτηκε γίδα! Ήταν σκληρό σαν τσίχλα και φυσικά δεν τρωγόταν! Αρκεστήκαμε στις πατάτες, τις μπύρες και σε ατελείωτα γέλια με το πάθημα μας! Τελικά η Ινδία σε κάνει χορτοφάγο.
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Ανήμερα τα Χριστούγεννα, κινήσαμε όλοι μαζί πεζοπορία να βρούμε ένα πολύ γνωστό καταρράχτη της περιοχής. Δύο ολόκληρες ώρες περπάτημα στην ανηφόρα, ανάμεσα σε φυτείες τσαγιού και γραφικά χωριά, αλλά καταρράκτη δεν είδαμε… Η θέα όμως, από την κορυφή μας αποζημίωσε. Το βραδινό ήταν υπό το φως των κεριών διότι είχαμε διακοπή ρεύματος. Πολύ συνηθισμένο στην περιοχή…
Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009
Πρωινό ξύπνημα στις πέντε. Αναχώρηση για το Αμριτσάρ που βρίσκεται στα σύνορα Πακιστάν – Ινδίας.
Και εδώ αντικρίσαμε τις πιο αλλοπρόσαλλες για μας, συνήθειες και συμπεριφορές: Τα σύνορα κλείνουν με τον ηλιοβασίλεμα και το μοναδικό λεωφορείο που τα περνάει κάθε μέρα, ακολουθεί ένα ιδιότυπο τελετουργικό. Πολύς κόσμος, πολύς εθνικισμός, πολύ «σόου». Μία ατμόσφαιρα που μας ξένισε αρκετά.
Το βράδυ πήγαμε στο Χρυσό Ναό των Σίχ. Έπρεπε να καλύψουμε το κεφάλι μας και να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να μπούμε. Πέρα από το τσουχτερό κρύο πάρτι βακτηριδίων στα πόδια μας!
Και δεν έφτανε μόνο αυτό: Με την θερμοκρασία στο μηδέν, περπατήσαμε μέσα σε μια μαρμάρινη γούρνα με τρεχούμενο νερό για να ξεπλύνουμε τα πόδια μας και μετά πλέον μπορούσαμε να πατήσουμε στα παγωμένα μάρμαρα, γύρο από την ιερή λίμνη. Στη μέση υπάρχει ένας πανέμορφος ναός, καλυμμένος ολόκληρος με φύλλα χρυσού. Στο κέντρο του ναού οι ιερείς διαβάζουν κάθε μέρα το ιερό βιβλίο, ενώ κάθε βράδυ, με μια ιδιαίτερη τελετουργία το βιβλίο φυλάσσεται σε ειδικό χώρο και το πρωί πάλι από την αρχή.
Οι ψαλμωδίες ακούγονται παντού δημιουργώντας ατμόσφαιρα κατάνυξης… Και αφού κάναμε τον γύρο της λίμνης, καθίσαμε στους μαρμάρινους πάγκους, ανάμεσα στους Σιχ που προσεύχονταν και μας κρυφοκοίταζαν περίεργοι και χαθήκαμε στη στιγμή, ο καθένας στις σκέψεις του….
Ανασυγκροτηθήκαμε σαν ομάδα, αφού το ιερό βιβλίο τοποθετήθηκε, πίσω στην κρυψώνα του.
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
Ξημέρωμα, πηγαίνουμε ξανά στο Χρυσό ναό, ο οποίος φαντάζει εντελώς διαφορετικός με το φως του ήλιου. Αυτή τη φορά μπήκαμε μέσα, και είδα το περίφημο ιερό βιβλίο. Είναι τεράστιο, περίτεχνα στολισμένο και μοιάζει σαν μικρό έπιπλο. Στην συνέχεια επισκεφτήκαμε τα λαϊκά μαγειρεία, στον περίβολο του ναού, όπου μεγάλες ομάδες ντόπιων, κυρίως γυναίκες, μαγειρεύουν για τους χιλιάδες πιστούς, μέσα σε πελώρια καζάνια με «βουνά» από κρεμμύδια και ατελείωτο κάρυ.
Φεύγοντας περιπλανηθήκαμε στα παζάρια. Χρώματα, αρώματα, γραφικοί υπαίθριοι μπαρμπέρηδες παντού, και όντας οι μόνοι δυτικοί εκείνη την περίοδο στην περιοχή, είμαστε κάπως σαν αξιοθέατο για διάφορους νεαρούς Ινδούς που μας φωτογράφιζαν με τα κινητά τους.
Καινούρια λέξη: Μπαχούτ Άτσα, που σημαίνει ‘πολύ καλά’. Είναι η λέξη που χρησιμοποιούσα συνέχεια στο σχολείο με τα παιδιά.
Kαινούρια γεύση: Μία απίστευτα νόστιμη πίτα Ναάν, από υπαίθριο πωλητή, ο οποίος την ζύμωνε με μπαχαρικά και αφού την άπλωνε την κολλούσε στο τοίχωμα ενός κυλινδρικού κεραμικού φούρνου που είχε φωτιά στον πάτο.
Καινούριος ήχος: Οι ψαλμωδίες στους ναούς που δημιουργούν μια ανεξήγητα δυνατή αίσθηση κατάνυξης
1/ 2/ 23: Επισκέψεις στις οικογένειες
13: Στο σχολείο υπέροχα πιτσιρίκια
4/ 5/ 6: Ο χρυσός ναός την νύχτα και την ημέρα
7/ 8/ 9: Τα λαϊκά μαγειρεία στο χρυσό ναό
3: Σύνορα Πακιστάν – Ινδίας και το μοναδικό λεωφορείο που τα περνάει κάθε μέρα
10/ 11/ 12/ 21/ 22: Στιγμές από την το Αμριτσάρ, αγορές, μαγαζιά, καντίνα με καταπληκτικό ψωμί ναάν
14/ 15: Υπαίθριο σχολείο
16: μαθήματα ινδικών
17: συγκέντρωση των δασκάλων
18: Μανάβικο
19/ 20: Θιβετιανός ναός
 στα δυτικά των Ιμαλαΐων.){kind=link}