Της Εύας Παπαδοπούλου
Κίνα 1 – Πεκίνο
Ένας τόπος ο οποίος είχε τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή μου όταν σχεδίαζα το ταξίδι μου στο Λονδίνο, ήταν η Κίνα. Φάνταζε στα μάτια μου σχεδόν μαγική. Έτσι, καθώς σημείωνα τις λεπτομέρειες, διάβαζα παράλληλα με πάθος όσα περισσότερα μπορούσα γι αυτήν την χώρα που με είχε ήδη γοητέψει πριν καν, την γνωρίσω.
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Πατώντας κινέζικο έδαφος, το πολιτισμικό σοκ ήταν απίστευτο: μετά από 2 μήνες «γνωριμίας» με την ζεστή Ινδία, όπου όλα είναι «χύμα» και σχεδόν πρωτόγονα, όπου ζεις μέσα στα χρώματα και παράξενες μυρωδιές ερεθίζουν την όσφρηση, όπου υπάρχουν γύρω σου φιλόξενοι γελαστοί και φιλικοί άνθρωποι, βρίσκομαι σε ένα Πεκίνο κυριολεκτικά παγωμένο στους -5 βαθμούς Κελσίου, όπου οι άνθρωποι είναι ψυχροί και μάλλον επιφυλακτικοί με τους ξένους.
Ένα Πεκίνο όμως, εξαιρετικά προηγμένο και μοντέρνο με όλα τα καλά και τα άσχημα μιας δυτικής μεγαλούπολης.
Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010
Από το αεροδρόμιο, βρέθηκα στην φοιτητική εστία. Το δωμάτιο μου θα το μοιραζόμουν με τρις νεαρές Αγγλίδες. Κουβέντα, ανταλλαγή εμπειριών και πρώτη εντύπωση ενθαρρυντική.
Το πρωινό στην φοιτητική εστία είναι η πρώτη μου έκπληξη, γιατί στην Κίνα δεν ξεχωρίζουν το πρωινό από τα άλλα γεύματα. Έτσι για πρωί έφαγα Νταμπλίνγκς (κάτι σαν τορτελίνια από ριζάλευρο με κρέας και σος) και στην συνέχεια… επιστροφή στα θρανία!! Θα παρακολουθώ έξι ώρες την ημέρα εντατικά μαθήματα διδαχής αγγλικών για να μπορέσω να διδάξω κατόπιν στο Πανεπιστήμιο και στην συνέχεια χωρίς ανάσα, δύο ώρες μαθήματα κινέζικης γλώσσας.
Από την απόλυτη χαλάρωση στις παραλίες της Γκόα στην Ινδία, βρίσκομαι σε ένα δυτικού τύπου εξοντωτικό πρόγραμμα, το οποίο απαιτεί μεγάλη πειθαρχία, στην καρδιά της Κίνας.
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Μετά τα μαθήματα, ξεκλέβω χρόνο για να γνωρίσω το Πεκίνο. Το πρώτο που τραβά την προσοχή μου είναι οι Δράκοι. Παντού, βλέπεις Δράκους.
Ο Δράκος στην Κίνα είναι σύμβολο δύναμης και η μορφή του συνδυάζει κεφάλι αλόγου, λέπια ψαριού, πόδια πουλιού, φτερά νυχτερίδας και σώμα φιδιού.
Κάτι ακόμα που μου έκανε εντύπωση, είναι τα τεράστια Εμπορικά Κέντρα, τα οποία φιλοξενούν πολυάριθμα μικροσκοπικά μαγαζάκια με άπειρα ρούχα αλλά και πιστές απομιμήσεις από επώνυμες φίρμες σε ένδυση και αξεσουάρ. Εννοείται πως πάντα, πρέπει να κάνεις εξοντωτικά παζάρια…
Τέταρτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Επίσκεψη στο πολυσυζητημένο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου, το οποίο ονομάζεται «Η Φωλιά του Πουλιού» και είναι θαυμαστό δείγμα αρχιτεκτονικής τέχνης.
Μοιάζει πραγματικά σαν τεράστια φωλιά από μέταλλο ,όπως επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο το οποίο ονομάζεται «Κύβος». Ένα ακόμα τεχνικό επίτευγμα των Κινέζων.
Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010
Ο καιρός συνεχώς επιδεινώνεται. Χιονίζει πολύ, το κρύο αφόρητο. Με αυτές τις «ιδανικές» καιρικές συνθήκες επισκεφθήκαμε το Σινικό Τοίχος, όπου ο συνδυασμός πάγου και φθαρμένων από τον χρόνο σκαλοπατιών, έκαναν την ανάβαση περιπετειώδη, ενώ η κατάβαση θύμιζε πολύ τσουλήθρα!
Δεν ξέρω αν ήταν οι δύσκολες καιρικές συνθήκες, αλλά παρά το γεγονός ότι είχα διαβάσει αρκετά για το Σινικό Τοίχος τελικά, πέρα από το μέγεθος του, δεν μου άφησε κάποια ιδιαίτερη αίσθηση.
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
Στους -8 βαθμούς Κελσίου, πηγαίνουμε να επισκεφτούμε την «Απαγορευμένη Πόλη», τα φημισμένα Ανάκτορα που χτίστηκαν μεταξύ 1406 – 1420 από την δυναστεία των Μινγκ και για 500 χρόνια φιλοξενούσαν τους αυτοκράτορες της Κίνας. Πρόκειται για ένα περίτεχνο σύμπλεγμα 980 κτιρίων με μεγάλες αυλές, τριγυρισμένο από τοίχος.
Διασχίζοντας την «Απαγορευμένη Πόλη» που ήταν σκεπασμένη από χιόνια, ανακαλύπτω ότι τα αθλητικά μου παπούτσια έχουν τρυπήσει και το χιονόνερο έχει διαπεράσει και τα τρία ζευγάρια κάλτσες που φοράω. Τα πόδια μου δεν τα νοιώθω πλέον από το κρύο. Η επίσκεψη σε ένα εμπορικό κέντρο για καινούργια παπούτσια επείγει!
Η πρώτη εβδομάδα στο Πεκίνο, κύλησε με άγχος, σκληρή δουλειά και μελέτη. Από τα πιο ενδιαφέροντα, ήταν τα μαθήματα καλλιγραφίας, όταν γρήγορα συνειδητοποίησα ότι, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν κάτι εύκολο, το να χρησιμοποιείς τα ανάλογα πινέλα για να γράψεις ιδεογράμματα με μελάνι, είναι εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο και χρειάζεται πολλή εξάσκηση για να το καταφέρεις.
Εξίσου σημαντικά για την δυτική νοοτροπία μου, στάθηκαν και τα μαθήματα Τάι -Τσί , ένα είδος πολεμικής τέχνης σε αργή κίνηση. Πραγματικά ήταν συναρπαστικό και μαζί γοητευτικό να ακούς τον δάσκαλο να μας εξηγεί την λογική και την φιλοσοφία των κινήσεων οι οποίες μιμούταν διάφορα ζώα, όπως πουλιά, κ.α.
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010
Παραμονή κινέζικης Πρωτοχρονιάς. Περιπλανήθηκα μόνη μου στο πολύβουο παγωμένο Πεκίνο και κατέληξα στο Πάρκο Λονγκτάν, το οποίο ήταν στολισμένο με κόκκινα φανάρια και κόκκινες γιρλάντες, ενώ παντού δέσποζε το σύμβολο του Τίγρη, μια και το 2010 ήταν η χρονιά του Τίγρη.
Έφαγα ένα «σουβλάκι» που ένας θεός ξέρει τι ήταν και κατευθύνθηκα προς τον «Ναό του Παράδεισου», ένα σύμπλεγμα Ταοϊστικών Ναών κτισμένο την περίοδο 1406 – 1420, στο οποίο οι αυτοκράτορες της Κίνας, συνήθιζαν να κάνουν τελετές και να προσεύχονται για μια καλή σοδειά.
Στην συνέχεια περιπλανήθηκα γύρω από την λίμνη Χού- Χάι,
που φυσικά ήταν παγωμένη, ενώ τα πυροτεχνήματα είχαν ήδη ξεκινήσει, στολίζοντας τον ουρανό με υπέροχα σχήματα και χρώματα. Το θέαμα συναρπαστικό.
Γύρω από την λίμνη υπάρχουν οι ιστορικές γειτονιές του Πεκίνου με τα παραδοσιακά σπίτια Χου- Τονγκ, τα γραφικά σοκάκια και τις περίτεχνες πόρτες. Η περιοχή είναι μαγική και νοιώθω σαν να διασχίζω ένα ζωντανό μουσείο.
Κυριολεκτικά ξεπαγιασμένη, καταφεύγω στην ζεστασιά ενός δυτικού τύπου μπάρ, όπου με περιμένουν οι συμμαθητές μου. Είμαστε τόσο πολλοί και τόσο «δυτικοί» που σύντομα καταναλώσαμε σχεδόν όλες τις μπύρες του μπαρ αναγκάζοντας τον ιδιόκτητη να τρέχει για νέες προμήθειες!
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, παρά το τσουχτερό κρύο, βγήκαμε στην λίμνη και όλοι μαζί χαρήκαμε την θεαματική κινέζικη Πρωτοχρονιά με τα συγκλονιστικά πυροτεχνήματα. Τόσο διαφορετική από την δυτική Πρωτοχρονιά.
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Επίσκεψη στον Καλλιτεχνικό Τομέα, του Πεκίνου. Μια περιοχή που συνδυάζει παλιά βιομηχανικά κτήρια και μοντέρνες γκαλερί με υψηλού επιπέδου μοντέρνα τέχνη, «ψαγμένα» καφέ και απίστευτη ατμόσφαιρα. Θα την συνιστούσα ανεπιφύλακτα στους λάτρεις της τέχνης.
Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010
Είμαι σίγουρη ότι το φημισμένο «Καλοκαιρινό Παλάτι» θα είναι υπέροχο το καλοκαίρι ή την άνοιξη, αλλά σίγουρα όταν το επισκέπτεσαι τον χειμώνα, η παγωμένη λίμνη και όλα τα πανέμορφα ιστορικά κτίρια γύρω της, χάνουν πολύ από την γοητεία τους.
Καινούργια λέξη : «Νι-χάο» ,που σημαίνει «γεια σου τι κάνεις;». Είναι η πρώτη εύκολη λέξη που μαθαίνει ένας ξένος στην Κίνα .
Καινούργια γεύση: Εδώ θα μπορούσα να αναφέρω αμέτρητες γεύσεις γιατί δεν αναγνωρίζω σχεδόν καμία από αυτές που βρίσκονται στο πιάτο μου. Παρόλα αυτά ενδιαφέρον είχαν, τα σουβλάκια από τηγανιτούς σκορπιούς, τα φιλετάκια καρχαρία με μπαχαρικά και τα σοταρισμένα φιλετάκια φιδιού. Όλα εξαιρετικά!
Καινούργιος ήχος: Ο δυνατός και παράξενος ήχος του Γκόνγκ, που βρίσκεται στους ναούς. Είναι τόσο δυνατός που έχεις την αίσθηση ότι διαπερνά το είναι σου.
1: Η παγωμένη λίμνη Χού- Χάι
2/ 5: Σινικό Τοίχος
3: Art District
4: Παραμονή κινέζικης Πρωτοχρονιάς. Πάρκο Λονγκτάν, στολισμένο με κόκκινα φανάρια και κόκκινες γιρλάντες
7: «Η Φωλιά του Πουλιού»: Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου
9: «Απαγορευμένη Πόλη»
10/ 11: Μαθήματα καλλιγραφίας
13: Μοντέρνο Πεκίνο
15: Temple of Heaven
17: παραδοσιακά σπίτια Χου – Τονγκ
18: Peking Duck
