Της Εύας Παπαδοπούλου
BIETNAM
Μάταια έψαξα να βρω στην καθημερινή ζωή, ψήγματα από την Κίνα εκείνη, που ένα χρόνο πριν είχα διαβάσει στα βιβλία μου.
Καιρός να αναζητήσω κάτι διαφορετικό και ελπίζω κάτι πιο αυθεντικό. Νέος προορισμός: Βιετνάμ!
Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010
Είμαι μεταξύ πτήσεων σε ένα άδειο αεροδρόμιο κάπου στην Κίνα. Όλα τα φώτα σβησμένα, ενώ σε μια αίθουσα κάποια τηλεόραση παίζει τον τελικό Κυπέλλου. Δεν υπάρχει κανείς και τίποτα. Σκοτάδι. Όλα κλειστά.
Αφού είδα τον αγώνα, προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά είναι αδύνατον στις άβολες σκληρές καρέκλες.
Παρηγορούμαι στην σκέψη πως είναι η τελευταία ταλαιπωρία μου σε κινέζικο έδαφος και περιμένω όσο μπορώ πιο ήρεμα την πτήση μου! Και επιτέλους, πετώ μακριά από την Κίνα.
Προσγειώνομαι στην πρωτεύουσα του Βιετνάμ, το Ανόι. Κάνω το λάθος να μείνω σε ένα νεανικό Χόστελ, με θορυβώδεις νεαρούς από όλα τα μέρη της γης, αφού το Βιετνάμ όντας εξαιρετικά φτηνό και σχετικά ασφαλές μέρος, είναι αγαπημένος προορισμός, νεαρών κυρίως ταξιδευτών. Στόχος πρώτος: να βρω άμεσα ξενοδοχείο και την ησυχία μου!
Περιπλανήθηκα στην παλιά πόλη που διατηρεί ακόμα σχεδόν αναλλοίωτη την αυθεντική ρυμοτομία και αρχιτεκτονική της και «χάθηκα» στα σοκάκια και τις αγορές, τα μαγαζιά με τα μετάξια μα πάνω από όλα με εντυπωσίασαν οι ατελείωτες μικρές γκαλερί, γεμάτες παραδοσιακή αλλά και μοντέρνα τέχνη.
Ξεκουράζομαι δοκιμάζοντας νοστιμότατα Pho, (νούντλς) σε ένα παραδοσιακό μαγαζάκι. Είχε μικροσκοπικά τραπεζάκια έξω κλείνοντας το πεζοδρόμιο τελείως παράνομα, όπως ακριβώς και στην Αθήνα.
Επιστρέφω στο Χόστελ μουσκεμένη μέχρι το κόκαλο από μια ξαφνική τρελή μπόρα, απόλυτα φυσικό και συχνό φαινόμενο στο Βιετνάμ. Βολεύομαι πρόχειρα στην γωνιά μου και βάζω να δω ένα παράνομο C.D. (Sex & The city 2) που αγόρασα από πλανόδιο πωλητή, όπως ακριβώς και στην Αθήνα.
Σε αυτή τη φάση πρέπει να παραδεχτώ ότι το να μοιράζομαι ένα δωμάτιο με άλλα εννέα άτομα δεν είναι ότι το καλύτερο (αν και είναι το οικονομικότερο). Σίγουρα, δεν μου αρέσουν τα Χόστελ – χίλιες φορές το ξενοδοχείο.
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Κατευθύνομαι προς το Χάλονγκ Μπέι. Στη διαδρομή διασχίζω ατελείωτους ορυζώνες που μοιάζουν σαν τετράγωνες καταπράσινες λίμνες και εκεί βλέπω «ζωντανή» την χαρακτηριστική εικόνα των αγροτών να είναι μέχρι τα γόνατα μέσα στο νερό και να μαζεύουν το ρύζι φορώντας τα τυπικά κωνικά καπέλα.
Το Χάλονγκ Μπέι, εξαιρετικά τουριστικό αλλά πανέμορφο, είναι ένας κόλπος που φιλοξενεί 1960 καταπράσινα από βλάστηση νησάκια διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Εξαιτίας του ιδιαίτερου πετρώματος της περιοχής, σχηματίζονται πολλές σπηλιές κάνοντας το τοπίο πραγματικά μαγικό.
Οι κρουαζιέρες γίνονται με παραδοσιακά ξύλινα καραβάκια, όπου η φιλοξενία και περιποίηση είναι εξαιρετικές.
Παραδεισένια πράσινα νερά, σπηλιές, βουτιές από το κατάστρωμα. Εκπληκτικό γεύμα με θαλασσινά. Απόλυτη αντίθεση από το χόστελ που έμεινα χθες!
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Η κρουαζιέρα – όσο και να ευχόμουν το αντίθετο – ολοκληρώθηκε! Επιστροφή στο Ανόι. Το βράδυ πήγα να παρακολουθήσω ένα μοναδικό θέαμα: «Κουκλοθέατρο στο νερό». Πρόκειται για περίτεχνες μαριονέτες που χόρευαν στο νερό.
Είναι μια παράδοση η οποία χρονολογείται από τον 11ο αιώνα μ.Χ., και προέρχεται από τα χωριά του Ερυθρού ποταμού. Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται μέσα σε πισίνα.
Μια μεγάλη ράβδος υποστηρίζει την μαριονέτα κάτω από το νερό και χρησιμοποιείται από το κουκλοπαίκτες, οι οποίοι είναι συνήθως κρυμμένοι πίσω από το σκηνικό, μέσα στο νερό. Οι μαριονέτες φαίνεται να κινούνται πάνω στο νερό. Γοητευτικό θέαμα.
Κυριακή 11 Ιουλίου 2010
Εγερτήριο στις 6 π.μ. και γραμμή για το Χίουε, μια πόλη στο κεντρικό Βιετνάμ, γνωστή για τα μνημεία της.
Καθώς περιπλανιόμουν στην πόλη, τυχαία βρέθηκα σε ένα ήσυχο δρομάκι, απομονωμένο από το τουριστικό σκηνικό, το οποίο ευωδίαζε από αμέτρητα μυρωδάτα ξυλάκια που είχαν ανάψει οι ντόπιοι, αφιέρωμα μαζί με κάνιστρα γεμάτα φρούτα σε κάποιους θεούς. Δεν κατάφερα να μάθω τι γιορτή γινόταν, ένοιωσα όμως πολύ όμορφα μέσα αυτήν την γλυκιά γαλήνη.
Νομίζω ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή συνειδητοποίησα πως θα συνεχίσω το ταξίδι, μόνη.
Πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και μέσα από το Ιντερνέτ η αναγκαία μου επαφή με τον «έξω κόσμο».
Το μασάζ, σε αυτές τις χώρες είναι παράδοση και όχι άδικα, «μυθοποιημένη» από τους Ευρωπαίους. Με μόνο 7 ευρώ και για μια ολόκληρη ώρα, δοκίμασα και εγώ την ξεχωριστή αίσθηση να νοιώθω πως «αιωρούμαι σε ένα σώμα χωρίς βάρος».
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Επισκέφτηκα τάφους και μνημεία. Αυτό που μου έμεινε πιο πολύ είναι το μοναστήρι από όπου προήλθε ο Thich Quang Duc, ο μοναχός ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στη Σαϊγκόν το 1963 διαμαρτυρόμενος για τις διώξεις τον βουδιστών μοναχών.
Εκεί ήταν εκτεθειμένο ακόμα και το αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε και βέβαια ,η διάσημη φωτογραφία του Μάλκομ Μπράουν, η οποία συγκλόνισε τον κόσμο…
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι, ότι ο μοναχός που μου έκανε την ξενάγηση, μου είπε ότι το σώμα του μονάχου Thich Quang Duc, αποτεφρώθηκε ξανά, αλλά η καρδιά του παρέμεινε άθικτη! Δεν κάηκε και θεωρείται σύμβολο συμπόνιας.
Όπως και να έγινε, η σκέψη της αυτοθυσίας σε συνδυασμό με μια καρδία που αντιστάθηκε στη φωτιά με συγκίνησαν αφάνταστα.
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Χόι Αν, γραφική πόλη στα παράλια του Κεντρικού Βιετνάμ. Χαρακτηριστικό στην πόλη, τα αμέτρητα ραφτάδικα. Μπαίνεις σε ένα από τα μικροσκοπικά μαγαζάκια, διαλέγεις και ευγενικοί ράφτες σου παίρνουν τα μέτρα και ράβουν επί τόπου το ρούχο που ζήτησες.
Και επειδή οι κακές καταναλωτικές συνήθειες δύσκολα αποβάλλονται, παρήγγειλα τρία φορέματα και δυο παραδοσιακές στολές, που ούτε καν έχω φορέσει ακόμα.
Στο Βιετνάμ, όλοι κυκλοφορούν με ποδήλατο. Το ίδιο και εγώ.
Είναι αλήθεια πως με το ποδήλατο μπορείς να δεις πολλά πράγματα. Τριγυρίζοντας βρέθηκα σε μια παραλιακή παράγκα όπου γεύτηκα φρεσκότατο ψαρί, χαλάρωσα δίπλα στο κύμα και απήλαυσα ένα πύρινο ηλιοβασίλεμα.
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Χο Τσι Μινχ (πρώην Σάιγκον). Είναι η μεγαλύτερη (πάνω από 9 εκατομμύρια κατοίκους) και πιο μοντέρνα πόλη στο Βιετνάμ.
Επίσκεψη στο Μουσείο Πολέμου του Βιετνάμ. Οι τραγικές μνήμες «ζωντανεύουν» την φρίκη του πολέμου, μέσα από συγκλονιστικές φωτογραφίες και ντοκουμέντα.
«Σκληρή μνήμη» από τρία βάζα με ανθρώπινα έμβρυα αποκρουστικά παραμορφωμένα από την έκθεση σε διοξίνες.
Καινούρια λέξη: «Καμ Ον Μπαν» που σημαίνει «ευχαριστώ». Είναι η πρώτη λέξη που φροντίζω να μαθαίνω σε κάθε νέο μου προορισμό.
Καινούρια γεύση: Επίσκεψη στις αγορές και μαθήματα μαγειρικής με δασκάλα μου, μια συμπαθέστατη Βιετναμέζα , την Βίνα, η οποία μου έδειχνε πώς να ψωνίζω. Η Βίνα, συνήθιζε να «μιλάει» στα υλικά πριν τα χρησιμοποιήσει!!!
Μαγείρεψα 4 παραδοσιακά πιάτα: φιλέτο τόνου ψημένο σε φύλλα μπανάνας, σαλάτα από πράσινη παπάγια, σούπα με ανανά και κοτόπουλο και τα καλύτερα spring rolls που έχω φάει ποτέ. Τα κατάφερα!! Και τα καταβρόχθισα όλα!!
Καινούριος ήχος: Ο γλυκός ήχος από φλάουτο που έπαιζε ένας αιωνόβιος παππούς, αλλά και οι τοπικοί ήχοι οι οποίοι συνόδευαν πανέμορφα κορίτσια που χόρευαν παραδοσιακούς χορούς.
1/ 2: Χαρακτηριστικά Βιετναμέζικα φανάρια
3: Πολεμικό Μουσείο
4: Μεταφέροντας τις βαλίτσες με το ποδήλατο
5/ 6/ 7/ 8: Μαγευτικό Halong bay
9: Μοναδικό κουκλοθέατρο στο νερό
10: Το δέντρο του Βούδα
11: Το αυτοκίνητο του Thich Quang Duc
12/ 13/ 14/ 15/ 16: Γραφικό Χόι Αν
17: χαλάσματα ναών
18/ 19: Πανέμορφες χορεύτριες παραδοσιακών χορών
20: Μαγειρεύοντας με φύλλα μπανάνας
21: Ηλιοβασίλεμα στο Χόι Αν
