Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Η ελληνική εξωτερική πολιτική μοιάζει με την πορεία ενός αφρόψαρου. Είναι επιφανειακή και δεν κινείται σε βάθος. Δεν προβλέπει και μονίμως επιχειρεί να μπαλώσει τρύπες, που ανοίγουν οι κινήσεις της άλλης πλευράς.
Το πρόβλημα δυστυχώς είναι διαχρονικό και δεν αφορά μια συγκεκριμένη κυβέρνηση ή έναν πολιτικό σχηματισμό, που ασκεί την εξουσία.
Στις διεθνείς σχέσεις της η χώρα, οφείλει να παίρνει αποφάσεις, την ώρα που πρέπει και να μην αφήνει τον χρόνο να περνάει άπραγος και να αναγκάζεται εκ των υστέρων υπό την πίεση των γεγονότων να κλείνει όπως – όπως με δυσμενέστερες για τα συμφέροντά της συνθήκες.
Με την Λιβύη επί καθεστώς Καντάφι, υπήρχαν προχωρημένες συζητήσεις για το καθορισμό υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Η μόνη διαφορά που υπήρχε ήταν στο θέμα του κόλπου της Σύρτης.
Η λιβυκή πλευρά είχε την προσέγγιση να θεωρηθεί κλειστός κόλπος στη μέτρηση η Σύρτη και να υπολογίζονται οι θαλάσσιες ζώνες της, από το σημείο της νοητής γραμμής που ενώνει τα δύο άκρα του κόλπου ως αρχή της υφαλοκρηπίδας της.
Η Ελλάδα δεν δέχθηκε αυτή την διευθέτηση με αποτέλεσμα να μην υπάρξει συμφωνία. Ήρθε δέκα χρόνια αργότερα η Τουρκία βρήκε τον Σάρατζ να πνέει τα λοίσθια και επέβαλε μια συμφωνία που παραβιάζει κατάφορά την Διεθνή νομιμότητα, δημιουργώντας μείζον θέμα στην χώρα μας.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με την Αλβανία. Η συμφωνία που έκανε η Αθήνα με τα Τίρανα για τις θαλάσσιες ζώνες, με παρέμβαση της Τουρκίας, απορρίφθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας.
Όμως αυτή η συμφωνία έγινε προκειμένου η Ελλάδα να δώσει το πράσινο φως στα Τίρανα για την έναρξη της ενταξιακής τους πορείας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πως αντέδρασε όμως η Αθήνα μετά την αθέτηση της συμφωνίας αυτής;
Απλά δεν έκανε τίποτα. Άφησε τα πράγματα να κυλήσουν χωρίς να κάνει κάποια παρέμβαση για την αθέτηση αυτής της συμφωνίας.
Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια η Αθήνα δεν τόλμησε να ορίσει τα 12 μίλια αντί των 6 που ισχύουν έως σήμερα ως όριο κυριαρχίας της για την Δυτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη.
Η υπάρχουσα συμφωνία με την Άγκυρα του 1976 για εγκλωβισμό των δύο πλευρών στα 6 μίλια, που επαναλήφθηκε το 1987, αφορά μόνο το Αιγαίο, με προοπτική μέσω των διερευνητικών να διευθετηθεί διμερώς η διαφορά, ή σε περίπτωση διαφωνίας να παραπεμφθεί το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αυτή η προσέγγιση έγινε και το 1999 με την συμφωνία του Ελσίνκι όταν η Ελλάδα άλλαξε στάση και έπαψε να θέτει βέτο στην υποψηφιότητα της Τουρκία στην ΕΕ.
Τότε ήταν μια ευκαιρία να δεχθεί η Άγκυρα την διευθέτηση της διαφοράς στη Χάγη, που απεμπόλησε στην ουσία η Αθήνα, λόγω πολιτικού κόστους, προκρίνοντας την πολιτική της ακινησίας.
Έτσι φτάσαμε μέχρι το 2016 με 62 αισίως διερευνητικές διμερείς συναντήσεις για την διευθέτηση της εκκρεμότητας των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και το καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, χωρίς να υπάρξει κανένα αποτέλεσμά, μια και κανείς δεν θα αναλάμβανε το πολιτικό κόστος των όποιων υποχωρήσεων, μέσω μιας διμερούς συμφωνίας.
Από την άλλη πλευρά η Κύπρος προχώρησε στον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών της με τις όμορες χώρες στο νότο, Αίγυπτο, Ισραήλ και Λίβανο, χωρίς να υπολογίσει τις αντιδράσεις της Άγκυρας, θεωρώντας ότι η ασπίδα της ήταν οι μεγάλες αμερικανικές, γαλλικές και ιταλικές εταιρίες, που ανέλαβαν να τις κάνουν.
Όμως όπως αποδείχθηκε οι κολοσσοί δεν διαθέτουν πολεμικά πλοία για να προστατεύσουν τις νόμιμες κατά τα άλλα ενέργειές τους και ένας πειρατής του καιρού μας, μπόρεσε με τα κανόνια των πλοίων του να διώξει, τις κατά τα άλλα πανίσχυρες εταιρίες, εξόρυξης υδρογονανθράκων.
Η ισχυροποίηση του Ερντογάν στο εσωτερικό της Τουρκίας και οι μαζικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που έκανε, με αφορμή το πραξικόπημα σε βάρος του, δημιούργησαν στην Άγκυρα την αρχή του ενός ανδρός, που μέχρι σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, ξετρυπώνει γκιουλενιστές και τους φυλακίζει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Έχοντας στήσει ένα καθεστώς τύπου Χίτλερ του 1933, δημιούργησε μια ισχυρή πολεμική βιομηχανία και ταυτόχρονα άρχισε τις επεκτατικές κινήσεις του προς το νότο και δυσμάς.
Επικαλείται το δίκαιο, όχι το Διεθνές, που έχουν συμφωνήσει όλες οι χώρες του πλανήτη, αλλά το δικό του αυτό του ισχυροτέρου, που βασίζεται στις «γαλάζιες πατρίδες» και σε ένα imperium ανάλογο με αυτό της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Στην εξαγγελία για τους υδρογονάνθρακες της Μαύρης Θάλασσας, και δεν είναι τυχαίο, η κρατική τηλεόραση της Τουρκίας, τις είχε οπτικά επενδύσει, με καβαλάρηδες της εποχής των Σουλτάνων, που έτρεχαν πάνω στη θάλασσα.
Κι όλα αυτό το show στήθηκε για να διεγείρει και να φανατίσει το εσωτερικό του ακροατήριο, με εθνικιστικές κορώνες, σε συνδυασμό με τον ισλαμικό φανατισμό, που τον ακούσαμε με το σύνθημα Αλλάχ Ακμπάρ των τζιχαντιστών, στη διάρκεια της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Όμως τα εγκλήματα κατά του πολιτισμού και όχι μόνο του χριστιανισμού, δεν είναι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί στην Κωνσταντινούπολη.
Προηγήθηκε η Αγία Σοφία της Τραπεζούντας, η Αγία Σοφία στη Βιθυνία και τέλος ταυτόχρονα με τον άρτον που υπόσχεται ο νεοσουλτάνος με τα κοιτάσματα στη Μαύρη Θάλασσα και μια άλλη βαρβαρότητα θρησκευτικού φανατισμού, η μετατροπή της Μονής του Σωτήρος στη Χώρα, με τα απαράμιλλου κάλους ψηφιδωτά και αγιογραφίες, σε τζαμί.
Σε μια χώρα, που ο τουρισμός της έχει επισκέψιμο ενδιαφέρον, σε ιστορικά μνημεία της Αρχαίας Ελλάδας, της Ρωμαϊκής και εν συνεχεία της Βυζαντινής εποχής, πολλά εκ των οποίων έχει αναλάβει να συντηρήσει η ΟΥΝΕΣΚΟ, μέσω της Συμμαχίας των Πολιτισμών, η βάρβαρη αποκαθήλωση τους αποτελεί ύβρι για κάθε Ευρωπαίο πολίτη, την οποία κακώς ανέχονται λόγω οικονομικών δοσοληψιών με την Τουρκία, οι κυβερνήσεις της ΕΕ.
Κι αν διαφωνεί κανείς θα ήταν χρήσιμο να υποδείξει ένα πολιτιστικό στοιχείο που υπάρχει στην Τουρκία από την εποχή του Μωάμεθ του Κατακτητή μέχρι σήμερα. Αυτά καλούνται να δουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που ανέχονται τον χιτλερίσκο να καταπατεί αρχές και αξίες επιδιώκοντας, με την απειλή και την χρήση όπλων, να επεκτείνει τα σημερινά όρια της χώρας του προκειμένου να ανασυστήσει την οθωμανική αυτοκρατορία…
