Του Κώστα Πάντζιου
Μετά τις ευχάριστες ειδήσεις από τις ΗΠΑ, όσον αφορά την υγεία του Προέδρου Τραμπ και την πορεία των δημοσκοπήσεων για το πιθανό αποτέλεσμα των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, καιρός είναι να δούμε ένα θέμα που μπήκε σε δεύτερο πλάνο την περασμένη εβδομάδα. Εννοούμε αυτό της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαμε να την ξεχάσουμε τη Σύνοδο αυτή, γιατί βοηθάει σ’ αυτό η καθημερινή τουρκική προκλητικότητα. Και ενώ αυτή συνεχίζεται, η «περίφημη» συζήτηση σε επίπεδο διερευνητικών επαφών, δεν έχει καν συμφωνηθεί πότε και πώς θα αρχίσει, όταν κατά το παρελθόν έχουν γίνει πολλές τέτοιες διερευνητικές συζητήσεις, χωρίς να έχουν προσφέρει κανένα αποτέλεσμα και χωρίς να έχει αλλάξει ούτε κατ’ ελάχιστον η κατάσταση στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας προς το καλύτερο.
Όπως γνωρίζουμε, στη λαϊκή θυμοσοφία οφείλεται η παροιμία «όποια νοικοκυρά δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει». Όμως, στις 24 και 25 παρελθόντος μηνός, συνέβη ένας πολιτικός τραγέλαφος. Ο οποίος δεν θα είχε συμβεί, αν είχε αποφευχθεί το «ζύμωμα» και απλά είχε αναβληθεί για μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ η Σύνοδος Κορυφής.
Τότε, γιατί έγινε; Κατά την άποψή μας, δυστυχώς, για να συνεχιστεί η παράδοση της αναποτελεσματικότητας στην Ε.Ε. Προκειμένου να αντιμετωπίσει πολιτικού περιεχομένου προβλήματα, αφήνοντας αυτά για το μέλλον, μια τακτική, η οποία φαίνεται ότι γοητεύει την ηγεσία της και προπαντός την Καγκελάριο της Γερμανίας κ. Άνγκελα Μέρκελ.
Προσέξτε σκηνικό. Η ΕΕ –και η Γερμανία ειδικά– δεν θέλουν να επιβάλλουν κυρώσεις στην Τουρκία, γιατί υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα στη μέση, ο Πρόεδρος της Τουρκίας χρειάζεται μία ανάσα μέσα στο αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει για τη χώρα του, καμώνεται πως γίνεται διαλλακτικός και οι ηγέτες στις Βρυξέλλες καμώνονται πως τον πιστεύουν. Ο κ. Ταγίπ Ερντογάν ελπίζει ότι αποφεύγοντας τις κυρώσεις, θα βρει να δανειστεί από διεθνές δανειστικό κεφάλαιο, αλλά δεν βρίσκει και βάζει σε κίνηση τα λεγόμενα σκάφη διερεύνησης για πετρέλαιο στις ξένες ΑΟΖ. Όμως, η Ευρωπαϊκή Ένωση δηλώνει πως είναι ευχαριστημένη, διότι για μια ακόμη φορά επεσήμανε ότι αν η Τουρκία δεν σταματήσει τις προκλήσεις προς Ελλάδα και Ευρώπη, τότε θα της επιβληθούν οικονομικές κυρώσεις… Η Ελληνική Κυβέρνηση, αβοήθητη στην ουσία, δέχτηκε στις Βρυξέλλες, το μη χείρον βέλτιστον, αλλά ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει αποδείξει ότι είναι σώφρων άνθρωπος, ας σταματήσει να δηλώνει ότι είναι ευχαριστημένος από το κείμενο Συμπερασμάτων της Συνόδου, αφού γνωρίζει ότι κανείς δεν πρόκειται να το εφαρμόσει.
Δυστυχώς, το όλο σκηνικό, που αφορά στην Ελλάδα, την Τουρκία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν δεν είναι τραγέλαφος, είναι μια σκέτη πολιτική παρα-δοξότητα. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας βλέπει ότι τα δεκαετή «ανοίγματά» του σε Μέση Ανατολή, Αίγυπτο, Βαλκάνια κλπ., έχουν αποτύχει και δίνει τώρα μάχες οπισθοφυλακών στις ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου. Η ηγεσία της Ε.Ε. δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το σύνδρομο της Οικονομικής Ένωσης και τίποτε άλλο, η Γερμανία είναι καταγοητευμένη με την πολιτική των «μπαλωμάτων», η Γαλλία είναι η μόνη εκ των ισχυρών χωρών που βλέπει μακριά, χάρις στον ταλαντούχο Πρόεδρό της, οι ΗΠΑ, που θα μπορούσαν να κινήσουν τους μοχλούς της Ιστορίας, είναι τα τέσσερα τελευταία χρόνια εκτός Ιστορίας, θεληματικά και με τη «βούλα» του Προέδρου τους.
Ποια χώρα, λοιπόν, είναι πάνω στη ράχη του κύματος των πιθανών αλλαγών; Μόνον η Ελλάδα. Γιατί εδώ και δεκαετίες, από το 1974, με θαυμαστή συνέπεια όλων των κυβερνήσεων, ακολουθεί αριστουργηματικά μια σωστή πολιτική, που της επέτρεψε να μπει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να βάλει και την Κύπρο μέσα στο Ευρώ, να αντιμετωπίσει οικονομικές κρίσεις, όχι μόνη αλλά μαζί με την Ευρωπαϊκή Οικογένεια, να έχει ήδη τις πιο πολλές και τις πιο σίγουρες συμμαχίες –και εκτός ΕΕ– να έχει επομένως προοπτική και μέλλον. Να μην μπούμε σε λεπτομέρειες σε αυτό το θέμα, για το πόσο απόλυτα ευνοϊκά θα είναι στον τομέα αυτόν τα πράγματα, αν στις 3 Νοεμβρίου αποκτήσει Πρόεδρο η Αμερική, με ισχυρή πλειοψηφία στον υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, τον κ. Τζο Μπάιντεν.
Τελικά, μπορεί οι εκλογές στις ΗΠΑ να βγάλουν την Ε.Ε. από την ακινησία, να φέρουν τον Πρόεδρο της Τουρκίας σε επαφή με την πραγματικότητα, να βρει η κυρία Μέρκελ τον καλό της εαυτό, τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο, αφού ακόμη και η «μικρή Ελλάδα» έχει καταφέρει, με την εκπληκτική της εξωτερική πολιτική, να λειτουργεί ο χρόνος υπέρ των συμφερόντων της.
