Κυνικό και δολοφονικό είναι το κρυφό παιχνίδι της Τουρκίας κατά της Γαλλίας πρωτίστως και της Δύσης στη συνέχεια.
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
«Οι μισοί από τους ιμάμηδες που κυκλοφορούν στη Γαλλία εξαρτώνται από την Τουρκία και το Κατάρ, ανοικτά δε καλλιεργούν το μίσος και την αντιδυτική υστερία. Στο κύκλωμα αυτό είχε ενταχθεί από παιδί και ο τσετσενικής καταγωγής δολοφόνος ισλαμιστής που αποκεφάλισε τον καθηγητή Σαμουέλ Πατύ». Αυτά ανέφερε σε διαδικτυακό τηλεοπτικό μέσο, κορυφαίος παράγοντας του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, τονίζοντας με έμφαση ότι το πρόβλημα είναι σοβαρότατο και δυστυχώς υποτιμημένο μέχρι σήμερα από τις αναπτυγμένες δημοκρατικές κοινωνίες.
Στις τελευταίες, παρά τους 260 αθώους πολίτες που δολοφονήθηκαν στη Γαλλία από τραμπούκους του Ισλάμ τα πέντε τελευταία χρόνια, η αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας και των παραγόντων που την εξαπλώνουν γίνεται όχι μόνο με τα πιο απλοϊκά κριτήρια του δυτικού κράτους δικαίου, αλλά και υπό συνθήκες μιας δυτικής κοινωνικοπολιτικής αντίληψης, εντελώς άσχετης με την ισλαμική ιδεολογία.
Το να ερμηνεύει για παράδειγμα ένας διανοούμενος τον σαλαφισμό και τον βαχαμπισμό με μαρξιστικά κριτήρια είναι λίαν επιεικώς άστοχο. Ο σαλαφισμός, όπως τονίζουν οι ίδιοι οι θρησκευτικοί φορείς του, δεν ασχολείται με την πολιτική, γιατί ο απώτερος στόχος του είναι ο εξαγνισμός του ισλάμ, από κάθε δυτική επιρροή. Επίσης, οι σαλαφιστές δεν αποδέχονται τις «αποκλίνουσες» παρεκβάσεις από το αληθινό ισλάμ και αυτός είναι ένας από τους λόγους που διαφοροποιούνται από τον σουφισμό, που θέλει τον εκσυγχρονισμό του ισλάμ.Είναι δε αδυσώπητοι με τους «παραβάτες».Τα περί κράτους δικαίου τα ακούν βερεσέ.
Ο Σαλαφισμός είναι αυστηρά σουνιτικός, και όταν κάποιος ανοίγει ένα σαλαφίτικο κείμενο, είναι πιο πιθανό να βρει μια συζήτηση για μια σκοτεινή θεολογική έννοια παρά οποιαδήποτε αναφορά σε στρατηγική ή στόχους.
Οι Σαλαφίτες ορίζουν το Ισλάμ ως οτιδήποτε επιτράπηκε ρητά από τον Μωάμεθ και έγινε δεκτό από τις τρεις πρώτες γενιές Σουνιτών οπαδών (μέχρι τον ένατο αιώνα). Η άποψη αυτή στηρίζεται σε ένα χαντίθ, μια δήλωση του Μωάμεθ, στην οποία φέρεται να είπε ότι «το καλύτερο της κοινότητάς μου είναι η γενιά μου, στην συνέχεια, όσοι τους ακολουθούν, μετά αυτοί που τους ακολουθούν». Κατ’ επέκταση, οτιδήποτε εμφανίστηκε μετά από αυτούς -και οτιδήποτε δεν ανεχόταν ρητά ο Μωάμεθ- θεωρείται αντι-ισλαμικό, μια εξαιρετικά ευρεία κατηγορία. Φυσικά, οι κοσμικές πολιτικές ιδεολογίες, τα έθνη-κράτη, τα πολιτικά κόμματα, και ούτω καθεξής είναι όλα, υπό τον ορισμό αυτό, μη-ισλαμικά. Με λίγα λόγια, ενώ ο Ισλαμισμός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας διευθετεί τα «στολίδια» της σύγχρονης πολιτικής ζωής, οι Σαλαφίτες δεν το κάνουν.
Παρά τις παραπάνω διαστάσεις του, τα τελευταία χρόνια, ο σαλαφισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη στην περιοχή μας και σε μεγάλο βαθμό αυτό το οφείλει στην Τουρκία. Μια Τουρκία, η οποία έναντι της Δύσης αρχίζει να κάνει μια εντυπωσιακή στροφή με αφετηρία την περίφημη Αραβική Άνοιξη. Η Αραβική Άνοιξη είδε τη ραγδαία άνοδο και την πτώση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας του παλαιότερου ισλαμιστικού κινήματος της περιοχής, στα πάτρια εδάφη του στην Αίγυπτο. Είδε επίσης τον σχηματισμό των σαλαφιστικών κομμάτων στην Αίγυπτο και αλλού, τα οποία, προδίδοντας τις σαλαφιστικές αρχές περί απόρριψης των σύγχρονων θεσμών, συμμετείχαν στις μετα-επαναστατικές πολιτικές μεταβάσεις. Ιδιαίτερα με το κόμμα Νουρ στην Αίγυπτο και με αντίστοιχο φορέα στην Ιορδανία.
Την ίδια περίοδο, μπροστά στον κίνδυνο η Αραβική Άνοιξη να αποκτήσει δημοκρατικό και άρα δυτικό ιδεολογικό πρόσημο, ιδιαίτερα στη Βόρεια Αφρική, η Τουρκία αποφασίζει να προχωρήσει στη σταδιακή επαναθεώρηση των σχέσεών της με τη Δύση. Με κύρια επιδίωξη της τη γεωπολιτική αποδυνάμωση της Ελλάδας και της Κύπρου και την υπονόμευση της Γαλλίας εκεί όπου πονάει. Δηλαδή στη Βόρεια Αφρική, στο εσωτερικό της, όπου υπάρχουν 14 εκατομμύρια μουσουλμάνοι και στο Λίβανο.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν, τον παραδοσιακό τουρκικό εθνικισμό, τον έφερε πιο κοντά στο ισλάμ, «αγόρασε» αρκετά στοιχεία από τον σαλαφισμό και πρόσθεσε και τη θεωρία περί «Γαλάζιας Πατρίδας», η οποία εξάπτει φαντασίες.
Στο επίπεδο αυτό, η Τουρκία μέσω του νεοοθωμανικού ισλαμισμού, θα παίζει σε δύο γήπεδα: πρώτον σε αυτό της απειλής για ένοπλη σύρραξη και δεύτερον στην εσωτερική αποσταθεροποίηση των αντίπαλων χωρών μελών της ΕΕ. Αναμένει επίσης και την εξέλιξη των αμερικανικών προεδρικών εκλογών για να δει ποια στάση θα ακολουθήσει στις σχέσεις της με ΗΠΑ και Ιράν. Σταδιακά δε, θα επιδιώκει να γίνει η απαραίτητη σε όλους ενδιάμεση μεγάλη δύναμη στην περιοχή μας, για να μπορεί να παίζει διπλά και τριπλά παιχνίδια.
Το τουρκικό παιχνίδι δεν είναι όμως εύκολο. Γι’ αυτό τώρα, στη Γαλλία, κάνει ό,τι μπορεί ώστε στις προσεχείς εκλογές, η Ακροδεξιά και αντιευρωπαιστρια Μαρίν Λεπέν να πάρει το χρίσμα της πρώτης γυναίκας προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Θα είναι ένα σαφές τουρκικό μήνυμα προς την Ευρώπη. Και έπεται συνέχεια με τον νάρκισσο που κυβερνά τους γείτονες.
