Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ψάχνει για στήριξη από το εξωτερικό σε μια πτωτική για την εικόνα του φάση εντός Ελλάδος
Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Είναι προφανές ότι το εκλογικό του σκόρ τον Ιούλιο 2019, υπήρξε παγίδα. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι έχει στο τσεπάκι του ένα 30-35% του εκλογικού σώματος και άρα λίαν συντόμως θα έστελνε αδιάβαστο τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση. Προφανώς δε θεωρούσε ότι η ελληνική κοινωνία είναι ακίνητη και βαθιά νυχτωμένη. Άρα με κάποιες μπαρούφες τύπου 2012 θα επέστρεφε θριαμβευτικά στον πρωθυπουργικό θώκο. Τίποτε από όλα αυτά δεν συνέβη και ούτε θα συμβεί. Για τον πολύ απλό λόγο ότι η διατροφή με κουτόχορτο έχει αρχή και τέλος. Σήμερα λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας έχει πρόβλημα εικόνας και κύρους και δεν είμαι βέβαιος ότι θα του το επιλύσουν κάποιοι όψιμοι σύμβουλοί του. Γι’ αυτό και ψάχνει για διεθνή ερείσματα μπάς και γίνει κάτι. Κυρίως από πλευράς ΗΠΑ.
Ως γνωστόν ο Αλέξης Τσίπρας διατηρούσε καλές σχέσεις με το περιβάλλον του πρώην Αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος να αναλάβει πρωτοβουλίες υποστηρικτικές της ανόδου του στην εξουσία στην Ελλάδα. Είναι επίσης γνωστό ότι το περιβάλλον Κλίντον εκείνη την εποχή είχε συμβάλλει και στην αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εθεωρείτο «ξωφλημένο» και έντονα φιλοευρωπαϊκό σε μια εποχή όπου οι ΗΠΑ πόνταραν στην κάμψη της ευρωπαϊκής οικονομικής υπεροχής στο παγκόσμιο εμπόριο.
Το γεγονός επίσης ότι την περίοδο 2012-2015 ο Τσίπρας έπαιζε το αντιγερμανικό χαρτί ήταν πολύ θετικό για την αμερικανική πλευρά, η οποία επιδίωκε την δημιουργία προστριβών στους κόλπους της ΕΕ μεταξύ των χωρών-μελών της και της Γερμανίας.
Υπογραμμίζουμε ότι την ίδια τακτική η διοίκηση Μπιλ Κλίντον είχε ακολουθήσει και το 1992, με στόχο την τότε αποδυνάμωση της Γερμανίας στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη.
Ας σημειωθεί ότι την ίδια περίοδο κάθε άλλο παρά άμοιρος υπήρξε και ο ρόλος των ΗΠΑ στην πτώση της Κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη το φθινόπωρο 1993, με αφετηρία το «Μακεδονικό».
Βέβαια πολλές από τις επιλογές της διοίκησης Κλίντον άλλαξαν όταν στη Ρωσία κατέρρεε το καθεστώς Μπόρις Γέλτσιν, με παράλληλη άνοδο στην εξουσία του Βλαδίμηρου Πούτιν, έμπειρου πράκτορα της KGB με θητεία στη Γερμανία.
Την ίδια εποχή, το φλερτ με τους Ρώσους του τότε Γερμανού καγκελάριου Γκερχαρτ Σρέντερ, έβαλε ψύλλους στ’ αυτιά των Αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι την ίδια εποχή άρχισαν να αναλύουν πιο προσεκτικά και τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση της εποχής.
Στο πλαίσιο αυτό, το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να συμμετέχει πιο ενεργά στις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην οποίαν ως γνωστόν σημαντικό είναι το βάρος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας.
Μέσα σε αυτήν, λοιπόν, την γεωπολιτική σκακιέρα, ο Αλέξης Τσίπρας, θεωρήθηκε ότι εκπροσωπεί το «νέο πρόσωπο» της ευρωπαϊκής αριστεράς, γεγονός που του επέτρεπε να είναι και ο εκπρόσωπος της στις ευρωεκλογές του 2014.Αποφασιστικός τη εποχή εκείνη υπήρξε και ο ρόλος της οικογένειας Αγγελοπούλου στην προώθηση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στο περιβάλλον Κλίντον.
Από τότε όμως μέχρι σήμερα, τα έργα και οι ημέρες των «νέων προσώπων» της ευρωπαϊκής αριστεράς στην πολιτική σκηνή είναι σαφώς αρνητικά. Τόσον ο Τσίπρας στην Ελλάδα όσο και ο Ιγγλέσιας των «Ποντέμος» στην Ισπανία, απέτυχαν να δημιουργήσουν κάτι καινούριο. Και η αποτυχία τους αυτή σφραγίστηκε επίσης και με την κατάρρευση του Εργατικού Κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ο θλιβερός Τζέρεμι Κόρμπιν του κατέφερε σοβαρότατο πλήγμα.
Επίσης, η περιθωριοποίηση των Γάλλων σοσιαλιστών και η αποδυνάμωση του SPD στη Γερμανία αποτελούν σοβαρό πρόβλημα και για το κύρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, η οποία αναζητεί νέους δρόμους εξαιρετικά ασαφείς για την ώρα. Σίγουρα δε, οι νέοι αυτοί δρόμοι δύσκολα θα βρεθούν, όσο και αν προσπαθεί κάτι να κάνει προς την κατεύθυνση αυτή ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γ.Α.
Παπανδρέου.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας που εναγωνίως αναζητά ρόλο στα εγχώρια και ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, κάνει ότι μπορεί ώστε να εξασφαλίσει τη στήριξη και ενδεχόμενη βοήθεια της νέας αμερικανικής διοίκησης Μπάιντεν. Δεν είναι τυχαία έτσι και η συνεργασία του με τον επικοινωνιολόγο δρα Γιάννη Λούλη, ο οποίος μεταξύ άλλων είναι έγκυρος γνώστης της αμερικανικής πολιτικής ζωής και ιδιαίτερα προσώπων και πραγμάτων του παρασκηνίου..
Σοβαρός σύμμαχος επίσης του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθεια του αυτή είναι και ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα κ. Τζέφρυ Πάϊατ, ο οποίος δεν ξεχνά το ρόλο του σημερινού αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Το πρόβλημα όμως με τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι στην εσωτερική πολιτική σκηνή έχει χάσει κύρος και φερεγγυότητα, παράλληλα δε του είναι δύσκολο να απαλλαγεί από τα σύνδρομα του λαϊκισμού που τον έφεραν στην εξουσία το 2015. Όπως τονίζεται σε ειδική έκθεση της εδώ αμερικανικής πρεσβείας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν εμπνέει πλέον την μεσαία τάξη και κυρίως δεν διαθέτει συνεργάτες που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το κύρος του. Κατά τους συντάκτες της έκθεσης αυτής, ο χώρος της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή ακέφαλος και άρα πολύ δύσκολα θα μπορούσε να διεκδικήσει επάνοδο του στην εξουσία την προσεχή πενταετία.
Που σημαίνει ότι η νέα διοίκηση Μπάιντεν, στις οποίες συζητήσεις με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θα τον θεωρεί ως δυνητικό πρωθυπουργό το λιγότερο έως το 2027,παρά τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής.
