Του Αστέρη Κεχαγιά*
Ως φοιτητής και ως πολίτης που παρουσίασα εξαρχής ανοιχτά τις σκέψεις μου για το νέο Νομοσχέδιο της Κυβέρνησης σχετικά με την ασφάλεια στα Πανεπιστήμια, με μια σειρά από άρθρα που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα sites ή και με σχόλια σε σελίδες και στον προσωπικό μου ιστοχώρο, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για να παρουσιάσω λίγο την εμπειρία μου απ’ το τι ακολούθησε.
Καθώς έχουν παρουσιαστεί έρευνες που δείχνουν τι επιθυμεί η πλειοψηφία της χώρας, φανερώνοντας ότι είναι υπέρ του νομοσχεδίου, έκρινα ότι θα αποτελούσε ίσως χρήσιμο λιθαράκι στην όλη συζήτηση, η ατομική εμπειρία κάποιου που εξέφρασε ανοικτά τη θέση του και κυρίως ενός φοιτητή που δεν ανήκε ποτέ σε κάποια παράταξη και που απλώς τόλμησε να πάρει θέση στον διάλογο μιας υποτιθέμενα ανεκτικής φιλελεύθερης κοινωνίας.
Απ’ την πρώτη μέρα που δημοσιεύτηκε το πρώτο άρθρο μου στην Athens Voice, το οποίο αφορούσε μια μίνι έρευνα για το τι συμβαίνει σε άλλα Πανεπιστήμια της Ευρώπης αλλά και έπειτα από δημοσιεύσεις μου στο Liberal και στο Protagon, όπου εκεί τάχθηκα ακόμη πιο ρητώς υπέρ του νομοσχεδίου, άρχισαν τα υβριστικά σχόλια και η στοχοποίηση εναντίον μου ή εναντίον ακόμη και της οικογένειάς μου.
Άτομα που δεν με ήξεραν, που δεν ήξεραν καν ποιος είμαι, τι πρεσβεύω ή που συχνά ούτε καν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν προσεκτικά τα άρθρα που έγραψα, άρχισαν να με βρίζουν και να μου κολλούν ταμπέλες. Έγινα ξαφνικά ακροδεξιός, Τζημερικός (;), εγκάθετος της Κυβέρνησης, πιόνι της εξουσίας, αδιάφορος φοιτητής που δεν πέρασε ποτέ από Πανεπιστήμιο, ρουφιάνος που αν ζούσε στη χούντα θα ήταν κουκουλοφόρος, πληρωμένος από σκοτεινά συμφέροντα.
Μου έκανε φοβερή εντύπωση το πόσο εύκολα ξεστόμιζαν συμπολίτες μου ή συμφοιτητές μου αυτούς τους χαρακτηρισμούς, χωρίς καν να με γνωρίζουν, απλώς επειδή διαφωνούσαν με τη θέση μου, με μια θέση που στην τελική έχω κάθε δικαίωμα να εκφράζω και να υποστηρίζω ανοικτά, όπως και κάθε ελεύθερος πολίτης. Άρχισε το όνομά μου να εμφανίζεται σε σελίδες με τις οποίες δεν είχα καν σχέση και γρήγορα διαπίστωσα ότι αρκετοί συμφοιτητές ή συμφοιτήτριές μου, παραταξιακά κείμενοι, από διάφορες Σχολές, είχαν μάθει ήδη ποιος είμαι και με είχαν κατατάξει στους ‘κακούς’.
Κάθε φορά που σχολίαζα κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που πίστευαν, η απάντηση που δεχόμουν ήταν σχεδόν πάντα η προσωπική επίθεση και adhominem σοφίσματα για την ιδιότητά μου. Δεν υπήρχε ουδεμία αναφορά στα επιχειρήματα που παρουσίαζα. Άρχισαν να εμφανίζονται άτομα, κάποια επωνύμως, άλλα από ψεύτικους λογαριασμούς, που έκαναν ευθεία προσωπική επίθεση σε μένα, διαστρεβλώνοντας λεγόμενά μου, στοχοποιώντας με για τις πολιτικές μου απόψεις, με αποκορύφωμα ειδικό δημοσίευμα μιας ομάδας προσκείμενης στα ΕΑΑΚ, η οποία μάλιστα το ανέβασε σε ομάδα πανεπιστημιακού Τμήματος, μπροστά σε ένα σωρό συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου, με τίτλο το ονοματεπώνυμό μου και με ένα σωρό συκοφαντικές αναφορές για μένα και τη δράση μου.
Με παρουσιάζουν σαν εγκάθετο της Κυβέρνησης, να σχετίζομαι σκοτεινώ τω τρόπω με άτομα που γνώρισα μόλις πριν λίγες μέρες, να είμαι «παπαγαλάκι» της κυβέρνησης και γενικότερα προχώρησαν σε μια ευθεία στοχοποίησή μου, πλαισιωμένη από σχόλια εξίσου συκοφαντικά όπου με παρουσιάζουν ως ακροδεξιό ή ακόμη και ως υπέρμαχο της σεξουαλικής παρενόχλησης, την οποία «ξεπλένω».
Πρόκειται για φοιτητές και φοιτήτριες Πανεπιστημίου (παρότι ο όρος φοιτητής/φοιτήτρια είναι ύβρις να αποδίδεται σε τέτοια άτομα), οι οποίοι δεν δίστασαν να στοχοποιήσουν ένα άτομο επώνυμα μπροστά σε άλλους φοιτητές και συμφοιτητές, επειδή διαφωνούν με, ή εκνευρίζονται απ’ τις απόψεις του.
Καλώς ή κακώς, δεν είμαι άνθρωπος που επηρεάζεται συναισθηματικά από τέτοιες επιθέσεις, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από άτομα που δεν τα συγκαταλέγω στα σοβαρά και όταν αυτό που κάνω το θεωρώ σωστό. Ωστόσο, αναρωτιέμαι σε τι κατάσταση θα έφερναν ένα οποιοδήποτε άλλο άτομο, πολύ πιο ευαίσθητο ή λιγότερο υποψιασμένο, το οποίο θα ήθελε απλώς να εκφράσει τη διαφωνία του με κάτι, όπως είναι και δικαίωμά του.
Όλοι αυτοί οι τραμπούκοι (διότι περί αυτού πρόκειται), οι οποίοι στην ουσία έχουν κάνει τη «δολοφονία χαρακτήρα» επάγγελμα, προσπαθούν να κόψουν τα φτερά και να παρεμποδίσουν την έκφραση πολλών άλλων φοιτητών και φοιτητριών. Ασκούν μια ιδεολογική τρομοκρατία, κατά την οποία σε στιγματίζουν για τις πολιτικές σου προτιμήσεις και μέσω αυτής της τρομοκρατίας, επιχειρούν να καθιερώσουν ένα καθεστώς κατά το οποίο μόνο οι δικές τους φωνές θα είναι αυτές που θα ακούγονται ανενόχλητες. Ανεβάζουν κάθε μέρα ή κάθε ώρα σε πανεπιστημιακές σελίδες, πολιτικά ποστ υπέρ της θέσης τους, αλλά αν τολμήσεις να πας κόντρα σε αυτό που λένε, θα σε κατηγορήσουν για προπαγανδιστή, ακόμη κι αν δεν έχεις ανεβάσει ποτέ πολιτικό ή κομματικό ποστ στην ίδια ομάδα -κάτι που το κάνουν συνέχεια οι ίδιοι.
Υπάρχουν πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες που διαφωνούν μαζί τους αλλά διστάζουν να πάρουν ανοικτά θέση, για να μην στοχοποιηθούν. Μπορούμε να φανταστούμε ένα άτομο, έναν προπτυχιακό φοιτητή να θέλει να δηλώσει εντός μιας σελίδας του Πανεπιστημίου ή και γενικότερα, τη θέση του για ένα θέμα (πολιτική, θρησκευτική, ερευνητική, μια άποψη) και να πέφτουν πάνω του ένα σωρό τρολς, θρασύδειλοι που πουλούν πνεύμα από ψεύτικους λογαριασμούς ή μέλη παρατάξεων και να του αφαιρούν τον λόγο προσπαθώντας να τον τρομοκρατήσουν, παρουσιάζοντας μάλιστα τους εαυτούς τους διαρκώς σαν τους καλούς, τους δημοκράτες, τους αφυπνισμένους; Είναι αυτή εικόνα Πανεπιστημίου και ελεύθερης διακίνησης ιδεών;
Όσο για τις πρακτικές που ακολουθούν είναι πάντα οι ίδιες. Απ’ τη μια η τακτική του «λέγε λέγε κάτι θα μείνει» και απ’ την άλλη η τακτική του «χτύπα τον συνέχεια και με κάθε μέσο». Όταν δουν κάποιον να λέει αντίθετα πράγματα με αυτούς, ενημερώνουν αμέσως τους δικούς τους, μπαίνουν από ψεύτικους λογαριασμούς και αρχίζουν την επίθεση.
Κάποιοι σχολιάζουν με προσωπικές επιθέσεις, άλλοι περιορίζονται σε «αντιδράσεις». Θα σου κάνουν διαρκώς «χαχα» ή «έλεος» σε αυτά που λες, ακόμη κι αν λες λογικά πράγματα, διότι πρέπει να παρουσιάσουν τις απόψεις σου σε ανυποψίαστα άτομα ως γελοίες ή μη αποδεκτές απ’ την «κοινωνία» ή από τη «μοδάτη νεολαία της εξέγερσης» ενώ πάντα βάζουν likes και καρδούλες σε δικούς τους, ακόμη κι αν λένε αποδεδειγμένες ανοησίες. Θα βρουν πράγματα που γράφεις, θα τα πάρουν, θα τα κόψουν, θα τα παρουσιάσουν διαστρεβλωμένα, μέχρι να περάσουν την εικόνα που θέλουν. Αυτό το κάνουν και για να χτυπήσουν αυτόν που τους πάει κόντρα αλλά και για να βλέπει ο κάθε άλλος, τι θα πάθει αν τολμήσει να στραφεί εναντίον τους. Είναι συμμορίες, μάλλον υποστηριζόμενες εκουσίως ή ακουσίως και από μέλη ΔΕΠ, που έχουν στήσει ένα είδος οιονεί μαφίας ή ομερτά στα Πανεπιστήμια και γι’ αυτό όλοι τους αντιδρούν στην πανεπιστημιακή αστυνομία τόσο έντονα, αφού φοβούνται μην διαταραχθεί αυτό το καθεστώς τους που απειλείται.
Προσωπικά, λόγω και της στοχοποίησης που έγινε σε μένα, θα προχωρήσω σε μήνυση και αγωγή εναντίον τους, φροντίζοντας να τους δοθεί ένα γερό μάθημα από τη δικαιοσύνη, για να αντιληφθούν λίγο καλύτερα τη θέση και τα όριά τους εντός μιας πανεπιστημιακής κοινότητας, τα οποία έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Αλλά ως φοιτητής που επιθυμεί ένα καλύτερο και πιο ασφαλές Πανεπιστήμιο, όπου τέτοιες πρακτικές στοχοποίησης, τρομοκρατίας ή λογοκρισίας για κάθε αναδυόμενη διαφορετική άποψη, δεν έχουν θέση, καλώ κάθε λογικό φοιτητή και φοιτήτρια, από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία κι αν προέρχεται, να συμπαραταχθεί μαζί μου σε αυτόν τον αγώνα.
Διότι το διακύβευμα δεν είναι αν συμφωνούμε ή όχι με την πανεπιστημιακή αστυνομία ή με οποιοδήποτε άλλο θέμα. Το διακύβευμα είναι η ελευθερία έκφρασης και διαφωνίας εντός του Πανεπιστημίου. Μια ελευθερία που δεν είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά και που φαίνεται ότι εκ των πραγμάτων απειλείται περισσότερο από αυτές τις ομάδες και τις πρακτικές τους παρά από δημοσίους υπαλλήλους που έχουν ως στόχο την καταπολέμηση της παραβατικότητας.
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι πολύς κόσμος φοβάται τυχόν περιορισμό της ακαδημαϊκής μας ελευθερίας από την αστυνομία, τη στιγμή που η ελευθερία έκφρασης και η ελευθερία κινήσεών μας απειλείται καταφανώς εδώ και χρόνια από τέτοιου είδους ομάδες. Σήμερα στοχοποιούν κάποιον που υποστηρίζει το χ, αύριο θα στραφούν ενάντια σε άλλους. Όλοι απειλούμαστε απ’ αυτές τις ομάδες και πρώτη απ’ όλους η δημοκρατία μας.
*Υποψ. Διδάκτορας, Τμήμα Θεολογίας Α.Π.Θ., Υποψ. Διδάκτορας, Ινστιτούτο Αρχαιολογίας, Εβραϊκό Πανεπιστήμιο Ιεροσολύμων.
Πηγή: liberal.gr
