Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η αδυναμία και συμπάθεια που δείχνουν οι κινήσεις και τα κόμματα της Αριστεράς προς τους ισλαμιστές. Ακόμα κι όταν αυτοί επικαλούνται την τζιχάντ για τις πράξεις τους ή υπάγονται στην κατηγορία των σαλαφιστών. Το πιο εξοργιστικό όμως ανάμεσα στα επιχειρήματά τους είναι πως οι πράξεις βίας που οι ισλαμιστές πραγματοποιούν «δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ»!
Κεντρικές ιδέες για τις περισσότερες εκδοχές του Ισλάμ, αλλά ζωτικές για τα πιστεύω των σαλαφιστών-τζιχαντιστών, είναι (σύμφωνα με τα λόγια ενός από τους εγκυρότερους εκπροσώπους τους, του Ανγουόρ αλ Αουλάκι, στο «Constants on the Path to Jihad», Birmingham, 2005):
- H Τζιχάντ αποτελεί φυσική εμπλοκή σε σύγκρουση ή υλική υποστήριξη της σύγκρουσης αυτής. Εχει καθορισθεί αυτό από τον Θεό μέχρι την ημέρα της Κρίσης, εφόσον έχουμε πάρει εντολή να εξαφανίσουμε τους «κουφρ» (άπιστους) από τον κόσμο.
- Η Τζιχάντ αποτελεί υποχρέωση για κάθε αρτιμελή και ικανό μουσουλμάνο (σ.σ. Επάνω σε αυτήν ακριβώς τη διδασκαλία του Προφήτη στηρίζεται ο ισχυρισμός του Ερντογάν, πως «δεν υπάρχει μετριοπαθές κι ακραίο Ισλάμ, παρά μόνο Ισλάμ»).
- Η Τζιχάντ είναι παγκόσμια. Δεν αποτελεί τοπικό φαινόμενο. Κι αυτό επειδή ο εχθρός, οι άπιστοι δηλαδή, βρίσκονται παντού στον κόσμο.
- Η επιθετική Τζιχάντ, για τη διάδοση των διδασκαλιών του Προφήτη (σε αντιδιαστολή με την αμυντική Τζιχάντ, για την υποστήριξη διωκομένων μουσουλμάνων) είναι υποχρεωτική για κάθε πιστό. Οφείλει αυτός να κάνει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση τουλάχιστον μια φορά τον μήνα.
- Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ εξόντωσης αμάχων κι ενόπλων
- Η Τζιχάντ δεν έχει σχέση με αγώνες εθνικής απελευθέρωσης. Διότι το μόνο που έχει σημασία είναι η θρησκεία και η εφαρμογή των επιταγών του Αλλάχ, κι όχι το όποιο έθνος.
- Ο επιδιωκόμενος στόχος της Τζιχάντ είναι η εγκαθίδρυση της «Ούμμα» (ισλαμικής κοινότητας) σαν παγκόσμιου χαλιφάτου, όπου οι άπιστοι είτε θα εξολοθρευθούν εντελώς είτε θα ζουν κάτω από τη Σαρία (ιερός νόμος) σαν θρησκευτικές μειονότητες.
Η κουλτούρα μας του μαρτυρίου, τονίζει ο Αουλάκι, πρέπει να αναβιώσει, διότι «τίποτα δεν τρομοκρατεί περισσότερο τους άπιστους από την αγάπη μας για τον θάνατο» (σελ. 53).
Ολα αυτά όμως δείχνουν να τα αγνοούν οι σύγχρονοι δυτικοί «προοδευτικοί» διανοούμενοι, στον δρόμο αναζήτησης συμμάχων κατά των επιτευγμάτων των καπιταλιστικών κοινωνιών της Δύσης. Αυτών ακριβώς που τους επιτρέπουν να ξεχωρίζουν και να δημιουργούν (βλ. και David Horowitz, «Unholy Alliance: Radical Islam And the American Left», 2003).
ΥΓ: Η αθώωση του Β. Μαρινάκη και των άλλων κατηγορουμένων για «σύσταση συμμορίας» δείχνει την πλάνη που μπορούν να οδηγηθούν και παράγοντες της δικαιοσύνης από καλοστημένες πλεκτάνες. Πώς όμως θα αποκατασταθούν δεκάδες άνθρωποι που έζησαν οικογενειακούς και κοινωνικούς εφιάλτες από δημοσιεύματα και καταγγελίες;
Πηγή: in.gr
