Του Τάσου Παπαδόπουλου
Μετά τον Κεμάλ ο Ερντογάν έβαλε τώρα πλώρη να σταθεί ισάξιος του Μωάμεθ του Πορθητή. Κι επειδή την πόλη την πήρε το 1453 ο Μωάμεθ, ο μιμητής του δραστηριοποιείται επεκτατικά στις μέρες μας προς το νότο και φιλοδοξεί να προχωρήσει και προς δυσμάς.
Γι αυτό και του έχει μπει στο μάτι το Αιγαίο. Δεν το κρύβει άλλωστε. Θεωρεί αυτός και τα τσιράκια του, ότι αποτελούν πρόκληση οι επισκέψεις της Προέδρου της Δημοκρατίας στο Καστελόριζο και του Πρωθυπουργού στην Ικαρία.
Έχουν φτιάξει χάρτες που φτάνουν μέχρι τον 26ο Μεσημβρινό, που αποτελούν μέρος της λεγόμενης «γαλάζιας πατρίδας». Θέλουν απλά να τους ζητούν την άδεια οι Έλληνες αξιωματούχοι προκειμένου να επισκεφθούν τη Λήμνο, τη Σάμο ή τη Ρόδο.
Είναι πολύ απλά σαν να θεωρεί πρόκληση ο Ε. Μακρόν μια επίσκεψη του Μ. Τζόνσον στα Τζέρσεϊ Άιλαντς, που είναι κολλημένα στη Γαλλία, ή Μ. Ντράγκι, άρτι εκλεγείς Πρωθυπουργός της Ιταλίας, να ζητάει τα ρέστα από τον Γάλλο Πρόεδρο, γιατί έκανε προ μηνών τη σύνοδο των ηγετών της Μεσογείου στην Κορσική που γειτνιάζει με την Σαρδηνία.
Αδιανόητα πράγματα για την κοινή λογική. Σε ότι αφορά το επαναλαμβανόμενο αίτημα της Άγκυρας για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Α. Αιγαίου, η απάντηση και ερώτημα μαζί είναι απλή.
Τι ρόλο έχουν να παίξουν οι αθρόες ναυπηγήσεις αποβατικών σκαφών που ελλιμενίζονται στα τουρκικά παράλια; Και οι αποβατικές ασκήσεις, που κάνουν συνεχώς στην περιοχή πιο στόχο ικανοποιούν;
Για να φρεσκάρουμε την μνήμη τους το 1967 μετά το πραξικόπημα απαίτησαν και πέτυχαν από την χούντα στη συνάντηση του Έβρου να αποσύρει από την Κύπρο την Μεραρχία, που είχε στείλει το 1964 ο Γ. Παπανδρέου. Αποτέλεσμα να μείνει ανοχύρωτη η Μεγαλόνησος βορά στις ορέξεις του Αττίλα μετά από επτά χρόνια το 1974.
Ο πολύς Ερντογάν ερεθίζεται από τις δηλώσεις Μητσοτάκη για στρατό κατοχής των Τούρκων στην Κύπρο, αλλά μπορεί ελεύθερα να υβρίζει ευρωπαίους ηγέτες ξεπερνώντας κάθε όριο διπλωματικής γλώσσας, που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των διακρατικών σχέσεων στην ευρωπαϊκή ήπειρο, εδώ και 75 χρόνια, της οποίας μέλος φιλοδοξεί να καταστεί.
Όταν κάνει καραγκιοζιλίκια που θυμίζουν Ντίσνεϊλαντ, με τις αναπαραστάσεις μπροστά στα τείχη της Πόλης, της Άλωσης του 1453 στις 29 Μαΐου και στη συνέχεια μετατρέπει σε τζαμί ένα μνημείο του παγκόσμιου πολιτισμού την Αγία Σοφία, δεν προκαλεί τα αντανακλαστικά ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου;
Όταν αναφέρεται και γιορτάζει την μάχη του Ματζικέρτ το 107, η οποία υπήρξε καθοριστική για την επέλαση των Μογγόλων προγόνων του προς την Μικρά Ασία, δεν προκαλεί τη Δύση γενικότερα με τις επεκτατικές του ονειροπολήσεις;
Όταν στην ουσία απαγορεύει σε πολιτικούς γειτονικών χωρών να ομιλούν περί κατοχής στην Κύπρο, αγνοώντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, του Συμβουλίου Ασφαλείας και τις αποφάσεις της Ε.Ε., για να πουλήσει τώρα το τροπάρι των δύο κρατών, και τις πραγματικότητες των τετελεσμένων, δεν προκαλεί όχι μόνο τους Ελληνοκύπριους αλλά συνολικά την Διεθνή Κοινότητα;
Ακόμη και η λέξη φιλία ενοχλεί τον Σουλτάνο της Άγκυρας, μια και το Φιλία Φόρουμ που συνήλθε στην Αθήνα με την συμμετοχή τεσσάρων αραβικών χωρών, το βάφτισαν επιθετική ενέργεια.
Μετά την πρόσφατη τηλεδιάσκεψη με την Α. Μέρκελ, και εν μέσω διερευνητικών για τα ελληνοτουρκικά και λίγο πριν από την πενταμερή για το κυπριακό, μας μιλάει για την τρέλα των Τούρκων και απειλεί να τινάξει στον αέρα κάθε προσπάθεια ειρηνευτικών διεργασιών.
Αφιονίζει καθημερινά τους φανατικούς οπαδούς του, προκειμένου να πάψουν να βλέπουν την τραγική οικονομική τους κατάσταση, με έναν ακατάσχετο μεγαλοϊδεατισμό, που αρχίζει από τις φιλοδοξίες πυρηνικών εξοπλισμών και φτάνει ως την Σελήνη, που θα την πατήσει, όπως ανακοίνωσε, λίαν προσεχώς Τούρκος αστροναύτης.
Το γεγονός ότι οι Γερμανοί πρωτίστως και από πίσω τους, οι Ιταλοί και οι Ισπανοί τον κανακεύουν βλέποντας τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα, που αρχίζουν από τα βαριά εξοπλιστικά προγράμματα, που έχουν μαζί του και φτάνοντας στη μεγάλη αγορά που δεν θέλουν να χάσουν, δεν σημαίνει ότι μπορούν να αφήσουν ανεξέλεγκτο το θηρίο να αλωνίζει την Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Οι δήθεν μεσολαβητικές κινήσεις του Βερολίνου, που στην ουσία στρέφονται εναντίον ενός εταίρου τους στην Ε.Ε., μεροληπτούν υπέρ του επιθετικού ανατολίτη γείτονα της Ελλάδας και δεν περιποιούν τιμή, για μια χώρα που θέλει να ξεχάσει τα όσα έκαναν οι Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Για τα όσα ζητάει ο Ερντογάν από την Ευρώπη, που φτάνουν έως την επανεκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, οφείλει να τα συζητήσει με τα θεσμικά της όργανα, που είναι η Πρόεδρος του Συμβουλίου και ο Πρόεδρος της Επιτροπής και όχι σε ένα μεμονωμένο μέλος της Ε.Ε.
Γιατί αν δεχθούμε αυτή την λογική, τότε δικαιώνονται οι Άγγλοι, που συνθηματολογούσαν για την αποχώρηση τους από την Ε.Ε., λέγοντας στους πολίτες τους, ότι δεν θέλουμε να ζούμε σε μιαν Γερμανική Ευρώπη, ανακαλώντας έτσι στις μνήμες, νικητών και ηττημένων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
