Σαράντα επτά χρόνια μετά, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, θέλει να διαπιστώσει κατά πόσο υπάρχει «κοινό όραμα» των εμπλεκομένων στο Κυπριακό. Αυτό συνιστά ακόμη μια αποτυχία στο Κυπριακό. Αποτυχία όλων, περισσότερο όμως του Διεθνούς Οργανισμού, που δείχνει να θέλει να αποποιηθεί ευθυνών. Το γεγονός ότι συγκάλεσε μια άτυπη Διάσκεψη για να ακούσει τις απόψεις των εμπλεκομένων προφανώς και ανοίγει την πόρτα για τις τουρκικές μαξιμαλιστικές προσεγγίσεις. Ανοίγει παράθυρο είτε να ξεκινήσει μια συζήτηση στη βάση του «νέου οράματος» της κατοχικής δύναμης είτε για να κηρύξει αδιέξοδο και το τέλος κάθε προσπάθειας. Να μην προτρέχουμε όμως. Η σημερινή ημέρα και η αυριανή θα καθορίσουν τα επόμενα βήματα και το αποτέλεσμα.
Σε κάθε νέα προσπάθεια η μόλα είναι πάντα σχεδόν η ίδια. Κάθε φορά κατά την οποία γίνεται μια νέα προσπάθεια στο Κυπριακό, οι βασικοί παίκτες διαμορφώνουν την τακτική τους, θέτουν τις προτεραιότητες τους αλλά και τις κόκκινες γραμμές τους. Είναι σαφές από τις συζητήσεις προετοιμασίας ενόψει της Διάσκεψης, ότι η ελληνική πλευρά καθορίζει την τακτική της με βάση τις ενδεχόμενες ενέργειες των Τούρκων. Αυτή είναι, πάντα, η ακολουθούμενη τακτική. Κινήσεις και σενάρια, που διαμορφώνονται όχι στις δικές μας επιδιώξεις αλλά των άλλων. Υπό την έννοια ότι οι πολιτικές καθορίζονται, προωθούνται, στη λογική τι θα κάνουν οι Τούρκοι και πώς θα αντιμετωπιστούν. Είναι γι’ αυτό, που κάθε φορά που ξεκινά μια νέα προσπάθεια, βρισκόμαστε μπροστά στις νέες απαιτήσεις της κατοχικής δύναμης. Κάποιες δε από αυτές, συνήθως, μένουν στο τραπέζι και για τη συνέχεια.
Η Άγκυρα έχει προ πολλού καθορίσει το πλαίσιο των κινήσεων της. Έχει φρεσκάρει, εμπλουτίσει τις κόκκινες γραμμές της. Οι τουρκικές κόκκινες γραμμές, φανερές και κρυφές, έχουν ως κεντρικό στόχο τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου. Σε αυτή τη φάση, θέτει επίμονα το θέμα της κυριαρχικής ισότητας, ως το… επόμενο βήμα της πολιτικής ισότητας. Θέτει ως προϋπόθεση για την έναρξη συνομιλιών την αποδοχή ενός ίσου διεθνούς καθεστώτος. Είναι ξεκάθαρο πως επιδιώκει μια συνομοσπονδία, τη λειτουργία της οποίας να ελέγχει. Και θα την ελέγχει με τη θετική ψήφο ενώ μέσω της Κύπρου θα έχει λόγο και ρόλο στην Ε.Ε. Θέλει διαμοιρασμό των υδρογονανθράκων αλλά και εγγυήσεις, προπαντός παρουσία στρατευμάτων της.
Ποιες, όμως, οι δικές μας κόκκινες γραμμές; Ξεχασμένες σε ένα ράφι καθώς προτεραιότητα είναι να «πεισθεί» η Άγκυρα να μην επιμένει στα δύο κράτη και ο Γενικός Γραμματέας να μην εγκαταλείψει τις προσπάθειες. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως για κάποια ζητήματα δεν μπορούν να υπάρξουν εκπτώσεις. Η ελληνική πλευρά θα πρέπει να επιμένει στα εξής:
Πρώτον, η διασφάλιση της συνέχειας της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετά από μια συμφωνία. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα είναι το ένα από τα δύο συμβαλλόμενα μέρη, αλλά το μοναδικό κράτος της χώρας. Η υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας συνδέεται με την επιβίωσή μας. Η συνέχισή της συνιστά μονόδρομο.
Δεύτερον, το κράτος δεν πρέπει να λειτουργεί με περιορισμένη κυριαρχία, ως προτεκτοράτο. Κι αυτό θα γίνει και με την ολοκλήρωση της απο-αποικιοποίησης.
Τρίτον, κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση όλων των στρατευμάτων σε χρονικό διάστημα πριν την έναρξη υλοποίησης της συμφωνίας.
Τέταρτον, διασφάλιση και εφαρμογή βασικών ελευθεριών, όπως της διακίνησης, εγκατάστασης και περιουσίας. Κανένας περιορισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός.
Πέμπτον, η λειτουργικότητα του κράτους να συνδεθεί με την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου, την εφαρμογή των δημοκρατικών αρχών και ελευθεριών. Ο ρατσιστικός διαχωρισμός καθώς και υιοθέτηση προνοιών που θα αναπαράγουν τον εθνικισμό δεν μπορούν να συζητούνται, πολύ περισσότερο να υιοθετηθούν.
Έκτον, το κράτος θα πρέπει απαραιτήτως να λειτουργεί χωρίς προβλήματα και πολιτικής κενής καρέκλας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η λογική του «βλέποντας και κάνοντας», λειτουργεί πάντα σε βάρος του τόπου. Το φρεσκάρισμα των κόκκινων γραμμών δεν είναι εμπόδιο για να προχωρήσει μια προσπάθεια, αλλά διασφάλιση ότι θα αντέξει και το αποτέλεσμα, εάν και εφόσον προκύψει.
Πηγή: www.philenews.com
