Του Χρίστου Χ. Λιάπη*
«Ανίκανοι να κυβερνήσουν και απρόθυμοι να κυβερνηθούν». Το συγκεκριμένο απόφθεγμα είναι από τον Κοριολανό του Σαίξπηρ αλλά νομίζω πως ερμηνεύει με τον καλύτερο τρόπο τη σκόπιμη προσπάθεια συγκεκριμένων κύκλων να αποδώσουν χαρακτήρες σχέδιου νόμου (και μάλιστα αποσυρθέντος…) σε ένα εσωτερικό κείμενο, που ως προσχέδιο Οργανογράμματος και Κανονισμού Λειτουργίας, εστάλη από την Ομάδα των στελεχών που επιφορτίστηκαν με τη συγκρότησή του, σε όλους τους εργαζόμενους του ΚΕΘΕΑ προς περαιτέρω επεξεργασία.
Ο άμεσος δίαυλος επικοινωνίας που άνοιξε, μάλιστα, παράλληλα, ανάμεσα στη φυσική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και στον Σύλλογο Εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, στο πλαίσιο αυτό και όχι από μηδενική βάση, μόνον ως ένα ακόμη βήμα ενδυνάμωσης των δημοκρατικών διαδικασιών εντός του ΚΕΘΕΑ μπορεί να χαρακτηριστεί και όχι ως κυβερνητική νομοθετική αναδίπλωση. Στις δημοκρατικά οργανωμένες πολιτείες δεν νομοθετούν ούτε τα Διοικητικά Συμβούλια, ούτε οι Ομάδες Εργασίας. Αν η Διοίκηση ενός Οργανισμού αποφασίζει να ζητήσει τη γνώμη των εργαζομένων πάνω στις εισηγούμενες οργανωτικές και εκσυγχρονιστικές τροποποιήσεις, προτού αυτές οδεύσουν προς νομοθέτηση, αυτό είναι βήμα εκδημοκρατισμού και δεν πρέπει να εκφυλίζεται σε πεδίο αντιπολιτευτικής σύγκρουσης, σκιώδους αντικυβερνητικής μάχης και ακόμη πιο εικονικής και φανταστικής «νίκης». Η διεύρυνση του χρονικού ορίζοντα αυτής της συζήτησης, το λογικό θα ήταν να δώσει συναινετικό χώρο και θεσμικό οξυγόνο στη γόνιμη συνδιαμόρφωση των τελικών σχεδίων του Οργανογράμματος και του Κανονισμού Λειτουργίας, προτού αυτά οδεύσουν προς νομοθέτηση, αντί να αντιμετωπίζεται ως θρυαλλίδα επαναστατικής φαντασιοπληξίας. Γιατί μπορεί η πατρότητα της έκφρασης «να δώσουμε χρόνο στον χρόνο» να ανήκει στον Φρανσουά Μιτεράν, στον ίδιο, όμως, εκλιπόντα Γάλλο σοσιαλιστή ηγέτη ανήκει και η προτροπή «στην πολιτική, η κουβέντες που θα λες πρέπει να είναι γλυκιές, γιατί μπορεί να χρειαστεί να τις καταπιείς». Αν μερίδα εργαζομένων του ΚΕΘΕΑ, βιάζεται να αποδώσει νομοπαρασκευαστικές, νομοθετικές ή εκτελεστικές ιδιότητες στην Ομάδα Εργασίας που συνέταξε το οργανογραμματικό προσχέδιο ή στο παρόν ΔΣ, το οποίο δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί επί του προσχεδίου αυτού, αυτό θα μπορούσε ίσως να ερμηνευθεί ως κεκτημένη ταχύτητα, καθώς πολλοί εκλεγμένοι προκάτοχοι του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ, ήταν συνηθισμένο να οδεύουν προς θέσεις της νομοθετικής ή της εκτελεστικής εξουσίας, μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους. Τώρα, όμως, είναι η ευκαιρία, καθώς πλαταίνει ο διάλογος για τις διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται το ΚΕΘΕΑ, χωρίς να επηρεάζεται το στεγνό θεραπευτικό του μοντέλο, να αναδειχθεί η Γενική Συνέλευση σε ουσιαστικό δημοκρατικό όργανο και όχι σε απλό εκλογικό σώμα που στο όνομα ενός κατ´ επίφαση «αυτοδιοίκητου», απλώς εξέλεγε τα Διοικητικά Συμβούλια, συχνά μάλιστα υπό συνθήκες μονήρων υποψηφιοτήτων. Τώρα είναι η ευκαιρία να αποκτήσουν και οι γονείς και οι συγγενείς των μελών του ΚΕΘΕΑ, ουσιαστικό λόγο για τη διάρθρωση και τη λειτουργία του, ως ουσιαστικοί συμμέτοχοι στη θεραπευτική προσπάθεια και όχι ως απλοί επικυρωτές εκλογικών υποψηφιοτήτων. Για να μπορέσει, όμως, να γίνει αυτό, πρέπει η απεξάρτηση να κρατηθεί μακριά από πολιτικά παιχνίδια. Γιατί η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται για μικροκομματικές σκιαμαχίες που για χρόνια βαπτίζονταν ως δημοκρατικές συλλογικότητες. Η κοινωνία ενδιαφέρεται για την καλύτερη δυνατή μέριμνα προς τους ευάλωτους συμπολίτες μας και από αυτό το έργο θα κριθούμε όλοι μας.
*Πρόεδρος ΔΣ ΚΕΘΕΑ
Ψυχίατρος – Διδάκτωρ Παν/μίου Αθηνών
