Του Βασιλείου-Γεωργίου Γρηγ. Παπαδάκη
Η λέξη ελίτ, από την γαλλική «élite», αναφέρεται σε άτομα με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο και κοινωνικό γόητρο. Άτομα τα οποία κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο εξουσίας ή ασκούν ισχυρή επιρροή στους κόλπους μιας ευρύτερης συλλογικότητας: Πνευματικής, πολιτικής, οικονομικής, καλλιτεχνικής.
Την περίλαμπρη περίοδο του Περικλέους (490-429 π.χ.) οι αναγνωρισμένοι ως άριστοι πολίτες, λόγω ανωτέρας κλασσικής παιδείας και καταγωγής ονομάζονταν: πεπαιδευμένοι, διακεκριμένοι, επίλεκτοι, διαπρεπείς, έγκριτοι.
Στο κοινωνικό περιβάλλον του Περικλέους, ο οποίος διεκρίνετο για την μόρφωση και καλαισθησία, όπως αποδεικνύεται από τα έργα του, συγκαταλέγονταν οι σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής:
- Αναξαγόρας, μέγας σοφός (505-428 π.Χ.)
- Δάμων, Αθηναίος σοφιστής, ποιητής (5ος αιών)
- Σοφοκλής, τραγικός ποιητής, (490-406 π.Χ.)
- Ζήνων ο Ελεάτης, φιλόσοφος (490-430 π.χ.)
- Φειδίας, γλύπτης, ζωγράφος (480-430 π.Χ.)
- Σωκράτης, φιλόσοφος (470-399 π.Χ.)
- Ασπασία, δεύτερη σύζυγος του Περικλέους, εξαιρετικής ευμορφίας, μόρφωσης και ευφυΐας.
Ο Ιταλός κοινωνιολόγος Βιλφρέντο Παρέτο (1848-1923), ανέπτυξε τη θεωρία της «Κυκλοφορίας των Ελίτ- Επίλεκτων» σύμφωνα με την οποία η εναλλαγή στην εξουσία αποτελεί καθοριστικό παράγοντα της κοινωνικής ισορροπίας. Διαχωρίζει: Τα άτομα τα οποία εξουσιάζουν με τη δύναμη, πείρα, σοφία, γνώση από τα άτομα που κυβερνούν με πονηρία, φρούδες υποσχέσεις και παραπλάνηση.
Οι πρώτοι ανήκουν στην ελίτ των «Λεόντων» οι δεύτεροι στη μάζα των «Αλεπούδων»
Η ελίτ των «Λεόντων» πρεσβεύει τον ανθρωποκεντρικό-ουμανιστικό πολιτισμό. Προσήλωση στις επιστήμες, τέχνες, ανθρώπινες αξίες, στην αισθητική δημιουργικότητα και το δυναμικό αντίκρισμα της ζωής. Δεν νοείται Ελληνό-Ευρωπαϊκός πολιτισμός χωρίς την ανθρωποκεντρική βάση και ό,τι εκπορεύεται από αυτήν. Ο άνθρωπος καλείται ν’ αποκτήσει τον συναισθηματικό του κόσμο, ήθος και συνείδηση των ανωτάτων σκοπών της ζωής.
Η φατρία των «Αλεπούδων» διακατέχεται από υλοζωισμό και κυνισμό. Επιδιώκει ιδιοτελείς σκοπούς και την ανενδοίαστη εκπλήρωση στόχων και ιδίων συμφερόντων εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Ο Ηράκλειτος (544-483 π.Χ. ), Σωκράτης (469-399 π.Χ. ), Πλάτων (427-347 π.Χ. ), Αριστοτέλης (384-322 π.Χ. ), Νίτσε (1844-1900) ήταν περιφρονητές των πολλών, της μάζας – όχλου. «Να κυβερνούν οι άριστοι και οι σοφοί, όχι οι απαίδευτοι».
Επακολούθημα:
Δεν απέφυγα τον πειρασμό της συγκρίσεως των ατόμων που περιέβαλαν τον Περικλή με τους δογματικούς οι οποίοι συνωστίζονται στις αριστερές πλατφόρμες και θεωρούν νεκρή την αρχαία ελληνική γλώσσα, μίασμα την αριστεία και την «Λευκή» ελίτ.
Επαφίεται στους εκλογείς του 2023, η ψήφιση της ελίτ των «Λεόντων» ή της φράξιας των «Αλεπούδων».
