Του Τάσου Παπαδόπουλου
Τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας για το Αφγανιστάν έσβησαν και το θέμα πέρασε στις εξωτερικές ειδήσεις, δηλ. στα ψιλά που λέμε στη δημοσιογραφία, είναι καιρός να δούμε σε βάθος χρόνου τις αμερικανικές επεμβάσεις σε Νοτιοανατολική και Κεντρική Ασία.
Πρώτη πολύνεκρη εμπλοκή των ΗΠΑ ήταν αυτή στο Βιετνάμ. Οι Αμερικανοί μετά την ήττα των Γάλλων στην Ινδοκίνα, ανέλαβαν το 1965 να κρατήσουν στον Δυτικό κόσμο το νότιο Βιετνάμ, υποστηρίζοντας αυταρχικά καθεστώτα και συνεχή πραξικοπήματα.
Η εμπλοκή αυτή είχε οδυνηρά αποτελέσματα μια και πέρα από την άτακτη φυγή τον Απρίλιο του 1975, κόστισε δεκάδες χιλιάδες ζωές Αμερικανών και Βιετναμέζων.
Ακολούθησε η πτώση του Σάχη, τον Ιανουάριο του 1979, ανθρώπου που στήριξαν οι Αμερικανοί στο Ιράν και η αδυναμία τους να αναχαιτίσουν την έλευση του Χομεϊνί και τα όσα τελείως εξευτελιστικά, που ακολούθησαν με την ομηρία των ανθρώπων στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη.
Στη συνέχεια ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου 2001, με την τραγωδία στους Δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Ακολούθησε η επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν με τις ευλογίες του Σ.Α. του ΟΗΕ, για την εξόντωση της Αλ Κάιντα και του Οσάμα Μπιν Λάντεν, που είχαν οργανώσει και εκτελέσει αυτή την επίθεση, που που οδήγησε στον θάνατο 3.000 ανθρώπους.
Λίγες μέρες μετά την εισβολή στο Αφγανιστάν, ο Μπιν Λάντεν μετακινήθηκε ανενόχλητος στο Πακιστάν, όπου έζησε ζωή χαρισάμενη για δέκα χρόνια μέχρι να αποκαλύψουν το κρησφύγετο του οι Αμερικανοί, επί Προεδρίας Ομπάμα και να τον εξοντώσουν.
Οι Πακιστανοί ουδέν έπραξαν για το εντοπισμό του όλα αυτά τα χρόνια. Κι αυτό πέρασε χωρίς ιδιαίτερο σχολιασμό από πολιτικούς και ΜΜΕ.
Αξίζει εδώ να επισημανθεί ότι στη διάρκεια της Σοβιετικής τότε επέμβασης στο Αφγανιστάν, από το 1979 έως το 1989, οι ΗΠΑ είχαν ενισχύσει με όπλα τους Ταλιμπάν προκειμένου να αποκρουσθεί η ρωσική επίθεση. Στη συνέχεια οι Ταλιμπάν κατάφεραν να εκδιώξουν τους Σοβιετικούς από το Αφγανιστάν. Ταυτόχρονα φιλοξένησαν την Αλ Κάιντα και τον Μπιν Λάντεν, που προετοίμασαν και εκτέλεσαν στη συνέχεια την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους.
Της επέμβασης των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν τον Οκτώβριο του 2001, ακολούθησε αυτή στο Ιράκ το 2003, με πρόσχημα δήθεν την αποκάλυψη χημικών και πυρηνικών όπλων, που υποτίθεται ότι είχε στη διάθεσή του ο Σαντάμ Χουσεΐν. Το σύνθημα του Προέδρου Μπους για την επέμβαση αυτή ήταν, να εγκαταστήσουν την δημοκρατία και να ρίξουμε το αυταρχικό καθεστώς Μπάαθ.
Φυσικά αυτό ήταν απλά το πρόσχημα, μια και ούτε χημικά υπήρχαν, ούτε πυρηνικά όπλα στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Στην πραγματικότητα την όλη επιχείρηση διηύθυνε ο Αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι, με πραγματικό στόχο τα πετρέλαια της περιοχής. Αποτέλεσμα ήταν η διάλυση του Ιράκ και η δημιουργία του λεγόμενου Ισλαμικού κράτους, σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας.
Κάτι ανάλογο συνέβη με την Συρία. Εκεί κάποιοι Δυτικοί ενθάρρυναν το αντάρτικο στο καθεστώς του Άσαντ. Ακολούθησε μια πρωτοφανής αιματοχυσία και ένα πρωτόγνωρο για την εποχή μας κύμα προσφυγικών ροών, προς την Τουρκία, την Ιορδανία, το Λίβανο και την Ευρώπη.
Οι Αμερικανοί έβαλαν τους Κούρδους, που ζούσαν στο Βόρειο τμήμα της Συρίας να κάνουν την βρώμικη δουλειά και να εκδιώξουν από τα εδάφη τους τον ISIS. Τους στήριξαν επιτελικά και αεροπορικά αρχικά, για να τους εγκαταλείψουν στη συνέχεια επί Προεδρίας Τραμπ, όταν ολοκλήρωσαν τη δουλεία, αφήνοντας την περιοχή έρμαιο στις ορέξεις της Τουρκίας.
Με δύο κουβέντες οι Αμερικανοί στην Ασία τα έκαναν θάλασσα και τώρα τον λογαριασμό καλούνται να πληρώσουν κυρίως οι Ευρωπαίοι, που τους ακολούθησαν, σε κάποιες από αυτές τις πολεμικές δραστηριότητες.
Γιατί το προσφυγικό κύμα δεν θα το υποστούν οι ΗΠΑ, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο, που έσυρε τον χορό στον πόλεμο του Ιράκ, χωρίς την συναίνεση του Σ.Α. του ΟΗΕ.
Σε όλους αυτούς τους πολέμους η Ε.Ε. ακολουθούσε, είτε τις ΗΠΑ είτε το ΝΑΤΟ. Ολόκληρη η περιοχή της Κεντρικής Ασίας μοιάζει σήμερα με καζάνι που βράζει και οι αποφάσεις που πήραν πριν λίγες ημέρες οι ΥΠ.ΕΞ. της Ε.Ε. να ενισχύσουν τις όμορες χώρες με το Αφγανιστάν προκειμένου να συγκρατηθούν οι μεταναστευτικές ροές, θυμίζουν παιδαριώδεις κινήσεις και όχι σοβαρές ευρωπαϊκές πολιτικές.
Με τους Αγιατολάχ άραγε θα συνεννοηθούν ή με το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν που βρίσκονται στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας; Η εμπλεκόμενη Τουρκία που είναι ο ενδιάμεσος με την Ευρώπη, ως γνήσιος ανατολίτης στις συναλλαγές, βάζει συνεχώς νέους εκβιαστικούς όρους στο τραπέζι και βεβαίως το όλο παζάρι καταλήγει στο, εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν.
Στο όλο παιχνίδι εμπλέκεται και η Ελλάδα, μια και θα υποστεί τις μεταναστευτικές ροές των Αφγανών, που θα περάσουν από την Τουρκία και θα έχει στις απέναντι ακτές της, μια χώρα που θα αναβαθμιστεί και πάλι, μια και θα εργαλειοποιήσει και ξανά τις εξελίξεις του μεταναστευτικού της περιοχής.
Με αυτά τα δεδομένα διαπιστώνει κανείς ότι, τόσο η Ευρώπη όσο και οι ΗΠΑ στερούνται μιας σοβαρής πολιτικής και μετακινούνται κατά περίσταση, με αποτέλεσμα να πληρώνουν τη νύφη, όσοι έχουν την ατυχία να συνορεύουν με επεκτατικους γείτονες.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται μια νέα πολιτική, που δεν θα ακουμπάει σε ξένες πλάτες. Μια πολιτική με βάθος και προοπτικές, που θα βλέπει όχι μόνο σήμερα και αύριο, αλλά και μεθαύριο. Πολιτική με μακροχρόνιο ορίζοντα…
