Είκοσι χρόνια από την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου… Του Μανώλη Βασιλάκη

Του Μανώλη Βασιλάκη

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 21 (Σεπτέμβριος 2011) της ARB για την δέκατη επέτειο από την τρομοκρατική επίθεση της 11/9. Με ικανοποίηση είδαμε ότι ορισμένα μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν τώρα, με είκοσι χρόνια καθυστέρηση, κάποια ονόματα (όχι όλα) των νεκρών ομογενών της 11ης Σεπτεμβρίου.

1.

Η δέκατη επέτειος από την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου βρίσκει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν νεκρό. Με την ευκαιρία της εξόντωσής του δημοσίευσα στην β΄ έκδοση της ARB (τχ. 18, Μάιος 2011) το κείμενο με τίτλο «OBITUARY. Οι Έλληνες αντιιμπεριαλιστές πενθούν». Αναφερόμουν σε όλους εκείνους που πανηγύριζαν στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, με τα «καλά να πάθουν!», «καλά τους κάνανε», «τους άξιζε», «η Αμερική θέρισε αυτά που έσπειρε», χτυπήθηκε «η αυτοκρατορία του κακού» κ.τ.τ., και ρητόρευαν για την «εκδίκηση των καταπιεσμένων», τη «Νέμεση», τη «θεία δίκη», που αμφισβητούσαν ακόμη και την ενοχή του Λάντεν[1], ενώ το 42% των Ελλήνων πίστευε ότι την τρομοκρατική επίθεση την έκαναν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ή του Ισραήλ. Τώρα, καθώς όλοι οι τύραννοι που θαύμαζαν λιγοστεύουν, έμελλε να μείνουν ορφανοί και απ’ τον «Κανάρη» και να καταγγέλλουν την… παράνομη εισβολή στο Πακιστάν και τη διατάραξη της οικογενειακής ειρήνης του Μπιν Λάντεν από τους Αμερικανούς, που «δολοφόνησαν» έναν «άοπλο» ο οποίος περιβαλλόταν από «αμάχους».

Ο εξωφρενικός αντιαμερικανισμός που είχε εκφραστεί με ποικίλους τρόπους το 2001 ήταν συγκρίσιμος μόνο με εκείνον της κοινής γνώμης του Πακιστάν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που έγιναν τότε. Άλλωστε, σύμφωνα με τους Helleban, «Κάτω των ΗΠΑ η τρομοκρατία, όλοι μαζί πορεία στην πρεσβεία»… Αυτό το τυφλό μίσος εκφράστηκε από τους «λειτουργούς» όλων των ελληνικών ΜΜΕ και διάφορους λεγόμενους ή φερόμενους «πνευματικούς ανθρώπους». Η λίστα όμως των θαυμαστών του Μπιν Λάντεν είναι τεράστια, και ζητώ συγγνώμη που θα αδικήσω εκατοντάδες τους οποίους δεν αναφέρω εδώ, αν και έχω φροντίσει στο παρελθόν να μην ξεχαστούν τα ονόματα και οι «αγωνιστικές» περγαμηνές τους[2]. Συνεπώς από τη θέση αυτή συλλυπούμαι τον θεατρικό συγγραφέα Γ. Διαλεγμένο που δήλωνε: «Εγώ αισθάνθηκα υπέροχα! Ήθελα να βιντεοσκοπήσω τα δύο αεροπλάνα να περνούν μέσα από τους Πύργους, όποτε ήμουν θλιμμένος να τα βλέπω να ευχαριστιέμαι»[3]. Τον Δ. Δανίκα που έγραφε πως «αισθάνθηκ[ε] σαν πιστολέρο από ταινία του Τζον Χιούστον που ορμάει εναντίον της συμμορίας ουρλιάζοντας “kill the sons of the bitches”»[4]. Τον βάρδο της φτωχολογιάς Λευτέρη Παπαδόπουλο, που έγραφε για τις ΗΠΑ ότι είναι «πανεπιστήμιο συνωμοσιών και φωλιά ειδεχθών δολοφόνων»[5]. Τον Γ. Σκούρτη που ρωτούσε: «Υπάρχει ΑΘΩΟΣ λαός; Υπάρχουν ΑΘΩΑ θύματα;»[6]. Τους βάρβαρους «επαναστάτες» της κατ’ ευφημισμόν Ελευθεροτυπίας, που έγραφαν διάφορα εξωφρενικά, όπως: «Και να υψώνονται υφήλια “Επιτέλους” για τη μαχαιριά στην καρδιά του κτήνους, της υπερδύναμης, του δυνάστη»[7]. «Ο πόλεμος που μαίνεται είναι προαιώνιος. Είναι πόλεμος ανάμεσα στους δούλους και τους αφεντάδες. Ανάμεσα στους Λαπίθες και τους Κενταύρους. Ανάμεσα στους εργάτες και τους καπιταλιστές. Ανάμεσα στους ισχυρούς και τους αδύνατους. Ανάμεσα στους (λίγους) γκάνγκστερ που ελέγχουν την υφήλιο και τους απέναντι. […] Είναι ιερός. Εναντίον του παγκόσμιου αφέντη. Του μπάτσου. Του κίλερ. Του καπιταλισμού»[8]. Αλλά και τον θαυμαστή κάθε τριτοκοσμικού τυράννου, σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, που δήλωνε πως την 11η Σεπτεμβρίου αποδείχθηκε ότι

«η υπερδύναμη δεν είναι παντοδύναμη» και ζητούσε «να υπάρξει διαχωρισμός των ευρωπαϊκών συμφερόντων με τα συμφέροντα των Αμερικανών»[9].

2.

[Ο Ελληνομέτρης Γιανναράς] Λόγω όμως έλλειψης χώρου θα τους εκπροσωπήσει εδώ όλους με ένα από τα κηρύγματα μίσους και απανθρωπίας ο θεολόγος και εξέχων Ελληνομέτρης Χρήστος Γιανναράς ο οποίος έγραφε[10]:

«…Η μοναδική των ημερών μας υπερδύναμη υπέστη στρατηγική ήττα, συντριπτική. Χτυπήθηκε στην καρδιά των πανίσχυρων κέντρων της εξουσίας της, οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνολογικής. Μπροστά στα μάτια ολόκληρης της υφηλίου, ο ακαταγώνιστος πάνοπλος γίγαντας εμφανίστηκε να συντρίβεται και να καταρρέει από χτύπημα σφεντόνας. Ίσως η σύνολη ανθρώπινη Ιστορία δεν ξαναείδε τέτοια κεραυνοβόλο και παταγώδη ήττα στρατηγική. (…)

Μήπως ηθικοί αυτουργοί, δηλαδή πραγματικοί υπαίτιοι της τραγωδίας, είναι αυτοί που άφησαν την αμερικανική κοινωνία έκθετη σε τέτοιο μίσος, σε τέτοιον τυφλό φανατισμό και μένος ανθρώπων που αδικήθηκαν και σπρώχτηκαν στην απελπισία; Μήπως κάποια άλλη πολιτική της υπερδύναμης στον διεθνή χώρο θα είχε αποκλείσει το μίσος και την οργή;

Τέτοιος προβληματισμός δεν άγγιξε τους ηγέτες της υπερδύναμης. Δικό τους αποκλειστικό μέλημα, από την πρώτη στιγμή: να εντοπισθεί αποδιοπομπαίος τράγος, εξιλαστήριο για τη στρατηγική τους πανωλεθρία θύμα.

Να βρουν αντιπάλους και να τους λιώσουν. Φυσικά εκ του ασφαλούς, όπως εκ του ασφαλούς, άτρωτα θωρακισμένοι στην πολεμική τους τεχνολογία, έλιωναν τα γυναικόπαιδα στη Βαγδάτη και στη Σερβία. Η εξόντωση αθώων αμάχων είναι η φρικωδέστερη πτυχή του παραλογισμού που τον βαφτίζουμε πόλεμο. Αλλά η υπερδύναμη δεν το βλέπει έτσι. Όταν η ίδια εξοντώνει αμάχους, το κάνει για λόγους «ανθρωπιστικούς», λόγους υπεράσπισης «αξιών» του πολιτισμού της. Όταν τα θύματά της την εκδικούνται εξοντώνοντας επίσης αθώους, τότε πρόκειται για «τρομοκρατία», για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Αυτή η ηθική τυφλότητα ήταν πάντοτε μέσα στην Ιστορία οδός αυτοκαταστροφής – σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος της υπερδύναμης.

Συναρπαστική η σημαντική ενάργεια των μύθων: ο αποδεδειγμένα αήττητος Γολιάθ δεν διανοείται το ενδεχόμενο να πεθάνει, θεωρεί αυτονόητο ότι θα συντρίψει τον αντίπαλο. Με αυτήν τη βεβαιότητα κατεβαίνει στη μάχη. Αντίθετα, ο αντίπαλός του έχει αποφασίσει να πεθάνει και χάρη σε αυτήν την απόφαση συντρίβει τον Γολιάθ.

«Λοιπόν, πώς το ’κανες, καπετάν Kωνσταντή, να κάψεις την τούρκικη ναυαρχίδα;

– Να, ξύπνησα ένα πρωί και είπα: Kωνσταντή, θα πεθάνεις»!

Αλήθεια, μέσα στη ναυαρχίδα υπήρχαν αθώα τουρκόπουλα, ναύτες, μούτσοι – ήταν «τρομοκράτης» ο Kανάρης; Τρομοκράτης ο Σαμουήλ στο Kούγκι, ο Χρήστος Kαψάλης στο Μεσολόγγι, ο ηγούμενος Γαβριήλ και ο Γιαμπουδάκης στο Αρκάδι; Δεν ήταν «καμικάζι» όλοι αυτοί, δεν αποφάσισαν να σκοτωθούν για να σκοτώσουν; Πώς θα συνεχίσουμε να εξυμνούμε ρητορεύοντας τη θυσία τους, που μας χάρισε την ελευθερία και την ιστορική επιβίωση, όταν οι κυβερνήτες μας σήμερα πειθαρχούν στους ορισμούς της «τρομοκρατίας» που επιβάλλει η Ιερή Συμμαχία; Μήπως ήταν άλλα τότε τα «ιδανικά»; (…)».

3.

[Τα ονόματα των νεκρών ομογενών της 11/9 που δεν δημοσίευσαν ποτέ τα ελληνικά ΜΜΕ] Τα ονόματα των νεκρών ομογενών δεν δημοσιεύθηκαν σε κανένα ελληνικό μέσον «ενημέρωσης». Δεν δημοσιεύθηκε καν η είδηση ότι δεκάδες ομογενείς βρήκαν τραγικό θάνατο στους Δίδυμους Πύργους. Οι «αντιιμπεριαλιστές» οι οποίοι κυριαρχούν στα ελληνικά ΜΜΕ επέβαλαν την εξαφάνιση κάθε σχετικής πληροφορίας. Στο βιβλίο «Καλά να πάθουν!». Η ελληνική κοινή γνώμη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, δημοσίευσα τα παρακάτω 49 ονόματα νεκρών ομογενών, τα οποία κανένα ελληνικό μέσον ενημέρωσης φυσικά και δεν αναδημοσίευσε:

Ahladiotis Joanne, Alikakos Ernest, Apollo Peter, Aranyos Patrick, Babakitis Ariene (Αμερικανίδα νυμφευμένη με E/A), Bantis Katherine, Brennan Peter (ελληνικής καταγωγής), Damaskinos Thomas, Demas Anthony, Economos Constantine (Gus), Elferis Michael, Fosteris Anna, Grekiotis Jimmy, Grouzalis Ken, Hagis Steven, Halikiopoulos Leonidas, Haramis Vassilios, Haros Frances, Katsimatides John, Klares Richard, Kokkinos Steve, Kousoulis Daniele, Kuras Patricia, Maounis James, Markoulis George, Mastandrea Phillip, Mousouroulis Stilianos, Moutos Peter, Nickolas John, Papadopoulos/Papas Nikos, Papaioanou Bill, Papageorge James, Paris George. Pigis Theodoros, Pouletsos Daphne, Poulos Richard, Poulos Stephen, Pullis Edward, Savvas Anthony, Siskopoulos Muriel (Αμερικανίδα νυμφευμένη με E/A), Soulas Timothy, Stergiopoulos Andrew, Tarrou Michael, Theodoridis Michael, Tselepis William, Tzemis Jennifer, Zannetos Steve, Zavvos Gus, Zois Prokopios.

Πρέπει όμως να σημειώσω τον τρόπο με τον οποίο απέκτησα αυτά τα ονόματα. Ενώ έγραφα το βιβλίο ζητούσα επί έξι μήνες, από τον Οκτώβριο του 2001 έως τα τέλη Απριλίου του 2002, από την ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον και το ελληνικό προξενείο στη Νέα Υόρκη τα ονόματα ή τουλάχιστον τον αριθμό των νεκρών ομογενών – αν όχι τον ακριβή, έστω κατά προσέγγισιν.

Πέρασα από πολλές «ανακρίσεις», ποιος είμαι, γιατί τα θέλω κ.λπ., και στο τέλος μου ζήτησαν και τα χειρόγραφα του βιβλίου για να τα μελετήσουν και να αποφασίσουν αν θα μου δώσουν τη λίστα που είχαν. Επιθυμία μου ήταν (και είναι) να πληροφορηθεί το ελληνικό κοινό πόσοι ομογενείς δολοφονήθηκαν και θεωρούσα αδιανόητον να εκδώσω ένα βιβλίο σχετικά με την 11η Σεπτεμβρίου από το οποίο θα έλειπαν τα ονόματά τους και το οποίο δεν θα ήταν αφιερωμένο στη μνήμη τους. Τιθασεύοντας την οργή μου, τα ζητούσα επιμόνως σε τακτά διαστήματα, ώσπου στο τέλος τα απέκτησα, αλλά πώς;

Είπα στον τελευταίο συνομιλητή μου στην Ουάσιγκτον ότι πλέον θα τυπώσω το βιβλίο και αφού δεν μου δίνουν τα ονόματα, θα τοποθετήσω ένα μαύρο πλαίσιο όπου θα δηλώνω ότι το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον «Άγνωστο Ομογενή» που έχασε τη ζωή του από το τρομοκρατικό κτύπημα, συνοδευόμενο, βεβαίως, από την υποσημείωση ότι η ελληνική πρεσβεία αρνήθηκε να μου δώσει τα ονόματα. Με αυτόν τον «εκβιασμό» μού τα έστειλαν εντός δύο λεπτών…

4.

[Λογοκρίνεται ο «Μακάρθι»;] Tέλος, πρέπει να σημειώσω ότι θα χρειαζόταν να γράψω άλλο ένα τόμο για να καταγράψω τις λασπολογίες, τους προπηλακισμούς και τη φίμωση που υπέστην από «αγωνιστές» δημοσιογράφους των «καλύτερων ΜΜΕ του κόσμου», από τους οποίους ελπίζω και εύχομαι να μας απαλλάξει η οικονομική κρίση. Για παράδειγμα, έκαναν θηριώδεις καταγγελίες στον Τύπο, συγκεντρώνοντας υπογραφές αριστεριστών συνδικαλιστών και εκπροσώπων «παρατάξεων» από την ΕΣΗΕΑ και την ΠΟΕΣΥ, χαρακτηρίζοντας το βιβλίο «μαύρη λίστα» και μιλώντας για «απροκάλυπτο μακαρθισμό»:

«Mε ηθικούς αυτουργούς που κινούνται σε ανώτερα κλιμάκια, εντός και εκτός Eλλάδας, και “δράστη” τον Mανόλη Bασιλάκη, οποιοσδήποτε μπορεί πλέον να διαβάσει το βιβλίο “Kαλά να πάθουν”, το οποίο και συνιστά την πρώτη έγγραφη αποτύπωση της περιβόητης “μαύρης λίστας”. […] Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα που οδηγεί στην καταστρατήγηση της ελευθεροτυπίας, στη φίμωση κάθε φωνής που αμφισβητεί την Pax Americana […] Καταγγέλλουμε την προσπάθεια ποινικοποίησης της ελεύθερης έκφρασης γνώμης και των ίδιων των λαϊκών αγώνων, αυτό τον νέο απροκάλυπτο μακαρθισμό. Θα αντισταθούμε, με όλες μας τις δυνάμεις»[11].

Η πραγματικότητα είναι ότι σ’ αυτό το βιβλίο είναι καταγεγραμμένα όσα εξωφρενικά και βάρβαρα έγραψαν και είπαν, τα οποία συγκεντρωμένα δημιουργούν μια πλήρη εικόνα τρομακτική και επιπλέον δεν τους είναι εύκολο πια να τα κρύψουν. Έστειλα απάντηση η οποία λογοκρίθηκε, δεν δημοσιεύθηκε ποτέ στις εφημερίδες που πρόβαλαν τις λασπολογίες αυτές. Οι τότε διευθυντές τους δεν την δημοσίευσαν. Επανήλθα γράφοντας ότι «κατορθώσατε το αδύνατον, να λογοκρίνετε κάποιον που καταγγείλατε ότι ασκεί μακαρθισμό, πολύ περισσότερο μάλιστα που υποτίθεται ότι είναι όργανο των ΗΠΑ… Συγχαρητήρια: λογοκρίνατε τον “Μακάρθι”!». Εδώ απέκρυψαν την είδηση της γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα με 8.000 θύματα, σε 49 νεκρούς «μπρούκληδες» θα κώλωναν;

Σημ. ARB. Δυστυχώς τα λινκ των άρθρων της Ελευθεροτυπίας δεν λειτουργούν, αφού η εφημερίδα έχει κλείσει και έχει απενεργοποιηθεί η ιστοσελίδα της.

[1] Λόγου χάρη: «Δεν δόθηκαν ακόμη στη δημοσιότητα τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ενοχή του Μπιν Λάντεν. Κι όμως, λέγε-λέγε-λέγε, όλοι πλέον, ή οι συντριπτικώς περισσότεροι στον Δυτικό Κόσμο φέρονται ωσάν ο Μπιν Λάντεν να ’ναι ένοχος. Απλός, καλός, παλιός γκαιμπελισμός» (Στάθης Σταυρόπουλος, Ελευθεροτυπία, 2 Οκτωβρίου 2001, http://tiny.cc/uwd2k). Ακόμη κι όταν προβλήθηκε βίντεο με ομολογία του Λάντεν αυτός έγραψε: «Μαϊμού-κασέτα των Αμερικανών περί τον Μπιν Λάντεν» (14 Δεκεμβρίου 2001, http://tiny.cc/im55t). Ο εν λόγω Θερσίτης της Ελευθεροτυπίας εμεγαλούργησε εκείνη την εποχή με τα ψευδοσατιρικά υβρεολόγια και σκίτσα του, τα οποία περιγράφω στις σελίδες 251-260 του σχετικού βιβλίου μου (βλ. σημ. 2).

[2] Οι έξαλλες δηλώσεις τους είναι καταγεγραμμένες στο Μανώλης Βασιλάκης, «Καλά να πάθουν!». Η ελληνική κοινή γνώμη μετά την 11η Σεπτεμβρίου, πρόλογος Στέφανος Μάνος, Γνώσεις, Αθήνα, Μάιος 2002.

[3] Περ. Eco & Artis, τχ. 5, 2001.

[4] Τα Νέα, 12 Σεπτεμβρίου 2001.

[5] Σ’ αυτόν χρωστούμε και την καταγραφή δήλωσης του σημερινού αρχηγού της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά: «…αλλά για τους Γερμανούς (στο Αμβούργο), που εξέθρεψαν και εκτρέφουν τρομοκράτες –τους τρομοκράτες που τίναξαν στον αέρα τους δίδυμους πύργους– [οι Αμερικανοί] δεν έβγαλαν άχνα!» (Τα Νέα, 29 Σεπτεμβρίου 2001. https://bit.ly/3hjnWgn).

[6] Τα Νέα, 24 Σεπτεμβρίου 2001.

[7] Γιάννης Τριάντης, Ελευθεροτυπία 13.9.2001. http://tiny.cc/jlbcy

[8] Γιάννης Τριάντης, Ελευθεροτυπία  14.9.2001. http://tiny.cc/ulwka

[9] Ραδιοσταθμός Flash, 13 Σεπτεμβρίου 2001.

[10] Καθημερινή, 23 Σεπτεμβρίου 2001. https://bit.ly/2XgWBV5

[11] Το πλήρες κείμενο υπάρχει λ.χ. στην Καθημερινή της 20 Ιουλίου 2002, https://bit.ly/2XdT7Ti

Πηγή: athensreviewofbooks.com