Του Τάσου Παπαδόπουλου
“Σε πόσα ταμπλό το παίζεις” είναι ο στίχος ενός πολύ γνωστού τραγουδιού, ενώ παλαιότερα έλεγαν κάτι παρόμοιο το “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”. Αυτές οι φράσεις ταιριάζουν διαχρονικά για τα καμώματα της Τουρκίας στις διεθνείς επαφές της.
Πηγαίνοντας λίγο πίσω στην ιστορία θα δούμε ότι στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία με τον φερετζέ της ουδετερότητας έκλεισε συμφωνία με τον Χίτλερ και λίγο πριν λήξει ο Πόλεμος, όταν είδε ότι η πλάστιγγα γέρνει οριστικά υπέρ των συμμάχων, μεταπήδησε στο στρατόπεδο τον νικητών.
Έτσι την έβγαλε καθαρή μια και δεν ενεπλάκη στις φονικές εχθροπραξίες που κόστισαν εκατομμύρια ζωές και ταυτόχρονα εισχώρησε εν μια νυκτί στην ομάδα αυτών, που για να λυγίσουν την ισχυρή πολεμική μηχανή Γερμανών, Ιαπώνων και Ιταλών, υπέστησαν τα πάνδεινα.
Με την ίδια τακτική η Τουρκία κινείται και στις μέρες μας. Όποτε την βολεύει επικαλείται το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την Δύση γενικότερα και ταυτόχρονα κλείνει το μάτι στην Μόσχα, προσεγγίζοντας ποικιλοτρόπως το αντίπαλο δέος της Ουάσιγκτον. Άλλοτε εκβιάζοντας και άλλοτε κάνοντας λεονταρισμούς, απειλώντας, τόσο τους Αμερικανούς, όσο και τους Ευρωπαίους.
Από το πυρηνικό εργοστάσιο που κατασκευάζεται στο νότο της Τουρκίας, μέχρι τους ρωσικούς S – 400 για χάρη των οποίων τα “έσπασε” στρατιωτικά με τις ΗΠΑ. Όλα όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν στους καιρούς μας, δείχνουν μια σοβαρά ανατροπή των μέχρι πρότινος ισορροπιών στο ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Η απόσυρση των ΗΠΑ από την ευρύτερη περιοχή της Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής στάθηκε η αφορμή για να κινηθεί η Άγκυρα με σκοπό να αναδυθεί ως μια νέα περιφερειακή δύναμη.
Ο εθνικιστής – ισλαμιστής σουλτάνος της Άγκυρας άλλαξε ρώτα και άφησε πίσω του το τουρκικό κράτος, που ιδρύθηκε από τον Κεμάλ Ατατούρκ και έκανε μια βουτιά στην Οθωμανική ιστορία επιδιώκοντας να αναστήσει την Αυτοκρατορία των Μογγόλων προγόνων του, που κινούμενοι δυτικά νίκησαν σε μια καθοριστική μάχη του Βυζαντινούς το 1071 στο Ματζικέρτ.
Γι’ αυτό και δεν του αρκούν τα σημερινά όρια της Τουρκίας και επιδιώκει δια πυρός και σιδήρου να επεκτείνει της επικράτεια της χώρας του. Το είπε άλλωστε χωρίς περιστροφές καθαρά στην τελευταία του επίσκεψη στην Αθήνα πριν τέσσερα χρόνια, στις 7 Δεκεμβρίου 2017, με την φράση “να επικαιροποιήσουμε την την Συνθήκη της Λωζάννης”.
Δυστυχώς αρκετοί πολιτικοί δεν το κατάλαβαν και συνέχισαν το βιολί τους, που δεν ήταν άλλο από την εγκατάλειψη του εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, που για μια δεκαετία τις άφηναν χωρίς ισχυρή δύναμη αποτροπής.
Κι όλα αυτά εν μέσω των καταγγελιών για μίζες στα εξοπλιστικά που προηγήθηκαν και των διερευνήσεων που ανέλαβε η δικαιοσύνη. Η πνιγηρή αυτή ατμόσφαιρα έκανε την κοινή γνώμη να θεωρεί ότι αγοράζουν οπλικά συστήματα οι πολιτικοί, για να πάρουν τις υπέρογκες προμήθειες και πολλοί να πίστευαν, ότι αυτό το θέμα ήταν η αιτία του κακού, που οδήγησε τη χώρα στην χρεωκοπία.
Την ίδια ώρα η Τουρκία δημιουργούσε μια σοβαρή αμυντική βιομηχανία με αποτέλεσμα σήμερα το 70% των αναγκών της για τις Ένοπλες Δυνάμεις της να προέρχεται από την εγχώρια παραγωγή.
Αντίθετα στην Ελλάδα ΕΛΒΟ, ΕΑΣ, ΕΑΒ αλλά και οι τρεις μεγάλες ναυπηγικές μονάδες να βρίσκονται σε καθεστώς απραξίας, με τους συνδικαλιστές να φροντίζουν να ρίξουν την ταφόπλακα, σε ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει εγχώρια προστιθέμενη αξία.
Η Τουρκία απειλούσε και απειλεί με πόλεμο, μια χώρα τυπικά σύμμαχο στο ΝΑΤΟ, χωρίς κανείς σε αυτή την φαρσοκωμωδία, που λέγεται Βορειοατλαντική συμμαχία, να ενδιαφέρεται να κινηθεί προς την αποτροπή μιας τέτοιας διαλυτικής εξέλιξης για τον αμυντικό, κατά τα άλλα, διεθνή οργανισμό.
Η φράση “βρείτε τα” κυριαρχούσε στα γραφεία και στους διαδρόμους των πλουσιοπάροχα αμειβομένων γραφειοκρατών στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ. Αλλά και οι Ευρωπαίοι, που συμβατικά έχουν υποχρέωση να συνδράμουν σε μια επιθετική κίνηση από την πλευρά μια τρίτης χώρας, χαριεντιζόντουσαν και ερωτοτροπούσαν με τον σουλτάνο της Άγκυρας και δεν έδιναν δεκάρα για τα διαδραματιζόμενα στο Αιγαίο και την Α. Μεσόγειο.
ΟΙ επιθετικές κινήσεις του Ερντογάν στην Κύπρο, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, δεν αφύπνισαν τις Βρυξέλλες, που με μια ανακοίνωση αποδοκιμασίας, νόμιζαν ότι θα κατευνάσουν το αδηφάγο θηρίο της περιοχής μας.
Το κυρίαρχο στοιχείο για την ευρωπαϊκή αδιαφορία ήταν ο όγκος της Τουρκίας των 83 εκατομμυρίων και η μεγάλη αγορά που εμπόδιζε μια πιο δυναμική αντίδραση. Τα καλά και συμφέροντα που λένε.
Όμως ο Ερντογάν, που δεν το κρύβει άλλωστε, έχει στόχο να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία κι αυτό σημαίνει ότι θέλει να επεκταθεί προς κάθε κατεύθυνση. Προς το νότο, προς ανατολάς και βεβαίως προς δυσμάς.
Η απάντηση σε αυτή την επεκτατική πολιτική στην οποία εμπλέκεται και η Ελλάδα, η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη. Από την μια χρειάζεται να αναπτυχθεί μια δύναμη αποτροπής ικανή να αναχαιτίσει τον εισβολέα, κι από την άλλη μια σειρά διπλωματικών κινήσεων, που οδηγούν σε συμμαχίες ικανές να ενισχύσουν την αποτρεπτική δύναμη της χώρας.
Και προς αυτή την κατεύθυνση, έστω και αργά, κινήθηκε με γοργά βήματα η Ελλάδα. Από τα εξοπλιστικά προγράμματα Rafale, Bellaha, μέχρι τις δύο εμβληματικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ.
Είναι λυπηρό το γεγονός ότι κάποιοι ανεύθυνοι στην αντιπολίτευση, βρήκαν ασήμαντους λόγους να αντιταχθούν τόσο στα εξοπλιστικά όσο και στις αμυντικές συμφωνίες. Αυτού του είδους η αντιπολίτευση μόνο θλίψη προκαλεί.
Κι αυτό, γιατί κάποιοι βάζουν το πάθος τους για την καρέκλα και την εξουσία, υπεράνω της Πατρίδας και του αγώνα, που οφείλουν όλοι με μια φωνή να δίνουν προκειμένου να προστατεύσουν τη χώρα από κάθε λογής επιβουλή.
Το μόνο που επιτυγχάνουν με την στάση τους αυτή, είναι να εισπράττουν το χειροκρότημα των απέναντι ακτών του Αιγαίου…
