Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
I. Φαίνεται κοπάζει η πανδημία. Άρχισε, όμως, η διελκυστίνδα για τα δημοσιονομικά ελλείματα και αντίστοιχα χρέη των μελών της Ε.Ε. Ζητείται η, ως προς αυτά, κατάργηση της Συνθήκης Maastricht (10.12.91).
II. Οι διαμαρτυρόμενοι αγνοούν την φυσιογνωμία του €. Αποτελεί το μόνο νόμισμα χωρίς πατρίδα. Υπήρξε προϊόν διεθνούς συμφωνίας. Μάλιστα δε μεταξύ κρατών με αντίθετα συμφέροντα (!).
● Οι Νότιοι με ασθενική παραγωγή επιθυμούν νόμισμα υποτιμούμενο. Αυτό κατεβάζει το κόστος. Βοηθά τις εξαγωγές.
● Οι Βόρειοι έχουν ρωμαλέα παραγωγή. Έτσι δημιουργούν αποθέματα. Αρνούνται να τα υποτιμήσουν προς εξυπηρέτηση των Νοτίων (!)
● Ωστόσο πρέπει ν’ αναπνέουν και οι Νότιοι για ν’ αγοράζουν αγαθά των Βορείων. Η εξίσωση είναι δύσκολη (!).
III. Οικονομική ένωση, εξ άλλου, χωρίς κοινό νόμισμα αποτελούσε προανάκρουσμα διάλυσης: λιρέτες, φράγκα, πεσέτες, δραχμές θα κατέρρεαν. Όλο το χρήμα θα πήγαινε στο Μάρκο (!).
VI. Ανέκυπτε αδιέξοδο. Προς υπέρβαση ανεδείχθη το € κατ’ εικόνα του Μάρκου. Ανεδείχθη, δηλαδή, ως νομισματική συνισταμένη των εκατέρωθεν αντιθέσεων (!).
● Η άρνηση ήδη των προϋποθέσεων ανάδειξης, αντιστοίχως, άγει σε κατάργηση του.
● Το ζήτημα είναι απλό: θέλετε νόμισμα καλό; Θα είναι ακριβό.
