Όσο θα ξετυλίγεται το νήμα του παρασκηνίου, που διαδραματίσθηκε στο Κραν Μοντάνα, το καλοκαίρι του 2017, συμπληρώνεται και το παζλ του σκηνικού που είχε τότε στηθεί. Από τη μια ο Γενικός Γραμματέας, Αντόνιο Γκουτέρες, με τακτικισμούς των συνεργατών του, επιχειρούσε να εξασφαλίσει την ελάχιστη συναίνεση των εμπλεκομένων για να προχωρήσει.
Αποκρύβοντας γεγονότα και περιεχόμενο συζητήσεων, θεώρησε πως θα μπορούσε να τους οδηγήσει «κοντά» ενώ απείχαν (η τακτική αυτή του Γ.Γ. θα φανεί και στη συνέχεια με τα νέα πρακτικά). Από την άλλη, η τουρκική πλευρά, ήταν ξεκάθαρη από την αρχή. Και στρατεύματα (για να χωρέσουν σε στρατιωτική βάση και αλλού, όπως δεσμεύθηκαν στην Άγκυρα, Άιντε και Νούλαντ) και Εγγυήσεις. Σημειώνεται πως η μόνιμη παρουσία της Άγκυρας, στρατιωτικά, με «δικαιώματα», πολιτικές παρεμβάσεις, εντάσσεται στους σχεδιασμούς της κατοχικής δύναμης για έλεγχο του νησιού. Ακόμη και το 2004, που κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Τουρκία ήθελε «λύση» αυτά διασφαλίζονταν και όχι μόνο τούτα). Αλλά δεν πείραζε -τότε- τους οπαδούς του αλήστου μνήμης σχεδίου η διατήρηση των Εγγυήσεων και των στρατευμάτων. Κόπτονται, όμως, για «χαμένες ευκαιρίες».
Έχουν, πάντως, ενδιαφέρον οι αντιδράσεις που καταγράφονται μετά τη δημοσιοποίηση των πρακτικών των Ηνωμένων Εθνών από τον «Φιλελεύθερο». Είναι ως συνεχίζουμε από εκεί που τελείωσε η τελευταία αντιπαράθεση για το Κραν Μοντάνα. Πριν τη δημοσίευση. Υπάρχει, βέβαια, λόγος. Δεν θέλουν να ακυρώσουν το αφήγημα τους. Δεν θέλουν να ακυρώσουν την αδιέξοδη πολιτική τους στο Κυπριακό.
Τι και αν διαβάζουν απόρρητα πρακτικά των Ηνωμένων Εθνών (όχι της κυβέρνησης ή της τουρκικής πλευράς), η προσέγγιση δεν αλλάζει. Το σύνδρομο της αυτο-επιβεβαίωσης δεν τους αφήνει να διαβάσουν τα ντοκουμέντα του Διεθνούς Οργανισμού. Και αρχίζουν οι αποκτηθέντες ειδικότητα της μίζερης πολιτικής ξεπλύματος της κατοχικής Τουρκίας, να επιδίδονται σε συνωμοσιολογία. Το θέμα τους είναι γιατί να δημοσιευθούν τώρα και όχι, για παράδειγμα, πριν ή μετά τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή ποτέ. Δεν ασχολούνται με την ουσία, που είναι το περιεχόμενο, αλλά το πώς και γιατί. Ποιος τα διέρρευσε και γιατί. Αυτό είναι ίδιον του πολιτικού γίγνεσθαι. Μέρους του πολιτικού συστήματος και μερίδας των ΜΜΕ.
Τα απόρρητα πρακτικά δεν δικαιώνουν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Τα πρακτικά επιβεβαιώνουν πως είναι η Τουρκία ήταν αυτή που τούμπαρε τη διαδικασία επειδή δεν εξασφάλισε όλα όσα ζητούσε. Και αυτά που αφορούν την Ασφάλεια αλλά και τα ζητήματα των εσωτερικών ρυθμίσεων, επειδή ήθελε να «καλύψει» τις «ανησυχίες» των Τουρκοκυπρίων. Τα πρακτικά επιβεβαιώνουν τη διαχρονική επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, την οποία κάποιοι αρνούνται να δουν. Προκύπτει επίσης -και ήταν γνωστό από τότε- ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έκανε υποχωρήσεις, που δυστυχώς θα τις βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε επόμενο βήμα. Έκανε λάθος χειρισμούς υποβάλλοντας εκείνες τις προτάσεις. Προφανώς φοβήθηκε να μην του φορτώσουν το αδιέξοδο. Φοβήθηκε και τις εκ των έσω πιέσεις.
Οι αντιδράσεις των κομμάτων στις αποκαλύψεις αναμενόμενες. Επί της ουσίας οι δύο μεγάλοι συνέπεσαν και πάλιν, με διαφορετική σχεδόν ρητορική, ενώ οι υπόλοιποι «συνάντησαν» το αφήγημα της Κυβέρνησης. Μόλις χθες ο ΔΗΣΥ «ξεμούδιασε» και θυμήθηκε το «αντίπαλο δέος». Αλλά αυτά δεν είναι τα σημαντικά. Τα σημαντικά είναι ότι έχουμε ενώπιον μας τα απόρρητα ντοκουμέντα και γνωρίζουμε τι πραγματικά έγινε. Έτσι μόνο θα προχωρήσουμε μπροστά.
ΣΗΜ: Είναι καλά να δημοσιοποιούνται ντοκουμέντα. Από οποιονδήποτε. Επειδή μπορεί να αναζητούνται λόγοι και σκοπιμότητες για την έρευνα του «Φ», για τον χρόνο δημοσιοποίησης κ.λπ., θα πρέπει να επισημανθούν τα εξής: Ο Μιχάλης Ιγνατίου, βρισκόμενος στις ΗΠΑ, όπου ζει και εργάζεται, δεν είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτει έγγραφα. Έχει κάνει μεγάλες έρευνες, για το Κυπριακό, τα ελληνοτουρκικά, τα Μνημόνια. Είναι δημοσιογράφος και ερευνητής. Δεν ήταν ποτέ υπάλληλος του προεδρικού, στο μισθολόγιο πολιτικών, κομμάτων και δεν διετέλεσε «κολλητός» του Προέδρου (νυν και προηγούμενων). Έχει σημασία να παρακολουθούμε την αλυσίδα των βολεμάτων. Πότε συνεχίζεται και πότε σπάζει.
Πηγή: www.philenews.com
